Ήταν Σεπτέμβριος του 2005 όταν το θέμα των πολιτικών εγκαινίων της ΔΕΘ τέθηκε για πρώτη φορά στον Κώστα Καραμανλή. Στη δεύτερη άνοδό του στην έκθεση ως πρωθυπουργός το κλίμα είχε βαρύνει και οι διαδηλώσεις των συνδικάτων, των φορέων αλλά και διαφόρων αθλητικών ομάδων είχαν αρχίσει να παίρνουν μεγάλες διαστάσεις. Έτσι την ημέρα των εγκαινίων της ΔΕΘ η πόλη είχε γίνει αφόρητη. «Σκέφτεστε να κάνετε κάποιες αλλαγές στο μοντέλο των εγκαινίων;» τον ρώτησα στα πλαίσιο της καθιερωμένης πρωθυπουργικής συνέντευξης Τύπου.

Οι αντένες μου είχαν πιάσει τις πρώτες σχετικές συζητήσεις εντός του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, συζητήσεις που είχαν φτάσει ήδη στα αυτιά του τότε πρωθυπουργού. Μην ξεχνάμε ότι ο Καραμανλής ήξερε απ’  έξω και ανακατωτά την πόλη και είχε ενημερωθεί για την εμπόλεμη κατάσταση που επικρατούσε στη Θεσσαλονίκη την ημέρα των εγκαινίων και με αφορμή την παρουσία του. Και είχε αρχίσει να ενοχλείται πολύ έντονα από όλα αυτά. Έτσι μπορεί να απάντησε μάλλον τυπικά, λέγοντας ότι είναι έτοιμος να ακούσει τις σχετικές προτάσεις για τις όποιες αλλαγές και πετώντας το μπαλάκι προς τους φορείς. Όμως ήθελε τις αλλαγές και δε δίστασε κάποιες να τις υλοποιήσει. Έκοψε την ομιλία της Παρασκευής, με την οποία γίνονταν τα επίσημα εγκαίνια και κατήργησε τη βραδινή δεξίωση που πραγματοποιούνταν παλιότερα, ενώ περιόρισε ουσιαστικά τα εγκαίνια της ΔΕΘ σε δύο ραντεβού. Την ομιλία του Σαββάτου και τη συνέντευξη Τύπου της Κυριακής.

Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η Έκθεση άρχισε και πάλι να αγαπιέται από την πόλη και να γίνεται της μόδας, τα νούμερα των επισκεπτών ανέβηκαν κατακόρυφα, όπως και οι εκθέτες. Όμως το μοντέλο των πολιτικών εγκαινίων δεν τόλμησε κανείς να το αγγίξει. Ο Αντώνης Σαμαράς το μίκρυνε –ούτε τρεις ώρες δεν έχει μείνει στη Θεσσαλονίκη- αλλά δεν το άλλαξε, ο Αλέξης Τσίπρας το μεγάλωσε ξανά, θυμίζοντας τη ΔΕΘ της καραμανλικής εποχής.

Φέτος ύστερα από μια περίοδο όπου τα πράγματα ως προς τα επεισόδια την ημέρα των εγκαινίων είχαν ηρεμήσει η ένταση στους δρόμους επανήλθε. Χιλιάδες αστυνομικοί, πολλά τα δακρυγόνα, με το κέντρο της πόλης να παραμένει και πάλι για ώρες κλειστό-αυτή ήταν η εικόνα που κυριάρχησε το Σάββατο το απόγευμα.

Νομίζω όμως ότι ήρθε πια η ώρα να κουβεντιάσουμε σοβαρά ως πόλη αυτό το θέμα. Και να τολμήσουμε να πάρουμε ρηξικέλευθες αποφάσεις. Παίρνοντας υπόψη όλες τις απόψεις. Και αυτές που λένε ότι η συνεύρεση στη Θεσσαλονίκη των φορέων της πόλης με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία την ημέρα των εγκαινίων είναι χρήσιμη για την πόλη. Αλλά και αυτές που θεωρούν ότι σε μια τέτοια ημέρα η πόλη πρέπει να είναι ανοιχτή, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις πολλές, πολύχρωμες και γεμάτα από κόσμο, τα μαγαζιά να σφύζουν από ζωή και οι Θεσσαλονικείς να παραμένουν εντός πόλης αλλά εκτός των κατοικιών του.

Να βρούμε την ισορροπία, λοιπόν και να αλλάξουμε την ημέρα των εγκαινίων. Χωρίς βαρυσήμαντες πολιτικές ομιλίες, που επιβαρύνουν το κλίμα και δημιουργούν προσδοκίες και με την πόλη ανοιχτή. Και τον αέρα της καθαρό από δακρυγόνα…

Ίσως έτσι να πάψουν και τα κομματικά επιτελεία να αναζητούν τις παροχές που θα ανακοινώσουν κάθε Σεπτέμβριο…