Στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1930 οι ποδοσφαιριστές δεν είχαν καμία σχέση με τους ακριβοπληρωμένους σταρ της εποχής μας. Το άθλημα ήταν ερασιτεχνικό και οι περισσότεροι παίκτες ήταν φτωχοί εργάτες που δούλευαν αμέτρητες ώρες για το μεροκάματο πριν ξεκινήσουν την προπόνηση στα χωμάτινα γήπεδα.

Λίγο πριν η φασιστική Ιταλία επιτεθεί στην Ελλάδα, ο ΠΑΟΚ ήταν πρωταθλητής Θεσσαλονίκης και δύο από τους καλύτερους παίκτες του ήταν ο τερματοφύλακας Νίκος Σωτηριάδης και ο αριστερός μπακ Γιώργος Βατίκης. Αμέσως μετά το ξέσπασμα του πολέμου, αμφότεροι κατατάχθηκαν στον στρατό και έπεσαν μαχόμενοι στο αλβανικό μέτωπο, κερδίζοντας με το αίμα τους μία θέση στη χορεία των ηρώων του 1940.

Ο Νίκος Σωτηριάδης είχε γεννηθεί στα Μουδανιά της Προύσας το 1908 και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της αποδεκατισμένης από τους Τούρκους οικογένειάς του. Ο μικρός Νίκος ξεκίνησε να παίζει μπάλα στην ομάδα «Λευκός Αστήρ» και το 1932 μεταγράφηκε στον ΠΑΟΚ, έχοντας αποδείξει πως είχε το ταλέντο και τη θέληση να αγωνιστεί σε έναν μεγάλο σύλλογο.

Ο Σωτηριάδης έμεινε αρχικά στον πάγκο, ως αναπληρωματικός του εξαιρετικού γκολκίπερ Χαλκιά, αλλά στις 19 Φεβρουαρίου 1933 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο βασικό σχήμα, σε τοπικό ντέρμπι με τον Ηρακλή. Η απόδοσή του ήταν εντυπωσιακή, ο Δικέφαλος κέρδισε 4-1 και η θέση του πρώτου τη τάξει τερματοφύλακα ήταν πια δική του.

Στην Εθνική ομάδα έπαιξε πάντως μόνον μία φορά, σε αγώνα με την Παλαιστίνη, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1938. Ήταν 20 Φεβρουαρίου και στο 15ο λεπτό ο ομοσπονδιακός τεχνικός Κώστας Νεγρεπόντης τον έβαλε στη θέση του Σπύρου Σκλαβούνου, που είχε τραυματιστεί. Η Ελλάδα νίκησε και πέρασε στον επόμενο γύρο όπου αποκλείστηκε από την Ουγγαρία, χάνοντας με... 11-1.

Ο Σωτηριάδης υπηρέτησε ως λοχίας κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Στις 28 Ιανουαρίου 1940, στο ύψωμα 731, είδε έναν συμπολεμιστή του να πέφτει αιμόφυρτος. Χωρίς να το σκεφτεί βγήκε από το προκάλυμμά του και έτρεξε να τον βοηθήσει. Μια ριπή όμως ιταλικού πολυβόλου τού έκοψε το νήμα της ζωής. Ήταν μόλις 22 ετών.

Στα Αλβανικά βουνά πολέμησε γενναία και ο αριστερός μπακ του ΠΑΟΚ, Γιώργος Βατίκης. Ο νεαρός αμυντικός του Δικεφάλου, που είχε γεννηθεί το 1918 στη Θεσσαλονίκη, υπηρετούσε ως ανθυπασπιστής στην 573η μονάδα πυροβολητών και στις 17 Νοεμβρίου 1940 έπεσε νεκρός κατά τη διάρκεια σκληρής σύγκρουσης στον Μοράβα. 

Συγκλονιστική ήταν η περιγραφή της μάχης στην οποία ο Βατίκης έχασε τη ζωή του, από τον νεαρό τότε αθλητικό συντάκτη Μίμη Παπαναγιώτου στην εφημερίδα «Αθλητική Ηχώ».

«Μοράβας, 17 Νοεμβρίου 1940. Μέρες τώρα, μάχη σκληρή. Εφτά φορές στην ίδια μέρα το ύψωμα 1878, καταλαμβάνεται και ανακαταλαμβάνεται. Η διαταγή του επιτελείου, αμετάκλητη: πρέπει να παρθή, να πάρουμε σίγουρα την Κορυτσά. Η 573η μονάς πυροβολητών ενισχύει το 27ον Σύνταγμα Κοζάνης. Διοικητής μίας πυροβολαρχίας της, ο έφεδρος ανθυπασπιστής, Γιώργος Βατίκης. Είχε μόλις βγει από τη Σχολή Εφέδρων της Σύρου.

Απόγευμα, άλλη μια επίθεσις. Ο νεαρός ανθυπασπιστής, αχρηστεύει με πυροβόλα δύο βασικές εστίες αμύνης των Ιταλών. Και κατορθώνει να στήση το πολυβόλο του στην κορυφή του υψώματος. Εκεί ψηλά, με 10 πολυβολητάς του. Οι Ιταλοί χτυπάνε. Ο πρώτος πολυβολητής πέφτει.

Ο δεύτερος. Μένουν έξι. Νοιώθει πόνο στον ώμο. Ψαύει με τα δάκτυλα. Κατακόκκινα. Κάποια σφαίρα. Τσουρουφλάει τη σάρκα. Μα μένει εκεί, πρώτη γραμμή. Νέα φωτιά Μένουν πέντε, τρεις. Λυσσασμένος, ορμάει στο πυροβόλο, βάλη μόνος του. Η μοίρα το ‘φερε να μείνη τελευταίος. Οι στρατιώτες του έπεσαν μέχρις ενός. Το σούρουπο, έφθασαν οι ενισχύσεις. Όταν ανέβηκαν, με επί κεφαλής τον ανθυπολοχαγό, Κωνσταντίνο Κολόμβα, τον βρήκαν νεκρό επάνω στο πυροβόλο, με γαζωμένο στήθος».