Του Νίκου Ασλανίδη

Τον συνάδελφο Σωτήρη Θεολογίδη τον γνώρισα στα πρώτα βήματα της δημοσιογραφικής μου πορείας. Ήταν υπεύθυνος για τις αθλητικές σελίδες της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη». Στους φιλάθλους έγινε περισσότερο γνωστός με τα κείμενα που έγραφε για το μπάσκετ.

Στη συνέχεια μεταπήδησε στο πολιτικό ρεπορτάζ και ανέλαβε υπεύθυνος του ανταποκριτικού γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων για περίπου 20 χρόνια.

Στο μεσοδιάστημα εργάστηκε στο ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΝΤ1, στις εφημερίδες «Εγνατία», «Ελεύθερη Γνώμη», «Ειδήσεις», «24 Ώρες» και ως παραγωγός εκπομπών στη Δημόσια Τηλεόραση, στο «Ράδιο Παρατηρητής» και στο «Ράδιο 105».

Διετέλεσε υπεύθυνος του γραφείου Τύπου της ΔΕΘ και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΤ-3.

Με την ιδιότητα του αθλητικού συντάκτη κάλυψε πολλούς διεθνείς αγώνες των εθνικών ομάδων και των συλλόγων μας. Το 2015 ο ΠΣΑΤ του απένειμε έπαινο για το Α’ μέρος της έρευνάς του «Ιστορίες μέσα από το καλάθι» ενώ έχει τιμηθεί, επίσης, από το ίδρυμα Μπότση και το μορφωτικό ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ με το βραβείο «Μαρκίδες Πούλιου»

Πώς ασχοληθήκατε με το αθλητικό ρεπορτάζ;

Εντελώς τυχαία μόλις τελείωσα το Λύκειο όταν κλήθηκα μαζί με άλλους να καλύψω στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» τους αγώνες παγκόσμιου στρατιωτικού πρωταθλήματος μπάσκετ που διοργανώθηκε στην πόλη μας. Τελικά περιέγραψα τους περισσότερους επειδή το διαμέρισμα των γονιών μου βρισκόταν σε πολυκατοικία πάνω από το ανοιχτό, τότε, γήπεδο της ΧΑΝΘ.

Είχατε κάποιο αθλητικογράφο ως πρότυπο;

Με είχε εντυπωσιάσει η αντικειμενικότητα των κειμένων του Βαγγέλη Φουντουκίδη στην «Αθλητική Ηχώ». Χρωστώ πολλά στον Γιώργο Μπέρτσο που μου ανέθεσε, ως διευθυντής, σε ηλικία μόλις 21 χρονών την σελιδοποίηση των αθλητικών σελίδων της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη». Από εκεί και έπειτα οφείλω, επίσης, στον πρώτο προϊστάμενο μου Φίλιππο Κούκουνο όπως και στον διάδοχο του Σταύρο Ρεπανά ο οποίος, παρά την διαφορά ηλικίας, που είχαμε, με εμπιστεύτηκε απόλυτα. Η μεγάλη εμπειρία του αλλά και η μεταξύ μας «χημεία» που επιτεύχθηκε, όταν προστέθηκε και ο Γιώργος Τουρώνης καθώς και άλλοι πολύτιμοι συνεργάτες οδήγησαν στην μεγάλη επιτυχία του αθλητικού τμήματος.

Από τους αθλητές που γνωρίσατε στην καριέρα σας, ποιον θαυμάζετε περισσότερο;

Όταν ξεκίνησα το κοινό θαύμαζε τους αθλητές στίβου που είχαν πετύχει ξεχωριστές επιδόσεις και παγκόσμια ρεκόρ όπως ο Χρήστος Παπανικολάου και η Σοφία Σακοράφα. Σήμερα θα ήμουν ευτυχής αν μπορούσα να γνωρίσω από κοντά την Στεφανίδη, τον Πετρούνια, την Κοραχάκη, τον Τεντόγλου και όλους τις ολυμπιονίκες που μας έκαναν, πρόσφατα, τόσο υπερήφανους παρά τις οικονομικές δυσκολίες που περνάει η χώρα.

Είχα, πάντως, την τύχη να γνωρίσω από κοντά σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Τότε που η Εθνική μας διέθετε τέσσερα δεκάρια! Τους Δεληκάρη, Δομάζο, Κούδα και Παπαϊωάννου. Μαζί με πολλούς άλλους, που δεν αναφέρω με τον φόβο μήπως παραλείψω κάποιον πολύ σημαντικό. Αποτέλεσαν τους πρόδρομους της «χρυσής φουρνιάς» του 2004. Αλλά και εκείνων που μας οδήγησαν, τρεις φορές, σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλλου (1990, 2010 και 2014). Ας μην ξεχνάμε πως πρώτος σκόρερ της Εθνικής μας παραμένει ο Νίκος Αναστόπουλος με 29 γκολ. Με δεύτερο τον Άγγελο Χαριστέα (με 25). Τη θέση τους στην πρώτη δεκάδα των σκόρερς της Εθνικής διατηρούν ακόμη οι Μίμης Παπαϊωάννου (5ος με 21) και ο Γιώργος Σιδέρης (10ος με 14).

