Το όνομα του Άγγελου Χαριστέα είναι συνδεδεμένο για πολλούς με το «χρυσό» γκολ που πέτυχε το βράδυ της 4ης Ιουλίου του 2004 στον τελικό του EURO κόντρα στην Πορτογαλία χάρη στο οποίο η Ελλάδα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Λίγοι γνωρίζουν πως το μακρινό 1988, όταν παρακολουθούσε τον τελικό του EURO ανάμεσα στην Ολλανδία και τη Σοβιετική Ένωση, αποφάσισε πως ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής.

Ο Άγγελος Χαριστέας μίλησε στο makthes.gr και τη «ΜτΚ» με αφορμή τη συμπλήρωση 18 χρόνων από το έπος στο EURO του 2004, θυμήθηκε πώς ξεκίνησε από το χωριό του και έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης, ενώ αναφέρθηκε και στη νέα του μεγάλη αγάπη, την πολιτική.

Ο Ιούνιος και ο Ιούλιος είναι μήνες, που για τους ποδοσφαιρόφιλους, είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το έπος της Εθνικής ομάδας του 2004. Τι σημαίνουν εκείνες οι μέρες;

Καταρχάς, το καλοκαίρι του 2004 ήταν για μένα το χρυσό καλοκαίρι της ζωής μου, καθώς μου προκάλεσε πολλές και θετικές αλλαγές. Με σημάδεψε εκείνη η χρονιά. Όποτε έρχεται ο Ιούνιος και φτάνουμε στις αρχές Ιουλίου, μου αρέσει που όλοι θυμούνται τι κάναμε τότε με την Εθνική ομάδα και όλοι έχουν να σου πουν μια ιστορία ξεχωριστή: Θυμούνται, για παράδειγμα, πού ήταν εκείνο το καλοκαίρι, τι έκαναν κτλ.

Ποια είναι η ανάμνηση από το γκολ απέναντι στους Πορτογάλους στον τελικό της 4ης Ιουλίου;

Το γκολ που πέτυχα στον τελικό κόντρα στην Πορτογαλία ήταν η ωραιότερη στιγμή της ποδοσφαιρικής μου καριέρας. Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Ήμουν πολύ χαρούμενος που μπόρεσα να κάνω υπερήφανη την οικογένειά μου και τους απανταχού Έλληνες. Έχοντας σταματήσει πλέον το ποδόσφαιρο και κοιτώντας πίσω για τα πράγματα που έκανα, διαπιστώνω ότι αυτή είναι η αθλητική παρακαταθήκη που άφησα στη χώρα μου. Μπορεί να έχω πετύχει πολλά και καθοριστικά γκολ, αλλά κανείς δεν θα θυμάται εάν με τη Βέρντερ νίκησα τη Λεβερκούζεν με 5-0. Θα θυμάται, όμως, σίγουρα τι έκανα με την Εθνική ομάδα και ιδίως εκείνο το καλοκαίρι.

Πώς προέκυψε το ποδόσφαιρο;

Βλέποντας τον του τελικό EURO το 1988, θυμάμαι να βγαίνω μετά έξω και να κλωτσάω την μπάλα μέχρι τις 11 το βράδυ. Ξεκίνησα να παίζω μπάλα στην ομάδα του χωριού μου και όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Το καλοκαίρι του ‘96 πήρα την απόφαση να έρθω στη Θεσσαλονίκη, μετά από κρούση του Άρη και όλα πήραν τον δρόμο τους.

Πώς έγινε η μεταγραφή στον Άρη;

Το καλοκαίρι του ’96 χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι, το σήκωσα και ήταν ο Γιάννης Μιχαλήτσος. Με βροντερή φωνή μου είπε: «Θέλω να έρθεις να κάνεις ένα δοκιμαστικό στον Άρη». Εγώ μόλις το άκουσα έπαθα σοκ. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να παίζω ποδόσφαιρο και έτσι ήρθα κρυφά με το ΚΤΕΛ στη Θεσσαλονίκη. Το είπα μόνο σε έναν θείο μου, που με παρέλαβε στα ΚΤΕΛ και με πήγε στο γήπεδο. Όταν τελείωσε το παιχνίδι, ο Μιχαλήτσος μαζί με τον Σεμερτζίδη μου είπαν ότι τους άρεσα. Όταν γύρισα στο χωριό, ο πατέρας μου με μάλωσε γιατί με έψαχναν. Του εξήγησα τι έγινε και ξεκίνησα να προσπαθώ να τον πείσω να έρθω στον Άρη.

