Ο Σεπτέμβριος είναι πια προ των πυλών, οι περισσότεροι εάν δεν έχουν ήδη επιστρέψει ως άλλοι... κατεργάρηδες στους πάγκους τους, ετοιμάζονται με βαριά καρδιά να το κάνουν και όλοι, ανάλογα με την ηλικία και την καθημερινότητά τους, ετοιμάζονται για το φθινόπωρο, που ως γνωστόν έχει νέα ξεκινήματα ή έστω... ανασκουμπώματα.

Σκεπτόμενος όλα αυτά και κυρίως τα ξεκινήματα, επανέρχομαι στο πρώτο θέμα της εφημερίδας μας του περασμένου Σαββατοκύριακου, τον αγώνα δηλαδή χιλιάδων οικογενειών ανά τη χώρα για να εξασφαλίσουν το «κεραμίδι» που θα επιστεγάσει τους κόπους των παιδιών τους που πάλεψαν και κέρδισαν μία θέση στα Πανεπιστήμια και φυσικά θα στεγάσει το σημαντικότερο ορόσημο της ζωής τους, το πέρασμα από την παιδικότητα και την εφηβεία στην ενηλικίωση.

Ως πατέρας ενός απ’ αυτά τα παιδιά, έχω πλέον και προσωπική εμπειρία για το πόσο δύσκολη είναι η αναζήτηση φοιτητικής στέγης, που να καλύπτει τις στοιχειώδεις ανάγκες του νέου φοιτητή, αλλά κυρίως να μπορεί να καλύπτει τις στοιχειώδεις ανάγκες και της οικογένειας που θα πρέπει να τον συντηρεί οικονομικά.

Το συμπέρασμα; Πως για τη συντριπτική πλειονότητα των οικογενειών στην παρούσα χρονική και οικονομική συγκυρία, τα μαθηματικά δε βγαίνουν.

Από γκαρσονιέρες που μετά βίας χωράνε ένα κρεβάτι, μία ντουλάπα και ένα ψυγείο έως μεγαλύτερα σπίτια, που στις φοιτητουπόλεις χωρίς τουρισμό (άρα χωρίς Airbnb, άρα χωρίς ανακαινίσεις) είναι πραγματικά ερείπια, αλλά κοστίζουν μία περιουσία, μέχρι εκείνους που συνεχίζουν ακάθεκτοι -σαν να μην πέρασε μια μέρα- να μετράνε φοιτητές και φοιτήτριες σαν κεφάλια (ενοικιάζεται 3άρι σε 3 φοιτητές/τριες), το πράγμα ήταν δύσκολο ανέκαθεν σε μία χώρα με μικρομεσαίους βιοπαλαιστές των οποίων τα παιδιά θριαμβεύουν στις εξετάσεις ακριβώς γιατί έχουν ένα επιπλέον κίνητρο να μπουν σε μία καλή σχολή.

Όμως φέτος όλο αυτό μοιάζει από αδύνατο έως... αδιανόητο. Με δεδομένη την οικονομική ζημία που έχουν υποστεί δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά από τα lockdown (πόσοι και πόσοι αναγκάστηκαν να ζήσουν για μήνες με τα 534 ευρώ της κυβέρνησης), με δεδομένο πόσες οικογενειακές επιχειρήσεις έκλεισαν, πόσα νέα παιδιά που ζούσαν σπίτι με τους γονείς στερήθηκαν για μήνες (συν τα δύο καλοκαίρια) το προσωπικό τους εισόδημα (επομένως μειώθηκε δραματικά το διαθέσιμο εισόδημα ενός νοικοκυριού), πόσοι έχασαν τις δουλειές τους, μα κυρίως πόσο έχει ανέβει το κόστος ζωής τους τελευταίους 8 μήνες, το να συντηρεί κανείς δύο σπίτια σε δύο (ή ακόμα και 3) πόλεις είναι ένας γρίφος μάλλον άλυτος.

Τα απλησίαστα νοίκια που ζητούν οι ιδιοκτήτες, σε συνδυασμό με τους τρελούς λογαριασμούς του ρεύματος, του σούπερ μάρκετ και όλων των άλλων που έχει κανείς να πληρώσει από την ώρα που ξυπνά, απειλούν τη νέα ζωή των παιδιών που σε κάποιες περιπτώσεις θα χρειαστεί να χάσουν μία χρονιά από τα νιάτα τους, από την ανεμελιά τους, από τον κόπο τους και να μείνουν σπίτι, ξαναδίνοντας εξετάσεις ώστε να περάσουν στην πόλη τους και να μείνουν στο πατρικό.

Και εκείνο που με στενοχωρεί ακόμα περισσότερο είναι πως αυτά τα παιδιά, οι σημερινοί δηλαδή πρωτοετείς λόγω πανδημίας στερήθηκαν ολόκληρη την εφηβεία τους και έκαναν έναν αγώνα που μόνο με εκείνους τον παλιό καιρό μπορεί να συγκριθεί. Σε συνθήκες αποκλεισμού, θλίψης, μοναξιάς και άγχους, παρακολουθούσαν μαθήματα από μια οθόνη, χωρίς τη διάδραση με τους καθηγητές, τους συμμαθητές και ό,τι συνιστά το σχολείο.

Αυτά, λοιπόν, τα παιδιά παλεύουν σήμερα να χαρούν τον κόπο τους και είναι λες και έχουν όλοι συνωμοτήσει να τους στερήσουν ό,τι κέρδισαν με το σπαθί τους.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 21.08.2022