Το όνειρο του Ντομινίκ Λομπαλού, ενός εκ των πλέον υποσχόμενων δρομέων στον κόσμο, είναι να ανεβεί στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων. Και ποιου αθλητή δεν είναι όνειρο, θα αναρωτηθεί κανείς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, υπάρχει μία ιδιαιτερότητα. Ο 24χρονος δρομέας δεν έχει πατρίδα για να εκπροσωπήσει.

Σε ηλικία 9 ετών ο Λομπαλού «απέδρασε» από το ρημαγμένο από τον πόλεμο Νότιο Σουδάν καταλήγοντας σε προσφυγικούς καταυλισμούς στη βόρεια Κένυα. Εντέλει, τον «υιοθέτησε» η Ελβετία, όμως ο Λομπαλού δεν έχει ακόμη δικαίωμα συμμετοχής σε αγώνες με το εθνόσημο της χώρας.

Έχοντας περάσει περισσότερα από 10 χρόνια στην Κένυα ως πρόσφυγας, ο Λομπαλού αποκαλεί σήμερα σπίτι του την πόλη Σεντ Γκάλεν, όπου σε αντίθεση με τα παιδικά του βιώματα, βιώνει το βαρύ χιόνι και τις συχνές βροχοπτώσεις.

Με τη βοήθεια του προπονητή του, Μάρκους Χάγκμαν, μένει προσηλωμένος στο μεγάλο του στόχο: τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

«Αυτό είναι το όνειρο που με έκανε να αρχίσω να τρέχω. Μπορώ να πω στους συναθλητές μου που ζουν την κατάσταση που βίωσα κι εγώ, ότι όλα είναι δυνατά», είπε ο αθλητής στο CNN Sports.

Ο Ντομινίκ Λομπαλού με τον προπονητή του, Μάρκους Χάγκμαν

Η Swiss Athletics, η ελβετική ομοσπονδία στίβου, επιβεβαίωσε ότι έχει υποβάλει αίτηση, ώστε ο Λομπαλού να αλλάξει και επίσημα πατρίδα: «Το κύριο μέλημά μας είναι να επιτραπεί στον Ντομινίκ Λομπαλού να αγωνιστεί σε διεθνείς διοργανώσεις. Το έχει κερδίσει μέσω των επιτευγμάτων του. Οτιδήποτε άλλο θα ερχόταν σε αντίθεση με τις βασικές αξίες του αθλητισμού».

Ως πρόσφυγας στο Ναϊρόμπι, ο Λομπαλού έπαιζε κυρίως ποδόσφαιρο, χωρίς να σκέφτεται ότι κάποια μέρα θα γινόταν επαγγελματίας δρομέας. Αλλά όταν το ποδόσφαιρο αποδείχθηκε πολύ ανταγωνιστικό και πολύ ακριβό, μεταπήδησε στον στίβο και άρχισε να προπονείται σοβαρά στα 16 του, πολύ αργότερα από πολλούς από τους αντιπάλους του σήμερα.

Ο Λομπαλού εντοπίστηκε από την Ομάδα Προσφύγων Αθλητών, η οποία ιδρύθηκε το 2014, υποστηρίζεται από την παγκόσμια ομοσπονδία στίβου (World Athletics) και αποτελείται αποκλειστικά από αθλητές που έχουν διαφύγει από τη βία, τις συγκρούσεις και την αδικία.

Μετά από δύο χρόνια, ωστόσο, ο Λομπαλού πήρε την παρορμητική απόφαση να εγκαταλείψει την ομάδα, μετά από αγώνα στη Γενεύη, τον οποίο κέρδισε προς γενική έκπληξη.

«Όταν τελείωσα τον αγώνα, πήγα για ύπνο, χαλάρωσα το μυαλό μου. Και μετά είπα ‘εντάξει, δεν θα επιστρέψω’. Ήταν απλώς κάτι που ήθελα να δοκιμάσω».