Λεζάντα: Μία φωτογραφία από τα χρόνια της νιότης. Με τον διεθνή τερματοφύλακα Νίκο Χρηστίδη στο στάδιο Λένιν όπου η Εθνική μας αντιμετώπισε την ΕΣΣΔ με προπονητή τον Λάκη Πετρόπουλο και έχασε με 2-0.

Σήμερα βλέπετε τους αγώνες του Μουντιάλ;

Φυσικά όπως και κάθε Μούντιαλ. Το καθένα αντιπροσωπεύει την εποχή του και τις ιδιαιτερότητες της. Το ποδόσφαιρο είναι εικόνα της κοινωνίας και της κάθε χώρας που εκπροσωπείται σε αυτό. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ούτε φυσικά και οι αποκαλούμενες «εκπλήξεις».

Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί μία πρωτοφανής κινητικότητα πληθυσμών από τις χώρες του λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου» προς εκείνες με πολύ υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης.

Για να μην αναφέρω τα τεράστια κύματα των προσφύγων που αναζήτησαν καλύτερη τύχη κυρίως στην Ευρώπη. Εγκαταλείποντας τις πατρίδες τους μετά από εμφύλιες συρράξεις, πολέμους ή για να αποφύγουν συνθήκες που λίγο απέχουν από εκείνες του Μεσαίωνα.

Πολλοί από αυτούς μετέφεραν την αθλητική και ποδοσφαιρική κουλτούρα τους και προσέφεραν μετάλλια στις νέες τους πατρίδες.

Αλλά και υψηλότερη θέση στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια ποδοσφαιρική βαθμολογία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελβετία που δεν απουσιάζει από τα τελευταία Μούντιαλ. Ενώ αποκλείστηκε από το εφετινό η Ιταλία…

Ποιοι ποδοσφαιριστές σας έκαναν εντύπωση;

Θα πρέπει να περιμένουμε το τέλος της διοργάνωσης. Είναι μία εντελώς διαφορετική διοργάνωση που προβάλει έναν κόσμο που έρχεται και διεκδικεί την προσοχή μας. Θέλει να παρουσιάσει την πολιτιστική του ταυτότητα και να μας πείσει πως έχουμε, ίσως, λανθασμένη εντύπωση για την εικόνα του.

Επέλεξε να το κάνει μέσω του ποδοσφαίρου. Το είχε κάνει και η Δυτική Γερμανία το 1954, στην Βέρνη για να σβήσει την ρετσινιά του Ναζισμού και να επανέλθει μεταξύ των δημοκρατικών λαών της Ευρώπης. Τότε είχαν διατυπωθεί πολλά ερωτηματικά πώς ήταν δυνατόν μια άγνωστης δυναμικότητας ομάδα να έχει νικήσει στον τελικό το απόλυτο φαβορί;

Την Ουγγαρία που είχε κερδίσει την Εθνική Αγγλίας με 6-3 μέσα στο Γουέμπλεϊ. Όταν μάλιστα οι Ούγγροι των Πούσκας, Χιντεγκούτι, Κόκσιτς, Λόραντ κ.ά. τους είχε συντρίψει στα προκριματικά με 8-2! Και όμως οι Γερμανοί ενώ έχαναν με 0-2 στο ημίχρονο επανέκαμψαν στην επανάληψη και «πετώντας», μέσα στο γήπεδο, πήραν την νίκη με 3-2! Σήμερα είναι κοινό μυστικό πως όλοι οι ποδοσφαιριστές τους ήταν ντοπαρισμένοι όπως και ο προπονητής τους. Δεν έζησαν πολλά χρόνια…

Ποιες ομάδες πιστεύετε ότι θα φτάσουν στον τελικό;

Προσωπικά θα ήθελα η Βραζιλία γιατί όπως και να το κάνουμε η γενιά μου μεγάλωσε θαυμάζοντας τους άσους της. Από τον Πελέ, τον Γκαρίτσα και τον Σόκρατες μέχρι τον Ρονάλντο τον Ροναλντίνιο και τον Νεϊμάρ. Οι επίγονοι τους Ρίτσαλσον και Καζεμίρο μας χάρισαν στιγμές σπάνιας ποδοσφαιρικής τέχνης με τα γκολ που σημείωσαν.