Όλα έγιναν απότομα και έτσι σε πολύ μικρή ηλικία βρέθηκα σε μια μεγάλη πόλη. Τον πρώτο χρόνο, η ζωή μου ήταν προπόνηση-σχολείο-σπίτι-φαγητό. Ήμουν ταγμένος. Το γούσταρα, ήταν το όνειρό μου. Το επόμενο καλοκαίρι με κάλεσαν στην προετοιμασία της ανδρικής ομάδας, όπου και υπέγραψα το πρώτο μου ημιεπαγγελματικό συμβόλαιο. Σύντομα έγινα επαγγελματίας, αγωνίστηκα σε 14-15 ματς στη Β’ εθνική και όλα πήραν τον δρόμο τους.

Πολλές δυσκολίες;

Η αλήθεια είναι πως έφαγα 2-3 σφαλιάρες και μάλιστα τη δεύτερη χρονιά που ο Άρης ήθελε να με δώσει δανεικό στον Αθηναϊκό, τη σεζόν 1998-99, κόντεψα να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Το είχα πάρει απόφαση ότι θα γυρνούσα στο χωριό. Τελικά με κράτησαν, αφού έπιασαν τόπο οι «απειλές». Μετά ήρθε η πρόταση από τη Βέρντερ Βρέμης και πήρα την απόφαση ότι έπρεπε να κάνω το επόμενο βήμα στην καριέρα μου. Μετά ξεκίνησε μια πορεία δεκαετίας στο εξωτερικό, όπου γέμισα εμπειρίες. Θεωρώ ότι έκανα την καλύτερη επιλογή να φύγω μικρός στο εξωτερικό, γιατί αυτό με βοήθησε να εξελιχθώ ως ποδοσφαιριστής. Ήθελα να πηγαίνω μόνο προς τα εμπρός. Έτσι, μετά ήρθε η Ολλανδία, ξανά η Γερμανία και ούτω καθ’ εξής.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σημάδεψαν την ποδοσφαιρική σας καριέρα;

Τρεις είναι αυτοί οι άνθρωποι. Πρώτος είναι ο πατέρας μου, ο οποίος πάντα μου έδινε αυτοπεποίθηση και μου έλεγε «μην κοιτάξεις πίσω, προχώρα μπροστά, αλλά μην ξεχνάς από πού ξεκίνησες». Δεύτερος είναι ο Γιάννης Μιχαλήτσος, ο οποίος πίστεψε περισσότερο απ’ όλους τους Έλληνες πρώτος σε μένα. Μου είπε, μάλιστα, κάποτε στα 16 μου πως «εσύ θα είσαι το μελλοντικό σέντερ φορ της Εθνικής Ελλάδας». Και τρίτος είναι ο Ότο Ρεχάγκελ, γιατί είναι ο προπονητής που με στήριξε και τον στήριξα δέκα χρόνια.

Ποια είναι η σημερινή εικόνα του Άρη και των άλλων ομάδων της Θεσσαλονίκης;

Ο Άρης ανταμείφθηκε για τους κόπους του και θεωρώ ότι η φετινή ήταν πετυχημένη. Στον αθλητισμό στο τέλος κερδίζει η επιμονή και η υπομονή. Το καλό είναι ότι η ομάδα δείχνει πως είναι σταθερά ψηλά και το σημαντικότερο είναι να έχει μια σταθερότητα. Αντίστοιχα, τέτοια σταθερότητα επιδεικνύει ο ΠΑΟΚ, που τα τελευταία χρόνια ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη. Μόνο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε που και οι δύο ομάδες θα παίξουν στην Ευρώπη. Είναι σημαντικό να πηγαίνουν καλά, γιατί θα φέρουν και τουρισμό.

Μας λείπει ο Ηρακλής, που είναι μια ιστορική ομάδα και μακάρι να βρεθεί κάποιος σοβαρός άνθρωπος να την αναλάβει.

Πώς είναι η ενασχόλησή με τα παιδιά στο πλαίσιο του προγράμματος mentoring που «τρέχει»;

Αυτά που εισπράττω από τα παιδιά είναι και καλά και κακά. Τα παιδιά σήμερα φοβούνται πολύ. Υπάρχει πολλή πληροφορία, αλλά χρειάζονται σωστή καθοδήγηση για να μην βρεθούν μπροστά σε κινδύνους. Μένω άναυδος από το πόσο πιο έξυπνη είναι η νέα γενιά από τις προηγούμενες. Εγώ, από την πλευρά μου, εισπράττω τόση πολλή αγάπη και τόσο ενθουσιασμό, που πραγματικά νιώθω ευγνώμων. Σκεφτείτε ότι έχω δει μέχρι στιγμής 5.000 παιδιά το τελευταίο εξάμηνο και στόχος μου είναι να δω συνολικά 10.000 παιδιά μέχρι το τέλος του έτους.

