Η εκλογή νέου προέδρου στο ΚΙΝΑΛ, έφερε ελπίδες ανάκαμψης στο πάλαι ποτέ πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ που την τελευταία δεκαετία βλέπει τα ποσοστά του να παραμένουν κολλημένα στα μονοψήφια, τον πολιτικό του λόγο να απαξιώνεται και τα στελέχη του να το εγκαταλείπουν μαζικά προς τους όμορους πολιτικούς χώρους. Την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη και κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα που κατάφερε να αναδειχτεί στον νέο εκπρόσωπο της κεντροαριστεράς με αιχμηρή αντιδεξιά ρητορική, που τον έφερε και στην κυβέρνηση.

Οι ελπίδες ανάκαμψης του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, γεννήθηκαν με το ξάφνιασμα που προκάλεσε η αθρόα προσέλευση χιλιάδων πολιτών στις κάλπες για την ανάδειξη νέου προέδρου (270.000 άτομα είναι ένας τεράστιος αριθμός) και εδραιώθηκαν με τις δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν, στις οποίες καταγράφεται μια μεγάλη δυναμική.

Το κυριότερο ωστόσο για τον Νίκο Ανδρουλάκη, είναι πως οι πολίτες άρχισαν να προσέχουν τον ίδιο αλλά και τα άλλα στελέχη του κόμματός του. Τα επιχειρήματά τους, τις θέσεις τους, τις προτάσεις τους.

Μετά τα πρώτα θετικά μηνύματα για τον ίδιο και το κόμμα του, το ΚΙΝΑΛ δείχνει να βρίσκεται δημοσκοπικά σε μια στάση, έχοντας σταθεροποιηθεί σε διψήφια ποσοστά (12-13% στην πρόθεση ψήφου). Ωστόσο, έχει ανακοπεί η εκρηκτική ανοδική του πορεία και όλα δείχνουν πως πολλά ακόμη πρέπει να κάνει αν θέλει να απειλήσει τον ΣΥΡΙΖΑ εκτοπίζοντάς τον από την δεύτερη θέση. Η ανάσχεση αυτή, οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης καθυστέρησε να προχωρήσει σε αλλαγές στην εικόνα του κόμματος του απέναντι στην κοινωνία. Στην επιλογή δηλαδή και την τοποθέτηση σε προβεβλημένες θέσεις- τόσο σε κεντρικό όσο και σε επίπεδα νομών- καινούργιων προσώπων. Νέων, φρέσκων αλλά που κομίζουν καινοτόμες ιδέες και σύγχρονο πολιτικό λόγο.

Αυτό είναι απολύτως ερμηνεύσιμο, καθώς ο ίδιος δεν θα ήθελε να προκαλέσει αναταράξεις πέραν του επιθυμητού, ενώ παράλληλα χρειάζεται χρόνο για να αξιολογήσει, να διαπραγματευτεί, να πετύχει συμφωνίες.

Κατά συνέπεια, προς το παρόν, ο Νίκος Ανδρουλάκης αρκείται στο να δείχνει το πολιτικό στίγμα που θέλει να εκπέμπει το κόμμα του, το οποίο είναι καθαρό: αντιπολιτευτικό προς την κυβέρνηση, σαφώς σοσιαλδημοκρατικό (υπέρ των ανθρώπων της εργασίας, του περιβάλλοντος, των δικαιωμάτων) και επίμονα υποστηρικτικό όλων των μεταρρυθμίσεων που θεωρούνται αυτονόητες για την χώρα μας (ισονομία, δικαιοσύνη, εκσυγχρονισμός δημόσιας διοίκησης, διαφάνεια κλπ).

Σε ό, τι αφορά στις σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ, εντύπωση κάνει ότι δεν ασχολείται πολύ μαζί του, δεν τον αντιπολιτεύεται, αλλά απλά τον απορρίπτει πολιτικά, προσπερνώντας τον.

Το βέβαιο είναι πως προέκυψε τρίτος παίκτης στο γήπεδο της πολιτικής, πράγμα που προσδίδει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην έκβαση του… αγώνα.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 16.01.2022