Έτσι, έχασε την ευκαιρία να συμμετάσχει σε μεγάλες διοργανώσεις, όπως ανακοίνωσε η World Athletics, με την επισήμανση ότι «θα θέλαμε να τονίσουμε ότι υπάρχει τεράστια συμπάθεια για την κατάστασή του, δεδομένης της τρομερής εμπειρίας του ως παιδί που διέφυγε από τον εμφύλιο πόλεμο στο Νότιο Σουδάν. Είναι αναμφίβολα ένας ταλαντούχος αθλητής και αν μπορούσαμε να βρούμε έναν τρόπο να τον συμπεριλάβουμε στο πρόγραμμα, θα το είχαμε κάνει».

Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Λονδίνου το 2017, ως μέλος της Ομάδας Προσφύγων Αθλητών

Ο Λομπαλού έζησε τη φρίκη του εμφυλίου στο Νότιο Σουδάν, όταν η ένοπλη βία ρήμαξε το χωριό του, το Τσουκουντούμ. «Είναι ένας ταλαντούχος αθλητής, έχει μια καταπληκτική ιστορία επιμονής και αποφασιστικότητας», είπε στο CNN Sport η εκπρόσωπος της World Athletics, Τζάκι Μπροκ-Ντόιλ.

«Κατανοούμε απολύτως ότι είναι σημαντικό γι’ αυτόν (σ.σ.: να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα παγκόσμια πρωταθλήματα). Απλώς, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να συμβεί αυτό, αν μπορούμε».

Αφού συμμετείχε σε αγώνα στη Βιέννη, ο Λομπαλού σχεδιάζει να τρέξει στο Diamond League της Λωζάνης την Παρασκευή 30 Ιουνίου.

«Ξέρω ότι μπορεί πραγματικά να επικεντρωθεί σε ό,τι είναι σημαντικό. Εστιάζει στο να τρέχει και να παραμένει χαλαρός. Αυτό είναι το ταλέντο του. Γιατί να σπαταλάς ενέργεια σε πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις; Απλώς συνεχίζεις την προπόνηση, για να είσαι έτοιμος όταν πρέπει», είπε ο προπονητής Μάγκνους Χάγκμαν, που βρίσκεται στο πλευρό του αθλητή αντιμετωπίζοντας ζητήματα εκτός των αρμοδιοτήτων του, όπως εξασφάλιση βίζας.

Οι δυο τους συναντήθηκαν όταν ο αθλητής επικοινώνησε με τον κόουτς αμέσως μετά την αποχώρησή του από την ομάδα των προσφύγων. Στην πρώτη τους συνάντηση, ο Χάγκμαν ήλθε ενώπιος ενωπίω με έναν ταλαιπωρημένο 20χρονο, που μιλούσε ελάχιστα. Όμως, ταυτόχρονα γοητεύτηκε από τις αθλητικές του ικανότητες και αποφάσισαν να διαβούν μαζί τον δύσκολο δρόμο που τους περίμενε.

«Το σώμα του πάλευε, ακόμη και το μυαλό του υπέφερε από αυτό το ταξίδι που είχε πίσω του», θυμάται ο Χάγκμαν, «αν και μπορούσες να δεις ότι έτρεχε με πάθος και είχε αυτές τις ωραίες κινήσεις. Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις, πρέπει να το δεις. Και μετά το βλέπεις και σκέφτεσαι: ‘Ουάου, αυτό είναι!’. Με γοήτευσε το τρέξιμο του».

Η μοναδική τους σχέση είναι το θέμα του «The Right To Race», ενός νέου ντοκιμαντέρ παραγωγής της ελβετικής μάρκας αθλητικών ειδών On, η οποία είναι επίσης χορηγός του Λομπαλού.

«Όταν κέρδισε το Diamond League πέρσι στη Στοκχόλμη (σ.σ. τα 3.000μ. στιπλ), μας εξέπληξε πραγματικά. Δεν περίμενα μια νίκη την πρώτη φορά που συμμετείχε σε ένα Diamond League. Αυτή ήταν μια καταπληκτική στιγμή, ακόμα και για έναν προπονητή. Είναι πραγματικά παγκόσμιας κλάσης», πρόσθεσε ο Χάγκμαν.

«Η προπόνηση είναι ίσως το 30% της όλης ιστορίας. Το 70% φροντίζει για όλα τα υπόλοιπα», κατέληξε.