Πάμε στις κάλπες έπειτα από μία αλλόκοτη προεκλογική περίοδο, βουβή σίγουρα και με γερές δόσεις επικοινωνιακών τρικ, κυνισμού και υποψηφιοτήτων λάιφ στάιλ. Ο κόσμος δείχνει αποφασισμένος στο τι θα ψηφίσει. Είναι «αδιαπέραστος» στις προσπάθειες επηρεασμού του. Οι όποιες συγκεντρώσεις, οι τηλεοπτικές εμφανίσεις, οι ραδιοφωνικές αναμετρήσεις, τα τρολ, οι χορηγούμενες δημοσιεύσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα έντυπα, οι αναρτήσεις θυμίζουν μάλλον το παλιό άσμα: «Τζάμπα καίει η λάμπα»…

Από αύριο, βαριά μεθαύριο, αλλάζει και το διαδίκτυο. Τέρμα οι τρολιές, τα τρικ, οι ατάκες των φανατικών, των απολιτίκ, των σνομπ, των εξυπνάκηδων, των συμφεροντολόγων που ζουν για να «μείνει» ή για να «φύγει» ο Τσίπρας.

Την ώρα που πήγαινε στον ΣΚΑΪ ο πρωθυπουργός, σειρά νέων δημοσκοπήσεων ήρθε για να εδραιώσει την πεποίθηση για το νικητή των σημερινών εκλογών.

Υπάρχει ακλόνητο φαβορί, για να ακολουθήσουμε την ποδοσφαιρική ορολογία. Σε όλες η διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν να είναι πάνω από εννιά μονάδες, ενώ οι αναγωγές οδηγούσαν και διψήφιο νούμερο. Όχι πως τις προηγούμενες εβδομάδες η αισιοδοξία στον ΣΥΡΙΖΑ περίσσευε. 

Πέρα από δηλώσεις του κ. Τσίπρα και άλλων, μάλλον ανόρεχτων ηγετικών στελεχών για μάχη που δίνεται «στα ίσια», οι οποίες προφανώς γίνονταν για ανόρθωση του ηθικού του στρατεύματος, το κλίμα στις συγκεντρώσεις - ομιλίες των υποψηφίων μιλούσε από μόνο του.

Για τον κ. Μητσοτάκη, τώρα, κρατάμε «μικρό καλάθι». Είναι και αυτή η σύνθεση των ψηφοδελτίων, οι δηλώσεις κάποιων «μπουμπουκιών» (για την κ. Κούνεβα κ.ά.) και η στάση απέναντι στη δημοσιονομική τραγωδία του 2004 - 2009, που μας κάνει να σταθούμε τώρα αργοί, για να μην πιαστούμε αργότερα αργόστροφοι.

Γιατί τελικά πήγε όμως στον ΣΚΑΪ ο Τσίπρας;

Κάποιος θα έλεγε ότι ο κ. Τσίπρας είχε διαβάσει τις δηλώσεις του νέου προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, ιταλού πρώην δημοσιογράφου Νταβίντ Σασόλι, που αντικατέστησε τον Αντόνιο Ταγιάνι.

Ο Ντ. Σασόλι (τον βλέπετε στη φωτογραφία) έγραψε στο Twitter: «Το θέμα είναι, όπως έλεγε ο Άλντο Μόρο, να ζεις στην εποχή που σου έτυχε, όποιες και να είναι οι δυσκολίες. Το θέμα επίσης είναι, όμως, να είμαστε θαρραλέοι και να έχουμε πίστη».

Στον Αλέξη Τσίπρα έτυχε πράγματι ενδιαφέρουσα εποχή, πυκνή σε γεγονότα που τον βοήθησαν να κυριαρχήσει μετά το 2012. Ανέβηκε στο «κύμα» της οργής εναντίον των μνημονίων, που εκφράστηκε κυρίως με την απόρριψη του «παλιού πολιτικού σκηνικού». Ήταν ο ίδιος νέος, ήταν άφθαρτος, ήταν εκτός του «κάδρου» και εχθρός του «φθαρμένου πολιτικού προσωπικού» και -επιπλέον- επαρκέστατος στη ρητορική που είχε ανάγκη το πλήθος.

Άλλαξαν όμως οι καιροί. Ήρθαν η άτακτη υποχώρηση στη διαπραγμάτευση του Ιουλίου του 2015, η θορυβώδης αποτυχία του Βαρουφάκη που κόστισε πολλά δισ., η μετατροπή του μεγαλειώδους «όχι» του δημοψηφίσματος σε «ναι», η κυβερνητική συμμαχία με τον ακροδεξιό Πάνο Καμμένο, η ισοπέδωση της μεσαίας τάξης με την υπερφορολόγηση.