Το μεγάλο φαβορί, πάντως, παραμένει η Γαλλία όπως το απέδειξε με την άνετη επικράτηση της επί της Πολωνίας. Ο Εμπαμπέ είναι παίκτης μεγάλων δυνατοτήτων και είναι μόλις 24 χρόνων. Διψάει ακόμη για τίτλους. Μου άρεσε επίσης και η Αγγλία.

Οι «εκπλήξεις» που σημειώθηκαν αποδεικνύουν πως δεν υπάρχουν μυστικά για τις θεωρητικά… αδύνατες ομάδες.

Έχουν προετοιμαστεί από έμπειρους προπονητές και στη σύνθεση τους περιλαμβάνουν ποδοσφαιριστές με πολλές παραστάσεις από τα πιο ανταγωνιστικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στους συλλόγους των οποίων αγωνίζονται.

Εδώ και χρόνια κυνηγοί ταλέντων «ανιχνεύουν» με το μικροσκόπιο κάθε χώρα της Αφρικής και της Ασίας και μόλις εντοπίσουν ένα ταλέντο την επόμενη στιγμή στέλνουν βίντεο στους συλλόγους με τους οποίους συνεργάζονται.

Η Ελλάδα δεν συμμετέχει στο Μουντιάλ. Κατά την άποψη σας τι θα μπορούσε να κάνει την διαφορά ώστε η εθνική μας να μην λείπει από τέτοιες διοργανώσεις;

Να δώσουμε περισσότερο χρόνο συμμετοχής στα δικά μας παιδιά. Η Ελλάδα δεν στερήθηκε ποτέ ποδοσφαιρικών ταλέντων. Πάρα πολλοί Έλληνας ποδοσφαιριστές αγωνίστηκαν με επιτυχία στο εξωτερικό με πρωτοπόρο τον Γιώργο Σιδέρη. Θυμίζω ενδεικτικά τους Μαχλά, Ζαγοράκη, Γιαννακόπουλο, Γεωργάτο, Δώνη, Κατσουράνη, Χαριστέα, Καραγκούνη, Γκέκα κ.ά. Αλλά και τώρα η Εθνική μας συγκροτείται με βάση τους παίκτες μας που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Αρχίζοντας από τον τερματοφύλακα Βλαχοδήμο που ανανέωσε το συμβόλαιο του ως πρώτος πορτιέρο της Μπενφίκα. Δεν μπορώ να αναφέρω τους παίκτες μας που συμμετέχουν σε ομάδες Α’ κατηγορίας ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων επειδή ξεπερνάνε τους 40! Με πιο γνωστούς τους Τσιμίκα, Μπακασέτα, Πέλκα, Δουβίκα, Λημνιό, Παυλίδη, Μασούρα, Γιαννούλη, Τζόλη, Καπίνο, Μαυροπάνο, Λαμπρόπουλο, Ρέτσο, Ζέκα, Βέλλιο κ.ά.

Έχει χυθεί πολύ μελάνι για τη διοργανώτρια χώρα το Κατάρ. Πάνω από 6.500 άτομα σκοτώθηκαν δουλεύοντας σε κάκιστες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Ποια είναι η δική σας γνώμη;

Η γνώμη ενός ανθρώπου που ζει σε μία χώρα που οι κάτοικοι της απολαμβάνουν τα δικαιώματα της Δημοκρατίας, δυτικού τύπου, δεν μπορούν να συνάδουν, φυσικά, με όσα μπορεί να συμβαίνουν σε ένα πρώην βρετανικό προτεκτοράτο που απέκτησε την ανεξαρτησία του, μόλις, το 1971. Το Κατάρ εμφανίζεται ως κληρονομική μοναρχία με ηγέτη τον ΕμίρηΤαμίμ Μπιν Χαμάντ. Σχετικά με το εάν είναι συνταγματική ή απόλυτη μοναρχία είναι θέμα συζήτησης. Το 2003, το σύνταγμα του εγκρίθηκε με την συντριπτική πλειοψηφία του 98%!

Από εκεί και έπειτα τα τεράστια αποθέματα που διαθέτει σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο και το γεγονός πως τα εξάγει τώρα ως υγροποιημένο έχει αναβαθμίσει τον ρόλο που διαδραματίζει παγκόσμια.

Ας μην ξεχνάμε πως είναι έδρα και του ειδησεογραφικού πρακτορείου «Αλ Τζατζίρα». Για το γεωγραφικό και πληθυσμιακό μέγεθός του, το Κατάρ ασκεί δυσανάλογα μεγάλη επιρροή στον κόσμο, και έχει αναγνωριστεί ως «μέση δύναμη».

