Έχοντας την πολυτέλεια να κανονίζω το χρόνο μου, πηγαίνω όποια ώρα της ημέρας θέλω σε κολυμβητήριο. Εκτός από τα προφανή οφέλη (άθληση, υγεία κτλ.), έχω διαπιστώσει ένα επιπλέον: το κολυμβητήριο μου δείχνει την πραγματική εικόνα της κοινωνίας, την εικόνα της χώρας στην οποία ζω. Ο κόσμος που πηγαίνει σε κολυμβητήριο αποτελεί ένα άψογο δείγμα κοινωνικής διαστρωμάτωσης, που ερευνητές και δημοσκόποι θα έπρεπε να πληρώσουν πολλά προκειμένου να το βρουν.

Η ιδιαιτερότητα της πρωινής πελατείας των κολυμβητηρίων είναι ότι αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό από συνταξιούχους. Όχι, όμως, από ασπρομάλληδες τρίτης ηλικίας απομάχους της ζωής ή από αποκαμωμένες από μια πολυετή ύπαρξη ηλικιωμένες γυναίκες. Η μεγάλη πλειονότητα είναι άνθρωποι στη μέση ηλικία ή και λίγο πιο πάνω από τη μέση ηλικία, κοτσονάτοι, χαρούμενοι, που συζητούν με κέφι για τις εκδρομές και τις διακοπές τους τα ταξίδια, τα ψώνια και τους καφέδες τους.

Πρόθυμοι για συζήτηση, δεν έχουν καμιά δυσκολία να αποκαλύψουν αμέσως την ιδιότητα του συνταξιούχου και να δείξουν πόσο ευχάριστη είναι η ζωή στη σύνταξη. Αυτό, όμως, που πραγματικά με ταράζει είναι η απορία τους όταν με βλέπουν να μην έχω διάθεση για κουβέντα, αλλά να βιάζομαι να φύγω επειδή έχω να πάω στη δουλειά μου. Με κοιτάζουν λες και είμαι παράνομη. Λες και χαλάω την πιάτσα. Λες και οι μεσήλικες πρέπει να μπαίνουν υποχρεωτικά σε συνταξιοδοτικό καθεστώς.

Οι περισσότεροι συνταξιούχοι είναι του δημοσίου ή των ΔΕΚΟ. Γνωρίζω, όμως, και συνταξιούχους «άγαμες θυγατέρες». Γυναίκες γύρω στα 50 – 53, οι οποίες παίρνουν την σύνταξη του αποθανόντος πατέρα τους. Γιατί; Γιατί μπορούν. Γιατί τους τη δίνει το κράτος. Γιατί ένας αναχρονιστικός θεσμός, που έρχεται από την εποχή της προίκας και της πατριαρχίας, καλύπτει ακόμη και σήμερα γυναίκες που είχαν όλα τα φόντα να σπουδάσουν και να μπουν στην αγορά εργασίας πριν από 20-30 χρόνια.

Η σύνταξη αυτή δεν έχει, ακόμη, καταργηθεί. Ισχύει και μάλιστα υπάρχουν γυναίκες οι οποίες ακόμη κατοχυρώνουν δικαίωμα συμπληρώνοντας τα 50 τους χρόνια και με εισοδηματικά κριτήρια. Επίσης, πέραν των αγάμων θυγατέρων δημοσίων υπαλλήλων, καταβάλλεται και σε διαζευγμένες.

Δύσκολα το χωράει ο νους, αλλά η μόνη ελπίδα να καταργηθεί η παρωχημένη αυτή σύνταξη είναι να υπάρξουν περισσότεροι… δικαιούχοι. Να βρεθούν δηλαδή «άγαμοι» άντρες με ανάλογα προσόντα με τις άγαμες θυγατέρες, δηλαδή διαζευγμένοι με χαμηλά εισοδήματα και αποθανόντα πατέρα δημόσιο υπάλληλο που θα προσφύγουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ζητώντας ίση μεταχείριση με τις γυναίκες.

Όπως καταγράφεται σε έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, «σύμφωνα με άποψη του υπουργείου Οικονομικών (Γενικό Λογιστήριο του Κράτους) το μέλλον του θεσμού της συνταξιοδότησης των άγαμων/διαζευγμένων θυγατέρων από το δημόσιο κρίνεται αβέβαιο, αφού κατά την εκτίμησή του, σε περίπτωση εκ νέου κινήσεως διαδικασίας παραπομπής της χώρας μας στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ), η οποία να θέτει εκ νέου ζητήματα περί ίσης μεταχείρισης μεταξύ ανδρών και γυναικών στο συγκεκριμένο θεσμό και ιδίως σε περίπτωση καταδίκης της χώρας μας, θεωρείται πιθανό το ενδεχόμενο της παντελούς κατάργησης της δυνατότητας συνταξιοδότησης των άγαμων θυγατέρων».

Θεωρείται. Πιθανό. Το ενδεχόμενο. Δηλαδή, ούτε καν σίγουροι δεν είμαστε ότι θα καταργηθεί, έστω κι αν η χώρα μας παραπεμφθεί εκ νέου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο!