Της Νάσιας Λουκοπούλου

Οικονομολόγου, στελέχους ΥΠΠΟΑ

Της μόδας τέτοια εποχή οι απολογισμοί παντός είδους. Μια χρονιά τελείωσε, μια νέα μόλις έχει ξεκινήσει. Αν δε κάποιος είναι αρκούντως ψυχαναγκαστικός (όπως η υποφαινόμενη ήταν, τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα), τότε μπορεί να κάνει τις αγχωτικές -και ενίοτε ενοχικές- απολογιστικές σκέψεις ακόμη και τον Σεπτέμβριο, άρτι αφιχθείς από τις καλοκαιρινές διακοπές και φρεσκαδούρα, με την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους.

Κακά τα ψέματα, στους περισσότερους από μας συμβαίνει αυτόματα, είναι μια από τις ουκ ολίγες κατάρες του δυτικού κόσμου, αυτές οι νοερές λίστες με τους ατελείωτους στόχους που πρέπει να επιτευχθούν από 1/1 ει δυνατόν. Τι έκανα, τι δεν έκανα, τι είχα πει θα κάνω, τι ήθελα, τι δε θέλω πια, τι θέλω: ατελείωτες οι καταφατικές και οι αρνητικές προτάσεις, με οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς. Όσο μεγαλώνει κάποιος τόσο το χειρότερο, διότι απολογισμός ίσον παρελθόν και αυτό πάντα σε σχέση με το μέλλον. Όσο μεγαλύτερο το εύρος του παρελθόντος, τόσο βαρύτερος και ο απολογισμός, καθ’ότι τα περιθώρια δράσης στενεύουν από ένα σημείο κι έπειτα, άσε που το παρελθόν -βαρύ κι ασήκωτο- επιδρά σωρευτικά, σα τη ραδιενέργεια ένα πράγμα. Το μόνο σίγουρο της όλης ιστορίας είναι ότι έτσι χάνεται το τώρα, αυτή η τόσο υποτιμημένη απειροελάχιστη σχισμή ανάμεσα στο αύριο που ονειρευόμαστε και της άμεσης μετατροπής του στο χθες που κατευθείαν αναπολούμε.

Για φέτος έχω βάλει στόχο να τακτοποιήσω ξανά (ψυχαναγκαστική είπαμε) όλα τα ράφια, ντουλάπια, και συρτάρια του σπιτιού, να πηγαίνω συχνότερα στο γυμναστήριο, να κόψω την υπερκατανάλωση σοκολάτας, να κάνω περισσότερα ταξίδια, να λέω πιο πολλές φορές «όχι» και ακόμα περισσότερες «γιατί όχι;», να… να.. ..να… Μπορεί βέβαια και να μην κάνω τίποτα απολύτως απ’όλα αυτά. Όπως μου απαντά συνήθως μια πολύ φωτισμένη και αγαπημένη ψυχή, στον καταιγισμό ερωτήσεων που κάνω σχετικά με το οτιδήποτε αφορά στο μέλλον: «θα δείξει». Κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε κάθε νέα χρονιά και το μόνο που πραγματικά ελέγχουμε είναι αυτό, ζώντας στο «τώρα». Από εκεί και πέρα απλά «θα δείξει», δύο πολύ μαγικές απελευθερωτικές λέξεις.

Μην πυροβολείτε λοιπόν τον πιανίστα βιρτουόζο εαυτό σας, αφήστε τον να παίξει τώρα όπως και όσο μπορεί, όπως όλοι, και να το φχαριστηθεί. Αίσιον και ευτυχές το νέον έτος.