Ο μεγάλος αριθμός των εργατικών ατυχημάτων ελάχιστα απασχόλησε την κοινή γνώμη. Περισσότερο τους εντυπωσίασε το ότι κέρδισε, το 2014, την ανάθεση των αγώνων με αντίπαλο τις ΗΠΑ! Το Κατάρ είχε αποσπάσει 14 ψήφους έναντι μόλις 8 των Αμερικάνων.

Προηγουμένως είχαν αποκλειστεί, μετά από διαδοχικές ψηφοφορίες, η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία και η Αυστραλία.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι έχουν γίνει σκάνδαλα από τη FIFA. Συμφωνείτε;

Φυσικά αφού ο σάλος που προκλήθηκε προκάλεσε την επέμβαση Ελβετών εισαγγελέων και έλεγχο στην FIFA μετά από καταγγελίες για διαφθορά και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Το θέμα εκτονώθηκε κάπως με την παραίτηση του προέδρου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, του Μπλάτερ, ο οποίος τέσσερα χρόνια μετά την ψηφοφορία αναφέρθηκε σε «μαύρες μεθόδους». Τελικά, πρόσφατα, παραδέχτηκε πως ήταν «λάθος» η ανάθεση του Μούντιαλ στο Κατάρ.

Το χρυσοφόρο κρατίδιο έχει δεχθεί ανηλεή κριτική από μεγάλες εφημερίδες όπως οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» και η «Γκάρντιαν».

Η τελευταία δημοσίευσε αναλυτικό πίνακα με τις χώρες προέλευσης των περισσοτέρων από 6.000 εργαζομένων που σκοτώθηκαν σε «ατυχήματα» κατά την διάρκεια της ανέγερσης των σταδίων όπου διεξάγονται οι αγώνες.

Όσον αφορά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Υπάρχουν σκάνδαλα και διαφθορά στο κύκλωμα του ελληνικού ποδοσφαίρου; Και αν ναι πως θα μπορούσε να εξυγιανθεί η κατάσταση;

Καταγγελίες για υποθέσεις δωροδοκίας υπήρξαν πολλές στο παρελθόν και σχετικά πρόσφατα. Ορισμένες έφθασαν και στις δικαστικές αίθουσες. Παρόλο που οι πιο σοβαρές αφορούσαν μεγάλες ομάδες του Κέντρου οι διατάξεις του Νόμου εφαρμόστηκαν μόνο στην περίπτωση του Ηρακλή. Σας θυμίζω την «Υπόθεση των λουλουδιών», το 1975, όταν δύο παίκτες των «κυανολεύκων» ομολόγησαν ότι παράγοντας του Παναθηναϊκού τους ζήτησε να έχουν μειωμένη απόδοση στον μεταξύ τους αγώνα για το κύπελλο.

Ο Παναθηναϊκός κρίθηκε ένοχος στα ποινικά δικαστήρια, ωστόσο αθωώθηκε από την τριμελή επιτροπή της ΕΠΟ χάρη στην ψήφο του τότε πρόεδρου του... Ολυμπιακού, Γ. Ανδριανόπουλου, γλιτώνοντας τον υποβιβασμό!

Αντίθετα το 1980 ο Ηρακλής, υποβιβάστηκε στην Β' Εθνική όταν ο αμυντικός του ΠΑΟΚ Φιλώτας Πέλλιος κατήγγειλε ότι ο τότε πρόεδρος του Ηρακλή επιχείρησε να τον δωροδοκήσει για να έχει μειωμένη απόδοση στη ρεβάνς του ημιτελικού κυπέλλου μεταξύ των δύο ομάδων.

Δύο χρόνια αργότερα ο Παναθηναϊκός κατηγορήθηκε και πάλι για δωροδοκία ποδοσφαιριστή του Ηρακλή μέσω του τότε πρόεδρου της Καστοριάς. Ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε, πρωτόδικα, σε τρία χρόνια φυλάκιση αλλά απαλλάχτηκε στο Εφετείο.

Την δίκη κάλυψα προσωπικά αλλά η ανταπόκριση μου όπως και όλων των άλλων συναδέλφων μου δεν δημοσιεύτηκε ποτέ και πουθενά.

Το 1986 ήταν η σειρά της ΑΕΚ να δεχτεί το «χάδι» της Αθλητικής Δικαιοσύνης για προσπάθεια δωροδοκίας παικτών του Πανσερραϊκού και το 1989 του Ολυμπιακού γιατί επιχείρησε το ίδιο σε παίκτες της ΑΕΚ.

Συχνά ακούω πως οι κυβερνήσεις δεν τολμούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος και να πραγματοποιήσουν «βαθιά τομή» στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ξεχνούν πως το ποδόσφαιρο είναι ανεξάρτητο και πως μόνον αυτοί που το διοικούν μπορούν και πρέπει να το εξυγιάνουν.

Με την διακομματική, βέβαια, συναίνεση και στήριξη όλων των πολιτικών δυνάμεων.