«Είναι μεγάλος ο γιαλός, είναι βαρύ το κρίμα». Έχουμε μπροστά μας τον διεθνούς φήμης Γάλλο συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής Αλεξάντρ Ντεσπλά, τον βραβευμένο δις με Όσκαρ να μας σιγοτραγουδάει το πιο αγαπημένο ελληνικό του άκουσμα, το γνωστό τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη.

Άλλωστε, η Ελλάδα του είναι πολύ οικεία, αφού η μητέρα του είναι από τον Βόλο ενώ ο ίδιος έχει συνδέσει την παιδική του ηλικία με πολυήμερες διακοπές στη χώρα, αγαπάει δε πολύ την Πάρο όπου έχει σπίτι, ενώ έχει συγγενείς στην Αίγινα και την Ικαρία.

«Σαν παιδί ερχόμουν στην Ελλάδα αλλά το λυπηρό είναι ότι οι φίλοι μου, η παρέα μου, τα ξαδέλφια μου μιλούσαν αγγλικά ή γαλλικά ή και τα δύο, οπότε δεν έχω εξασκήσει πολύ τα ελληνικά μου», λέει αν και καταλαβαίνει πολύ καλά τη γλώσσα μας και επίσης στη συντροφιά μιλάει κανονικά.

Τώρα βρίσκεται για δεύτερη φορά στη Θεσσαλονίκη – η πρώτη ήταν το 2009 όταν έδωσε συναυλία και βραβεύθηκε με τον Χρυσό Αλέξανδρο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου από τον τότε πρόεδρο Γιώργο Χωραφά– για να παίξει τις μουσικές του ρίχνοντας την αυλαία των 57^ων Δημητρίων στις 20 Οκτωβρίου.

Στην εκδήλωση θα διευθύνει την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης. Όσο μιλάμε δεν έχει προλάβει να δει ακόμη την πόλη γιατί μόλις έχει φτάσει. Έχει όμως αναμνήσεις από αυτήν.

«Θυμάμαι την όμορφη παραλία. Όταν άνοιξα την πόρτα του μπαλκονιού και έβγαλα μια φωτογραφία. Τα άλλα που θυμάμαι ήταν τα τείχη και το άλλο ένα ουζερί που δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του. Περάσαμε τη νύχτα μετά τη συναυλία. Μεθύσαμε και ακούσαμε ρεμπέτικο», λέει.

Τώρα σε αυτή τη συναυλία θα παρουσιάσει μεταξύ άλλων και ένα αντάτζιο για τη Σμύρνη που είναι η καταγωγή του από την πλευρά της μητέρας του, αφού από τον πατέρα του έχει καταγωγή από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Θα είναι ένα ευγενές κομμάτι, δεν θέλω να είναι μαύρο, είναι αρκετά σκοτεινή η ατμόσφαιρα, θα είναι κάτι που να τελειώνει με ελπίδα. Υπάρχει αρκετό φως στο τέλος», λέει.

Ο ίδιος δηλώνει αισιόδοξος. Όχι όμως για τον πόλεμο στην Ουκρανία. «Είναι ένας εφιάλτης. Η Ουκρανία, το Χονγκ Κονγκ, η Ταϊβάν είναι μέρη που απειλούνται. Στη Γαλλία τα πράγματα είναι δύσκολα εξαιτίας του πετρελαίου και κάποια κοινωνικά ζητήματα. Ο πόλεμος είναι κόλαση. Ήδη ανέφερα τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο λόγω του πατέρα μου που ήταν με τον αμερικανικό στρατό. Πιστεύαμε ότι μετά το 1945 όλα είχαν ολοκληρωθεί. Ότι είχαμε υποστεί σκοτωμούς και μίσος και έπρεπε όλο αυτό να τελειώσει. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν πάντα δικτάτορες πίσω από τις πόρτες έτοιμοι να κάνουν κάτι».

Πολλές φορές σκέφτεται να γράψει μουσική για ελληνική ταινία αλλά «κανένας σύγχρονος Έλληνας σκηνοθέτης δεν με έχει καλέσει. Θα ήθελα να κάνω μια ελληνική ταινία. Ουσιαστικά έκανα με έναν Έλληνα που τώρα είναι Γάλλος, τον Κώστα Γαβρά. Μακάρι να κάνω μια μέρα», επισημαίνει και προσθέτει με χιούμορ: «Και τώρα διαδώστε το νέο!».

«Νομίζω ότι θέλω το τρίτο Όσκαρ!»

