Η συζήτηση περί του κορυφαίου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών είναι εξ ορισμού προβληματική, αφού είναι αδύνατον να γίνουν σοβαρές συγκρίσεις μεταξύ των αθλητών που έπαιζαν με πάνινα παπούτσια τη δεκαετία του 1950 και εκείνων που αγωνίζονται σήμερα έχοντας πίσω τους έναν στρατό από γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, διατροφολόγους κλπ. 

Το ερώτημα λοιπόν αν ο Μπιλ Ράσελ θα μπορούσε να θεωρηθεί ως GOAT (Greatest of all time) είναι άτοπο. Όπως λένε άλλωστε οι αναρίθμητοι θαυμαστές του, "ο Μπιλ ήταν μεγαλύτερος από το ίδιο το άθλημα". 

Ένας πιονιέρος του αγώνα κατά του ρατσισμού

Ο θρυλικός ηγέτης των Μπόστον Σέλτικς δεν ήταν πάντως μεγάλος μόνον ως αθλητής. Με τη δράση και το παράδειγμά του στα δύσκολα χρόνια του 1960, είχε κερδίσει πολύ σημαντικότερα "παράσημα" από τα έντεκα δαχτυλίδια πρωταθλητή στο ΝΒΑ. 

Σε μία περίοδο κατά την οποία οι φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ κατέτασσαν τους μαύρους λίγο πάνω από τα ζώα (η φράση αυτή υπήρξε ένα από τα άτυπα συνθήματα της διαβόητης ρατσιστικής οργάνωσης Κου Κλουξ Κλαν), ο Ράσελ όρθωσε το έτσι κι αλλιώς εντυπωσιακο ανάστημά του και πολέμησε, ρισκάροντας την καριέρα αλλά και την ίδια του τη ζωή, το σύστημα που κρατούσε την Αμερική εγκλωβισμένη στα χρόνια του αιματηρού εμφυλίου πολέμου, του 19ου αιώνα. 

Ο Ράσελ στήριξε με πάθος τον φίλο του, Μοχάμεντ Άλι, όταν εκείνος δήλωσε πως αποφάσισε να μην πολεμήσει στο Βιετνάμ. Ήταν μία κίνηση υψηλού ρίσκου, αλλά δεν το σκέφτηκε στιγμή, καθώς ήταν αποφασισμένος να πληρώσει το οποιοδήποτε τίμημα προκειμένου να υπερασπιστεί τις ιδέες του και το όραμά του για μία Αμερική που δεν θα διώκει τους πολίτες της για το χρώμα του δέρματός τους ή τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. 

Ο Ράσελ είχε αναμετρηθεί από μικρός με το τέρας του ρατσισμού και η ακτιβιστική του δράση συνέβαλε καθοριστικά στο να ανατραπεί το θλιβερό καθεστώς που επέτρεπε μόνον λευκούς αθλητές στις πανεπιστημιακές ομάδες των ΗΠΑ. 

Λάτρεψε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ήταν ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους που τον άκουσαν να λέει το θρυλικό: "Έχω ένα όνειρο", στην περίφημη ομιλία που άφησε εποχή. 

Ο Ράσελ ήταν κόκκινο πανί για το πολιτικό κατεστημένο της Ουάσινγκτον που δεν αγαπούσε τους αθλητές με άποψη, ιδίως αν αυτή δεν ήταν συμβατή με τη γραμμή του. 

Αν δεν ήταν τόσο σπουδαίος και τόσο δημοφιλής, θα μπορούσε να έχει βρεθεί στη φυλακή, όπως χιλιάδες άλλοι ακτιβιστές που κατηγορήθηκαν ως "υποκινητές κοινωνικής εξέγερσης". 

Η λατρεία για τους Σέλτικς και η απέχθεια προς το κατεστημένο της Βοστώνης

Η αγάπη του για τους Σέλτικς ήταν παθολογική. Δεν αγαπούσε όμως εξίσου και τη Βοστώνη. Μπορεί να της χάρισε 11 πρωταθλήματα, αλλά ένα μεγάλο μέρος της δεν τον αποδέχτηκε ποτέ. 

Η Βοστώνη ήταν άλλωστε η πόλη των λευκών καθολικών μεταναστών από την Ιρλανδία και η ιδέα ότι ένας μαύρος αποτελεί το αθλητικό της σύμβολο έκανε πολλούς από τους "ταγούς" της (πολιτικούς, επιχειρηματίες, ιερείς) να βγάζουν φλύκταινες. 

Η ανεκτίμητη κληρονομιά του, η εκλογή Ομπάμα και η θέση στη χορεία των μεγάλων

Ο Μπιλ Ράσελ υπήρξε ένας από τους κορυφαίους αθλητές όλων των εποχών αλλά το πιο σημαντικό κληροδότημά του στους Αμερικανούς και όλον τον υπόλοιπο κόσμο είναι ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε να ζήσει. Χωρίς ανθρώπους σαν εκείνον, ο Μπαράκ Ομπάμα, ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του, δεν θα έφτανε ποτέ έως τον Λευκό Οίκο. 

Το όνομά του μπορεί λοιπόν να μπει στην ίδια λίστα με τον ντόκτορ Κινγκ, τον Μοχάμεντ Άλι και τη Ρόζα Παρκς, χωρίς να μπορεί κάποιος να μιλήσει για ιεροσυλία.