Να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο
Εδώ και εβδομάδες υπάρχει μια διάχυτη απαισιοδοξία για τη μετά την πανδημία εποχή. «Ο Οκτώβριος θα περιλαμβάνει τσουνάμι απολύσεων και θα είναι γεμάτος από φαινόμενα πείνας και από καταστάσεις που θα κάνουν πολλούς να αναπολούν τις εποχές των μνημονίων» λένε οι απαισιόδοξοι.
Αυτή η υπέρμετρη απαισιοδοξία προέρχεται από πολλές πλευρές. Ένα κομμάτι της εκφράζεται από ανθρώπους που καλοπροαίρετα βάζουν κάτω τα πράγματα, κάνουν τους υπολογισμούς τους, βλέπουν τις σημερινές δυσκολίες και καταλήγουν σε αρνητικές προβλέψεις για τα φθινοπωρινά μελλούμενα. Είναι δυστυχώς το μικρότερο κομμάτι των απαισιοδοξούντων.
Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτών που τα βλέπουν όλα μαύρα οφείλεται στο γεγονός ότι η απαισιοδοξία έχει γίνει στην Ελλάδα της μόδας. Είναι απαισιοδοξία που προέρχεται από ένα κομμάτι του κόσμου που επειδή ζορίζεται θέλει να πάνε τα πράγματα άσχημα για όλο τον κόσμο. Έτσι ώστε κάποια στιγμή να υποφέρουν όλοι. Εκφράζεται δε από ένα πολύχρωμο πολιτικά ακροατήριο που ξεκινά από την άκρα αριστερά, περνά στον ΣΥΡΙΖΑ και το παλιό ΠΑΣΟΚ και καταλήγει στην άκρα δεξιά και τις διάφορες παραφυάδες της. Όλοι βλέπουν ότι ο Οκτώβριος θα είναι μαύρος…
Ένα δεύτερο κομμάτι απαισιοδοξούντων έχει πιο συντηρητική πολιτική προέλευση και λέει περίπου τα ίδια πράγματα, προβλέποντας ότι το άμεσο μέλλον θα είναι πολιτικά ιδιαίτερα δυσοίωνο. Εδώ το ακροατήριο περιλαμβάνει πολλούς Νεοδημοκράτες που ήταν πάντοτε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί απέναντι στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και στην καλή μέχρι στιγμής πορεία της και εκφράζουν… εσωκομματικές παθογένειες. Δε μιλούν δημόσια, αλλά επηρεάζουν ένα κρίσιμο κομμάτι του εκλογικού σώματος που αποτελεί τον πυρήνα των ψηφοφόρων της ΝΔ.
Αυτή η μαυρίλα είναι συχνά καθηλωτική, γιατί επηρεάζει την περίφημη ψυχολογία του κόσμου, μια ψυχολογία που έτσι και αλλιώς δεν είναι στα χάι της. Και γιατί η ελληνική κοινωνία δεν έχει ακόμη αποτοξινωθεί από τα δέκα χρόνια της κρίσης και γιατί η πανδημία μας πέτυχε ακριβώς πάνω στην στιγμή που ετοιμαζόμασταν να πάρουμε ως χώρα και ως οικονομία τα επάνω μας.
Δε θεωρώ ότι μετά το καλοκαίρι ο δρόμος θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, καθώς οι δυσκολίες θα είναι μεγάλες. Όμως είμαστε μπροστά σε μια δεύτερη μεγάλη μάχη. Στην πρώτη, όπου το στοίχημα ήταν η αντιμετώπιση ενός άγνωστου ιού, τα πήγαμε καλά και δείξαμε σπάνια ψήγματα εθνικής και κοινωνικής ενότητας.
Τώρα ήρθε η ώρα για το δεύτερο ακόμη πιο δύσκολο ημίχρονο. Έχουμε πιθανότητες να το κερδίσουμε μόνο επιδεικνύοντας εθνική ενότητα και μόνο αν μπούμε στο γήπεδο με καλή ψυχολογία. Σήμερα απαιτείται να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο παρά μισοάδειο. Γιατί κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο.
Όπου κολιός η υπερβολική απαισιοδοξία…
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 05.07.2020.
