Αν σας φαίνεται κάπως ριζοσπαστική η λύση του τίτλου, τουλάχιστον ας αναστείλουμε τη λειτουργία τους όσο στα πράγματα θα βρίσκονται αυτοί που ενοχλούνται από την ύπαρξή τους.

Είτε γιατί κάποιοι εθίστηκαν στο να θέτουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους ΜΜΕ (υπάρχουν τρόποι και είναι πολλοί και με διαβαθμίσεις) είτε γιατί πιστεύουν ότι δεν έχει θέση η κριτική στάση απέναντί τους, γιατί οι σκέψεις, οι αποφάσεις και τα πεπραγμένα τους δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα.

Άλλωστε δεν χρειάζονται τη δημοσιογραφία ούτε τους δημοσιογράφους, για να «επικοινωνήσουν το έργο τους», όπως είθισται λανθασμένα να χρησιμοποιείται το αμετάβατο ρήμα από όσους θεωρούν ότι έτσι δίνουν έμφαση στο… αντικείμενο της επικοινωνίας. Υπάρχει το facebook που… τα επικοινωνεί όλα.

Στην εποχή της πλειάδας των ΜΜΕ και των δημοσιογραφούντων μέσω facebook και άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπερδεύτηκε το δημοσιογραφικό σχόλιο με την ανερμάτιστη οτινανολογία, και η καλοπροαίρετη και εμπεριστατωμένη κριτική με την εμπαθή χυδαιολογία.

Άλλη μία εξήγηση του φαινομένου είναι ότι απαξιώνουν τη δημοσιογραφία γιατί (νομίζουν ότι) μπορούν. Γιατί θεωρούν εύκολο, εξαιτίας της ευτέλειας που επικρατεί, να χρεώσουν στο δημοσιογράφο κίνητρα για την κριτική του, τα οποία δεν συνάδουν με τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι υπηρέτες της αλήθειας. Όπως δεν είναι και όλοι οι ασκούντες διοίκηση, αιρετοί ή όχι, θεόσταλτοι, ώστε να αξιώνουν όχι απλώς σεβασμό των λόγων και των έργων τους αλλά και πλήρη υποταγή σε αυτά.

Οι παλιοί συνάδελφοι έλεγαν ότι όσο πιο πολύ ενοχλείς τους φορείς της εξουσίας τόσο καλύτερα τα πηγαίνεις. Οι δημόσιες σχέσεις δεν είναι δημοσιογραφία και πολύ περισσότερο η δημοσιογραφία δεν είναι δημόσιες σχέσεις. Το πληκτρολόγιο και το μικρόφωνο δεν είναι για να πλέκουν το εγκώμιο του απέναντι. Τουλάχιστον όχι στα χέρια του δημοσιογράφου.

Γι’ αυτό μην πυροβολείτε τον αγγελιοφόρο. Δεν φταίει αυτός που βγάζει στην επιφάνεια τα κακώς κείμενα. Φταίει όποιος τα προκαλεί ή τα δημιουργεί.

Η συλλήβδην απαξίωση της δημοσιογραφικής κριτικής δεν είναι πρόοδος. Αντιθέτως έχει οσμή πισωγυρίσματος και δεν γίνεται να πάμε κι άλλο πίσω. Δεν προλαβαίνουμε να καλύψουμε τη διαφορά.

ΥΓ. Αφορμή για το παραπάνω, δύο αιρετοί που άφησαν να διαρρεύσει ή διασαφήνισαν στο περιβάλλον τους ότι ενοχλήθηκαν από τη στάση που κράτησαν απέναντί τους συνάδελφοι. Οπότε σε περίπτωση που βρίσκετε κάποια ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και συμπεριφορές, μπορεί και να μην είναι συμπτωματική…

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 13/10/2019.