Ξεσπά η μητέρα του Μιχάλη Κατσουρή για τη δολοφονία του παιδιού της στη Νέα Φιλαδέλφεια. «Να τον προστατεύει ο Θεούλης και να γελάει… Να γελάς Μιχάλη, αυτό θέλω να γελάς…» συγκλονίζει η μητέρα του 29χρονου, που δολοφονήθηκε το βράδυ της 7ης Αυγούστου στα αιματηρά επεισόδια που ξέσπασαν έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Η μητέρα του Μιχάλη μιλά στο LIVE NEWS στο MEGA για την παρουσία της στο παιχνίδι της ΑΕΚ με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, για την τελευταία φορά που τον είδε και για το πώς έμαθε την τραγική είδηση της δολοφονία του. «Πώς κοιμάται η συνείδησή του που έσφαξε το παιδί μου» ξεσπά για τον δολοφόνο του γιου της, που παραμένει ασύλληπτος.

«Στο γήπεδο πήγα για το παιδί μου, τον κοίταγα και νόμιζα είναι ζωντανός»

Κάθε φορά που πήγαινε ο Μιχάλης στα ματς της ΑΕΚ η μητέρα του του έλεγε «Μιχάλη πρόσεχε. Φοβάμαι» και εκείνος της απαντούσε: «Μη φοβάσαι για μένα ρε μάνα! Ένα ματς θα δω!».

Κι αυτό το ματς, την ιστορική πρόκριση της ΑΕΚ απέναντι στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ ο Μιχάλης την είδε από ψηλά. «Α ρε μάνα! Να ήξερες τι γήπεδο είναι. Θα σε πάρω μια μέρα να το δεις, να το δεις» της έλεγε.

Και η κυρία Κατερίνα πήγε ανάμεσα σε 32.000 θεατές κι αναζητούσε το παιδί της. «Για το παιδί μου πήγα. Για το παιδί μου. Ποτέ δεν είχα πάει. Απλά μου έλεγε “μαμά θα σε πάω μια μέρα να δεις το γήπεδο”. Το κοίταγα απέναντι και νόμιζα είναι ζωντανό… γι’ αυτό πήγα. Να δω το παιδί απέναντι. Εκεί που καθόταν, εκεί που του άρεσε για την ομάδα του. Λες και μου έλεγε ‘’μάνα εδώ είμαι’’ και χειροκρότησα μια δόση για το παιδί μου, όταν μπήκε το γκολ…» συγκλονίζει η μητέρα του Μιχάλη Κατσουρή.

Ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε την κυρία Κατερίνα ανάμεσα στο πλήθος, το βλέμμα της παγωμένο, καρφωμένο στο κενό.

«Μόνο άκουγα ‘’Μιχάλη ζεις’’, τρελάθηκα λέω ‘’το παιδί μου πώς το λατρεύουν όλοι εκεί’’. Ήθελε να μπει μέσα. Να νιώσει πως ένιωθε το παιδί της. Τον αισθανόταν κοντά…» σχολίασε συγγενής του Μιχάλη.

«Πάγωσε η καρδιά μου το βράδυ της δολοφονίας του Μιχάλη»

Σε αυτό το τραπέζι στο σπίτι τους στην Ελευσίνα ήταν και η τελευταία φορά που κάθισε η κυρία Κατερίνα μαζί με τον 29χρονο γιο της. «Εκείνη την ημέρα το παιδί μου ήρθε από τη δουλειά, έφαγε, ξάπλωσε και πήγε για έναν καφέ. Γιατί πήγαινε με τους φίλους. Ήταν 19.30 και μετά δεν τον ξαναείδα» περιγράφει η μητέρα του.

Ξάπλωσε να κοιμηθεί ήσυχη ότι ο Μιχάλης ήταν βόλτα με φίλους. Το τηλέφωνο όμως χτύπησε μέσα στη νύχτα.

Ο Γιώργος Κατσουρής, αδελφός του Μχάλη λέει: «4 παρά 20 με παίρνει ο ξάδελφος μου. Μου λέει ‘’ο αδελφός σου έχει χτυπήσει σοβαρά. Έλα κατευθείαν κάτω Αθήνα’’».

«Ήρθε η αδελφή μου και μου λέει έλα λίγο στην αυλή να σου πω κάτι. Παγώνω στην καρέκλα και της λέω μην συνεχίζεις. Πάγωσε η καρδιά μου. Κάτι ένιωσα εκείνη την ώρα» συγκινεί η μητέρα του Μιχάλη Κατσουρή.

Οι γιατροί στον Ερυθρό Σταυρό αναλαμβάνουν το δυσκολότερο ρόλο να πουν σε μια μάνα πως το παιδί της δεν ζει.

«Πώς κοιμάται η συνείδησή του που έσφαξε το παιδί μου;»

«Πού να κοιμηθώ με μια φωτογραφία πάω γύρω – γύρω. Μου λέει ο αδελφός του θα πέσεις κάτω. Το γιατί μόνο. Για εμάς έχει σταματήσει ο χρόνος και περιμένουμε να μάθουμε τον δολοφόνο του αδελφού μου» λέει η κυρία Κατερίνα.

«Πώς κοιμάται. Πώς κοιμάται η συνείδηση του που μου έσφαξε το παιδί μου. Δεν έχει μάνα, δεν έχει αδέλφια;», αναρωτιέται η μητέρα του Μιχάλη.

Με τις φωτογραφίες στο εικονοστάσι

Αναζητώντας ακόμα απαντήσεις για το πώς και το γιατί κάποιος αφαίρεσε τη ζωή του παιδιού της, η κυρία Κατερίνα περνά τις περισσότερες ώρες στο εικονοστάσι που ο ίδιος ο Μιχάλης είχε φτιάξει μέσα στο σπίτι τους.

«Εδώ έκανε τον σταυρό του. Προσκύναγε. Γιατί έχω χάσει τη μάνα μου χρόνια τώρα και τώρα να βάλω το παιδί εδώ μέσα. Πήγα εδώ στην Αγία Τριάδα δίπλα στο περίπτερο εκεί στη Φιλαδέλφεια και μου είπε «δεν ξέρετε τι παιδί είχατε. Δεν ξέρατε. Θα πέρναγε να ανάψει το κερί, μιλάγαμε. Άφηνε κάτι για την εκκλησία και μετά θα πήγαινε στο γήπεδο…Δεν ξέρετε τίποτα».

«Να τον προστατεύει ο Θεούλης και να γελάει… Να γελάς Μιχάλη αυτό θέλω να γελάς…» συγκλονίζει.

Η κυρία Κατερίνα περπάτησε στα στέκια του γιου της δίπλα από το γήπεδο της ΑΕΚ, εκεί που έπινε καφέ με φίλους και σύχναζε πριν τους αγώνες αλλά και εκεί που ξεψύχησε. «Με αγαλλιάζει να βλέπω που πήγαινε. Μου έδειχναν τα παιδιά ότι εκεί κάθονταν και έτρωγαν σουβλάκια. Αυτά παιδί μου τίποτε άλλο…».