Ήρθαν και φαινόμενα που περισσότερο θύμιζαν το «παλιό και φθαρμένο» σύστημα, το οποίο υποτίθεται ότι θα κατεδάφιζε ο ΣΥΡΙΖΑ (τραγικές ανεπάρκειες του μηχανισμού στις τραγωδίες όπως στο Μάτι, παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, μετατάξεις τύπου κυρα-Τασίας, θέματα «γενικής συγκινήσεως» όπως τα κότερα και ο Πετσίτης, το ύφος Πολάκη κ.ά.).

Δεν χωρά αμφιβολία ότι εκτός από τον Νταβίντ Σασόλι και ο Αλέξης Τσίπρας θα αναγκαστεί να ζήσει σε μία νέα εποχή, η οποία θα αρχίσει από αύριο και μάλλον θα του έχει χαρίσει και τον όχι και τόσο επίζηλο τίτλο του ηττημένου τρεις φορές μέσα σε έξι εβδομάδες.

Η αποκαρδιωτική προσέλευση μελών και στελεχών στα εκλογικά κέντρα και στις κομματικές συγκεντρώσεις, η στροφή των υποψηφίων βουλευτών στην ατομική προσπάθεια διάσωσης μέσω της μάχης του σταυρού, οι αλλαγές στη σύνθεση του ηγετικού και επικοινωνιακού επιτελείου, η έλλειψη συγκριμένου «αφηγήματος» μετά τις ευρωεκλογές και οι μάλλον σπασμωδικές κινήσεις που ακολούθησαν την ήττα μιλούσαν πιο καθαρά και από τις δημοσκοπήσεις. Εύκολα δύναται κάποιος να εντοπίσει μια ιδιότυπη άρνηση πραγματικότητας.

Η άρνηση αυτή εκδηλωνόταν με δυο χαρακτηριστικά:

* Πρώτον, δεν φαινόταν καθαρά μια προοπτική συμμαχίας με κάποιο από τα άλλα κόμματα του επομένου κοινοβουλίου. Σύγκλιση και κουλτούρα συναίνεσης, η οποία στο πλαίσιο της δυτικής πολιτικής παράδοσης προκύπτει μέσα από την ηπιότητα, τη συνεννόηση και τη διάθεση για αμοιβαίες υποχωρήσεις, ήταν άγνωστα πράγματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις επιλεκτικές επαφές με στελέχη της «προοδευτικής συμμαχίας» και των θνησιγενών πολιτικά «γεφυρών».

* Δεύτερον, σε επικοινωνιακό επίπεδο ουδείς έδειξε διάθεση να εξηγήσει στους εναπομείναντες ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ακόμα και μετά την ήττα παραμένουν πολυάριθμοι, τι ακριβώς μπορεί να κάνει ένα κόμμα με δύναμη γύρω στο 25% πια, πέρα από τη γνωστή συνταγή του δρόμου και της ριζοσπαστικής ανυπακοής.

Σε ραδιοφωνική εκπομπή, απαντώντας σε ποδοσφαιρικού τύπου ερώτηση για το αν ανατρέπεται το αποτέλεσμα -η ήττα με διαφορά 9,5 μονάδες των ευρωεκλογών- απάντησε ο κ. Τσίπρας: «Ήταν σαν να παίξαμε έναν αγώνα Ευρωλίγκα και τώρα πάμε να παίξουμε τελικό πρωταθλήματος. Φυσικά δημιουργείται μία ψυχολογία. Ωστόσο, το έχω ξαναπεί ότι οι κάλπες θα είναι άδειες και θα γεμίσουν την Κυριακή 7 Ιουλίου. Ο αγώνας ξεκινάει από την αρχή. Είναι μάχη, έχει δυσκολίες, αλλά έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και αυτό θα φανεί στην κάλπη. Είναι άλλος αγώνας».

Βέβαια, άλλα λένε οι εταιρείες στοιχημάτων. Με την απόδοση της ΝΔ για πρώτο κόμμα να έχει φτάσει στο 1,010, το ματς δεν δείχνει να γυρίζει. Είναι δύσκολο το σημερινό αποτέλεσμα να θυμίσει τις ανατροπές Τότεναμ - Άγιαξ ή Λίβερπουλ - Μπαρτσελόνα.

Πάντως, δεν μπορώ να κλείσω αυτό το κείμενο χωρίς να θυμηθώ και να θυμίσω σε σας ότι «η κάλπη είναι έγκυος» ή το παλιό ποδοσφαιρικό σλόγκαν «το ματς λήγει μόνο με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 6-7 Ιουλίου 2019