Ογδόντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το «ματς του θανάτου». Μιας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης που διεξήχθη στο Κίεβο μεταξύ Γερμανών στρατιωτών και μιας ομάδας Ουκρανών, που αποτελούσαν οκτώ παίκτες της Ντιναμό Κιέβου και τρεις της Λοκομοτίβ Κιέβου, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής αναγκάζονται να εργάζονται σε επιταγμένο φούρνο. Ο αγώνας και τα όσα ακολούθησαν έγιναν αντικείμενο έρευνας από ιστορικούς στα τέλη της δεκαετίας του '90, αφού υπήρξαν πολλά και διαφορετικά σενάρια που κυρίως είχαν να κάνουν με την προπαγανδιστική τακτική των σοβιετικών απέναντι στο γερμανικό καθεστώς.

Όλα συνέβησαν τον Αύγουστο του 1942. Παίκτες από τις διαλυμένες ομάδες της Ουκρανίας, ιδρύουν την Σταρτ, η οποία καλείται να αντιμετωπίσει την Φλάκελφ, που αποτελείται από Γερμανούς στρατιώτες, που επανδρώνουν το αντιεροπορικό πυροβολικό του Κιέβου.

Το ματς γίνεται στις 9 Αυγούστου, με την Σταρτ να αποκτά προβάδισμα δύο τερμάτων στο ημίχρονο (3-1). Ένας καλοντυμένος κύριος, μεταβαίνει στα αποδυτήρια των Ουκρανών και ζητάει με ευγενικό τρόπο από τους ποδοσφαιριστές της Σταρτ να χάσουν. Αντ' αυτού, οι Ουκρανοί μπαίνουν αποφασισμένοι στο γήπεδο να πετύχουν περισσότερα τέρματα, κάτι που συμβαίνει με το 5-3 να είναι το τελικό σκορ.

Οι Γερμανοί όμως δεν συγχώρεσαν την ήττα. Οι περισσότεροι από τους παίκτες της Σταρτ βασανίστηκαν μέχρι θανάτου και άφησαν την τελευταία τους πνοή σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Κάπου εκεί, αρχίζουν και τα σενάρια συνωμοσίας. Δημοσιογράφοι και ιστορικοί τη δεκαετία του '90 ερευνώντας το περιστατικό κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι επρόκειτο για προπαγανδιστικό κόλπο των Σοβιετικών, αφού οι παίκτες της Σταρτ ουδέποτε απειλήθηκαν στα αποδυτήρια, ενώ και ο διαιτητής δεν υπήρξε μέλος των SS.

Διαπιστώθηκε μάλιστα, ότι οι Γερμανοί, αναγνώρισαν την ήττα τους και συνεχάρησαν τους αντιπάλους τους. Άλλος ιστορικός, υποστήριξε ότι αγώνες μεταξύ Ουκρανών και Γερμανών ήταν συνηθισμένοι.

Το βέβαιο είναι ότι 10 ημέρες μετά, εννέα παίκτες της Σταρτ συνελήφθησαν και οι περισσότεροι από αυτούς εκτελέστηκαν ή πέθαναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, επειδή σύμφωνα με τις κατοχικές αρχές, ήταν πράκτορες.