Κάποια συμβουλή στους νέους αθλητές;

Καταρχάς, προσπαθώ να τους μεταλαμπαδεύσω όλη μου την εμπειρία. Επίσης, τους λέω συχνά να μην ξεχνάνε ποτέ να αγωνίζονται, γιατί εφόσον έχεις αγωνιστεί, θα είσαι κερδισμένος είτε χάσεις είτε κερδίσεις. Ο αθλητισμός θα τους βοηθήσει σε όλες τις πτυχές της ζωής τους. Χαίρομαι που μπορώ να είμαι κοντά στα νέα παιδιά και στους γονείς τους.

Είστε πατέρας δύο μικρών κοριτσιών. Ποια είναι η σχέση τους με τον αθλητισμό;

Η μικρή μου, που είναι 7 ετών, ασχολείται με τον στίβο και η μεγάλη, στα 12, παίζει καλό βόλεϊ. Μου έμοιασαν στον αθλητισμό (γέλια). Η μεγάλη, μάλιστα, παίζει και ποδόσφαιρο. Το πιο σημαντικό για μένα, όμως, είναι ότι είναι καλά παιδιά και το καλύτερο βραβείο που έχω πάρει όλα αυτά τα χρόνια είναι εκείνο του πατέρα. Είναι τα δύο καλύτερα γκολ της ζωής μου.

Ποιες είναι οι αρμοδιότητές σας ως αντιπεριφερειάρχης Ψηφιακής Διακυβέρνησης στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας;

Για μένα είναι σημαντικό να δίνεις σημασία μέχρι και στο τελευταίο αίτημα του πολίτη και σε αυτό με έχει βοηθήσει πολύ το αθλητικό πνεύμα. Η συνέπεια και η επιθυμία μου να εκπληρώσω τους στόχους μου αλλά και αυτούς της Περιφέρειας, ήταν το Α και το Ω σε αυτή τη διαδρομή, κατά τη διάρκεια της οποίας πήρα και καλά και κακά μαθήματα.

Με το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής έχουμε μια άψογη συνεργασία, τρέχουμε πιλοτικά προγράμματα σαν μοναδική Περιφέρεια στην Ελλάδα, εξυπηρετώντας καθημερινά δεκάδες χιλιάδες πολίτες. Μου αρέσει όταν κάνω πράγματα που έχουν αποτέλεσμα. Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον και προχωράω με την ίδια ορμή.

Ποιο είναι το πρόσημο της συμμετοχής στα κοινά;

Η πολιτική ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, αλλά συνεχώς εξελίσσομαι και βοηθάω, από το δικό μου μετερίζι, για να γίνουμε όσο το δυνατόν καλύτεροι. Ήμουν άπειρος, μίλησα με αρκετούς έμπειρους διάφορους ανθρώπους και δεν σου κρύβω ότι όταν είδα τα αποτελέσματα, χάρηκα τόσο πολύ και ταυτόχρονα πήρα τόσο μεγάλη δύναμη. Γιατί είναι διαφορετικό να σε χειροκροτούν 50.000 άνθρωποι επειδή πέτυχες ένα γκολ και είναι άλλο να σε ψηφίζουν 23.000 άνθρωποι επειδή σε γουστάρουν. Αυτό σε γεμίζει με τεράστια ευθύνη.

Για τον λόγο αυτόν, έχω ένα πολύ καλό επιτελείο συνεργατών, οι οποίοι κάθε μήνα με ενημερώνουν. Θέλω να βλέπω το αποτέλεσμα για να προχωράμε περισσότερο. Έτσι, είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια είναι τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η κάθε περιφέρεια εσωτερικά, να γνωρίζω τις ανάγκες που έχουν οι πολίτες και να ψάχνω για τις λύσεις.

Πώς είναι οι αθλητικές υποδομές της Θεσσαλονίκης;

Υπάρχει πάντα η δυνατότητα βελτίωσης. Ας μην γελιόμαστε, ο καθρέφτης μας είναι πάντα οι επαγγελματικές ομάδες. Εάν αυτές δεν έχουν γήπεδα, τι περιμένεις από τα μικρά σωματεία; Χρειαζόμαστε μια αναβάθμιση στο κομμάτι των υποδομών. Ήρθε πριν λίγο καιρό η απόφαση για τον ΠΑΟΚ, το ίδιο θα γίνει και για τον Άρη, ενώ θα ακολουθήσουν το Καυτανζόγλειο και το Ποσειδώνιο. Μετά θα πάμε περιφερειακά και θεωρώ ότι η επόμενη πενταετία θα είναι η πενταετία της αναβάθμισης.

Όνειρό μου είναι η Θεσσαλονίκη να φιλοξενήσει ένα πρωτάθλημα Εθνικών ομάδων, ας είναι και εφήβων. Γιατί, σε αυτήν την περίπτωση, τα οφέλη θα είναι πολλαπλά, αρχής γενομένης από τον τουρισμό. Καμία πόλη στον κόσμο, που έχει σωστές υποδομές, δεν βγήκε χαμένη.