Το ίδιο χιούμορ έχει και όταν τον ρωτάμε τι σημαίνουν τα δύο Όσκαρ για εκείνον (έχει στο ενεργητικό του δέκα υποψηφιότητες): «Νομίζω ότι θέλω το τρίτο!», απαντά.

«Τα βραβεία προφανώς και δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά σου ανοίγουν τους ορίζοντες και τις επιλογές στη δουλειά σου. Γίνεσαι ίσως πιο αξιόπιστος στο περιβάλλον σου, σε γνωρίζει ο κόσμος. Δεν μπορεί να βραβεία να είναι αυτοσκοπός γιατί αυτό δεν έχει κανένα νόημα. Πρέπει απλώς να κάνεις τη δουλειά σου και να προσπαθείς να βρεις τα καλύτερα πρότζεκτ με τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες. Το Όσκαρ είναι απλά ένα όνειρο και όταν γίνει πραγματικότητα σου ανοίγει κάποιες πόρτες. Το ονειρευόμουν όταν ήμουν έφηβος. Μην ξεχνάτε ότι είμαι Γάλλος και κάτι τέτοιο το χρειάζομαι. Πρέπει όμως πρώτα να αποδείξεις το ταλέντο σου και μετά ίσως πάρεις τα βραβεία αν είσαι τυχερός».

Εξάλλου, έχει στο ενεργητικό του και άλλα βραβεία όπως Χρυσές Σφαίρες και Μπάφτα. «Χωρίς την πρώτη Χρυσή Σφαίρα δεν θα είχα την πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ».

Τώρα ποιο είναι το όνειρό του; «Να φάω ένα απολαυστικό κανταΐφι», λέει και πάλι αστειευόμενος. «Το αγαπημένο μου γλυκό», συμπληρώνει. Και αμέσως μετά διευκρινίζει:

«Το όνειρό μου είναι να συνεχίσω τις συνεργασίες με ταλαντούχους σκηνοθέτες σαν αυτούς που έχω συνυπάρξει. Το να γράφεις μουσική για ταινία είναι παράξενο πράγμα. Είναι η δουλειά σου, αλλά και όχι. Είναι κάτι συνεργατικό. Δουλεύεις για ένα πρότζεκτ. Έτσι πρέπει να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που σε συμπαθούν και τους συμπαθείς ως προσωπικότητες και σε εμπιστεύονται ως επαγγελματία. Αυτό απαιτεί και κάποιες ‘ανταλλαγές’ μερικές φορές. Θέλω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που με εξελίσσουν και με βελτιώνουν».

«Το πιο σημαντικό στη ζωή είναι η αγάπη με άλφα κεφαλαίο»

Για τον τρόπο που προσαρμόζει τη μουσική στην ταινία λέει: «Στο τέλος όταν η ταινία έχει ολοκληρωθεί κάποιες φορές και λίγο πριν ή και λίγο πριν το γύρισμα ο σκηνοθέτης ζητάει ένα κομμάτι, αλλά αυτό το βρίσκω επικίνδυνο. Συνήθως προτιμώ να δω την ταινία και μετά να προσαρμόσω τη μουσική. Μια ταινία έχει λόφους αλλά και πεδιάδες… Μέχρι να ολοκληρωθεί δεν μπορείς να ξέρεις ακριβώς πώς θα είναι. Η μουσική είναι βήμα, ρυθμός, τέμπο, έχει διακυμάνσεις αλλά όταν αφορά μια ταινία χρειάζεται να δεις την ταινία, να ακούσεις πώς μιλάνε οι ηθοποιοί, ποια είναι η πιο σημαντική συναισθηματική στιγμή κ. α. Μου αρέσουν τα φιλμ που έχουν χαρακτήρες και επιθυμώ να γεμίσω με τη μουσική μου αυτό που κάνουν. Προσπαθώ επίσης να βρω τα κρυμμένα σημεία και αν δεν δω την ταινία δεν τα ξέρω».

Όσο για το τι θεωρεί το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή απαντά: «Η αγάπη με άλφα κεφαλαίο» και δείχνει να μην το διαπραγματεύεται.

Τέλος, αποκαλύπτει πως έχει πολλά σχέδια για το μέλλον. Η κυκλοφορία του «ΠΙνόκιο» του Ντελ Τόρο και η νέα ταινία του Τζορτζ Κλούνεϊ είναι μερικά μόνο από αυτά. Γράφει όμως και μπαλέτο για την όπερα του Όσλο. «Όλα θα γίνουν βήμα – βήμα», ολοκληρώνει.