Η ζωή του Ναντίμ Αχμάντ άλλαξε βιαίως το 2008. Μέσα σε ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον, η οικογένεια του 13χρονου τότε παιδιού επέλεξε να τον στείλει στην Ελλάδα, για να του εξασφαλίσει μία καλύτερη ζωή. Μέσα από φουρτούνες και μία σειρά από δύσκολες στιγμές και αποφάσεις, ο Ναντίμ έχει βρει στη χώρα μας το απάνεμο λιμάνι που έψαχνε.

Ο 25χρονος σήμερα Πακιστανός πρόσφυγας, που έχει γεννηθεί χωρίς το κάτω μέρος του αριστερού χεριού, ονειρεύεται τη συμμετοχή του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού ως δρομέας των 400 μέτρων. Το όριο πρόκρισης στην κατηγορία του είναι 53.70, με τον ίδιο να έχει ατομικό ρεκόρ 55.55. «Φέτος δεν προλαβαίνω να πάω στο Τόκιο. Από του χρόνου ελπίζω να τρέξω σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα και να προκριθώ το 2024 στο Παρίσι», λέει στο makthes.gr.

Παράλληλα με τις προπονήσεις, ο Ναντίμ εργάζεται ως μεταφραστής στη δομή της ΑΡΣΙΣ στη Μακρινίτσα του Βόλου, εκεί όπου ο ίδιος διέμεινε ως ασυνόδευτος πρόσφυγας από το 2010 μέχρι το 2014.

«Ήλθα στην Ελλάδα στα τέλη του 2008, ήμουν 13 χρονών. Άφησα πίσω τους δικούς μου ανθρώπους. Όλοι εκεί είναι, μιλάω μαζί τους. Πέρασα από την Ιράν στην Τουρκία, στη Σμύρνη. Από εκεί στη Σάμο, μέσα σε μία βάρκα. Έμεινα κάποιες ημέρες στη Σάμο κι από εκεί πήγα στην Αθήνα, όπου έμεινα για κάποιο διάστημα και έβγαλα κάρτα. Έκανα αίτημα για το άσυλο. Μετά από λίγο καιρό ήμουν στη Μυτιλήνη και στο τέλος έφτασα εδώ στη Μακρινίτσα», αφηγείται ο ίδιος.

Από το 2010 μέχρι το 2014 κατάφερε να μάθει άπταιστα ελληνικά και κατά το τέλος της διαμονής του στον ξενώνα φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων της ΑΡΣΙΣ, ξεκίνησε η διαδρομή του στον αθλητισμό.

«Το 2014 δοκίμασα διάφορα αγωνίσματα. Έχω κάνει τριπλούν, μήκος, αντοχή, αλλά όταν πέρασα από ιατρική επιτροπή, αποφάσισα να κάνω μόνο ταχύτητες και μου άρεσαν τα 400 μέτρα. Μεταξύ 2017 και 2018 ξεκίνησα να κάνω προπονήσεις».

Στη συνέχεια έζησε για ένα χρόνο στο Βόλο, στα Κοινωνικά Διαμερίσματα αιτούντων και δικαούχων διεθνούς προστασίας 18-25 ετών της ΑΡΣΙΣ, ενώ ξεκίνησε να δουλεύει ως μεταφραστής στη δομή της Μακρινίτσας.

Όπως λέει, ο αθλητισμός και η αγάπη των ανθρώπων που συνάντησε στην Ελλάδα, τού έδωσαν την ευκαιρία να βρει τον εαυτό του: «Εργάζομαι στην ΑΡΣΙΣ από το 2014, όταν έκλεισα τα 18 μου. Σε ένα μήνα κλείνω επτά χρόνια ως εργαζόμενος. Το μόνο που σκέφτομαι είναι να δουλέψω σκληρά στα 400 μέτρα και να πιάσω τα όρια. Δεν έχω τίποτε άλλο στο μυαλό μου. Τα Χριστούγεννα κλείνω 13 χρόνια στην Ελλάδα. Τη νιώθω σαν δεύτερη πατρίδα μου».

«Τον βοηθήσαμε να αισθανθεί ασφαλής και να προσαρμοστεί»

Ο ψυχολόγος Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, που εργάζεται στον ξενώνα της ΑΡΣΙΣ, θυμάται τους πρώτους μήνες του Ναντίμ στη Μακρινίτσα: «Όταν ήλθε το 2008, αισθανόταν όπως όλα τα παιδιά που έρχονται ως πρόσφυγες στη χώρα, σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το 2008 δεν υπήρχε τόσο καλή οργάνωση στην υποδοχή προσφύγων. Τον βοηθήσαμε να αισθανθεί ασφαλής και να προσαρμοστεί. Στην αρχή ήταν αγχωμένος για τη διαδικασία του ασύλου. Στην πορεία ανακάλυψε και καλλιέργησε το ταλέντο που έχει στον αθλητισμό. Τον γράψαμε σε σύλλογο (σ.σ. στον ΓΣ Βόλου και στη συνέχεια στους Αργοναύτες), ενώ ταυτόχρονα πήγαινε στο σχολείο. Μετά από τόσα χρόνια, τώρα είναι πλέον πολύ πιο κατατοπισμένος».

Πλεον, οι δυο τους συνεργάζονται στη Μακρινίτσα, με στόχο την ψυχολογική υποστήριξη και την προσαρμογή των παιδιών που έρχονται στη χώρα μας αναζητώντας μία γαλήνια ζωή.