Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια, αλλά κανείς δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ο Ντιέγκο Μαραντόνα δε μένει πια εδώ. Η 25η Νοεμβρίου 2020 καταγράφηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο ως μία μέρα παγκόσμιου πένθους, καθώς ο θάνατος του «Ντιεγκίτο» συγκλόνισε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, ακόμη και τις γενιές που δεν είχαν το προνόμιο να τον δουν εν δράσει.

Η απώλεια του αξεπέραστου Αργεντινού αποτελεί, επί της ουσίας, μία τομή στον χρόνο, αφού μαζί του έφυγε μία ολόκληρη εποχή. Μία εποχή που σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από την ασύλληπτη ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του, αλλά και από το εκρηκτικό ταμπεραμέντο που τον οδήγησε στον θρίαμβο, πριν τον σπρώξει στον δρόμο της αυτοκαταστροφής.

Όπως είχε πει ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο, ένας από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα του χωρίς να γελοιοποιηθούν, «ο Ντιέγκο άλλαξε τις ζωές μας». Αυτό ακριβώς έκανε ο Μαραντόνα. Άλλαξε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, όχι μόνον προσφέροντας το απαράμιλλο θέαμα που ανήγαγε το άθλημα του λαού σε τέχνη, αλλά κυρίως μέσα από την ίδια την πολυτάραχη ζωή του που, παρά τις πολλές μελανές σελίδες, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για όλους τους αδικημένους αυτού του κόσμου.

Στη φτωχομάνα Νάπολι, οι γονείς εξακολουθούν να δίνουν το όνομά του στα αγόρια τους, κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τη στιγμή που ο Ντιέγκο αναγκάστηκε να φύγει κυνηγημένος από την πόλη που τον λάτρεψε σαν Θεό. 

Ο «πίμπε ντ’ όρο», ο ευσεβής καθολικός που δεν δίστασε να τα βάλει με τον ίδιο τον Πάπα, καταγγέλλοντας το υποκριτικό «ενδιαφέρον» του για τους φτωχούς, έδωσε ελπίδα σε όσους δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, στους «αόρατους» ανθρώπους της Βίγια Φιορίτο του Μπουένος Άιρες ή του Κουαρτιέρε Σπανιόλο της Νάπολι. Σε εκείνους που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Ο Μαραντόνα έφυγε πρόωρα από τη ζωή αλλά με τον τρόπο του κατάφερε να νικήσει τον θάνατο, αφού θα είναι πάντα το απόλυτο είδωλο για όσους πολεμούν το άδικο, για όλους εκείνους που ξεκινούν από το τίποτα, αλλά ονειρεύονται να κατακτήσουν τα πάντα.