ΑΠΟΨΕΙΣ

Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι μονολεκτική. Όχι.  Δεν συγκεντρώνει σχεδόν καμία από τις προϋποθέσεις μετεξέλιξης. Η πορεία του και οι ενέργειες που εκπορεύονται από αυτόν  το κομματικό φορέα δεν φανερώνουν μία τέτοια στοχοθεσία. Περισσότερο ως μία προσπάθεια διατήρησης, συντήρησης και επιβίωσης του πολιτικού χώρου παρά ως απαρχή και εναρκτήριο λάκτισμα μίας προσπάθειας για μεγέθυνση και εκπροσώπηση  μεγαλύτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Εάν συμφωνήσουμε στο γεγονός, εάν συμφωνήσουμε πως αυτή είναι η πραγματικότητα τότε πρέπει να εξετάσουμε εάν αυτοί οι στόχοι είναι σωστοί. Και σε αυτό το ερώτημα η απάντηση μονολεκτικά είναι όχι. Αυτοί οι στόχοι είναι καταστατικά λανθασμένοι, μικροί και εγκλωβίζουν την παράταξη σε ένα καθεστώς  τριτοτέταρτου πολιτικού παίκτη, που απλά συμπληρώνει την κοινοβουλευτική σύνθεση.

Αρμόζει στην προοδευτική παράταξη των μεγάλων πλειοψηφιών, των ιστορικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, του εκσυγχρονισμού και των μεγάλων έργων που αναμόρφωσαν τη χώρα και της έδωσαν τη σύγχρονη ευρωπαϊκή της μορφή, η θέση ενός «πρασινοκόκκινου  ΚΚΕ» που απλά επιδιώκει την αναπαραγωγή του και τη διατήρησή του σε ανάλογα ποσοστά επιρροής; Και εδώ η απάντηση είναι μονολεκτική. Όχι.

Αυτοί οι καθόλου φιλόδοξοι στόχοι δεν συγκινούν κανέναν, δεν ελκύουν κανέναν και το σημαντικότερο όλων δεν είναι χρήσιμοι στη χώρα και την ελληνική κοινωνία. Το γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ υπέστη καθίζηση της εκλογικής του επιρροής λόγω της χρεοκοπίας της χώρας είναι μία πραγματικότητα αλλά από εκείνη τη χρονική και πολιτική στιγμή αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος έχουν παρέλθει 7 χρόνια. Κανείς δεν ελέγχει το ΚΙΝ.ΑΛΛ γιατί δεν έχει καταφέρει να επανέλθει σε αντίστοιχα, προ κρίσης εκλογικά ποσοστά της τάξης του 45% αλλά από την άλλη η παγιωμένη καχεξία και οι χαμηλές έως ελάχιστες προσδοκίες δεν είναι ανεκτές.

Το αμέσως επόμενο ερώτημα που προκύπτει ως λογική συνέχεια των ανωτέρω είναι εάν υπάρχουν οι συνθήκες για την επάνοδό του σε ποσοστά της τάξης του 20% που θα το καταστήσουν κεντρική πολιτική δύναμη; Μην ξεχνάμε πως το 2012 – στο αποκορύφωμα της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αθροιστικά άγγιξαν το 20%. Αλλά και σε σειρά δημοσκοπήσεων όσοι αυτοτοποθετούνται  στον ευρύτερο ιδεολογικοπολιτικό χώρο αγγίζουν αυτό το ποσοστό.

Τι χρειάζεται το ΚΙΝ.ΑΛΛ; Χρειάζεται πρώτον μία ιστορική αυτογνωσία. Πρέπει όλοι στο χώρο αυτό να καταλάβουν τι εκπροσωπούν, ποια παράδοση έχουν πίσω τους και ποιος ο ρόλος της πολιτικής οικογένειας αυτής στα εθνικά και ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα. Δεύτερον χρειάζεται εξωστρέφεια που επιτυγχάνεται μέσα από έναν άλλο πολιτικό και προγραμματικό λόγο που τολμά. Παλαιάς κοπής πολιτική πρόταση δεν έχει καμία τύχη – ο ΣΥΡΙΖΑ καλύπτει αυτήν την πολιτική αγορά. 

Τρίτον, άλλου τύπου κομματική οργάνωση. Δημοκρατικές διαδικασίες, δημοκρατική εκλογή πολιτικών οργάνων. Ανοιχτά, με όλους όσους θέλουν και μπορούν και όχι εσωκομματικές διευθετήσεις κλειστών γραφείων. Η αναζήτηση εκλόγιμων θέσεων από πλευράς στελεχών είναι απωθητική. Μπορεί η σοσιαλδημοκρατία να βρίσκεται πανευρωπαϊκά σε φάση υποχώρησης αλλά μονοψήφια ποσοστά της τάξης του 6%-7% είναι ταφόπλακα.