Κάθε πόλεμος και οι ιστορίες του και αυτός που διεξάγεται από τον περασμένο Φεβρουάριο στα εδάφη της Ουκρανίας δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Η ιστορία που αναδεικνύουν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης μοιάζει βγαλμένη αν όχι από Χολιγουντιανό φιλμ, σίγουρα από το μακρινό παρελθόν και πρωταγωνιστής της είναι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος που κατάφερε να επιζήσει επί 8 μήνες κάτω από τη μύτη του στρατού κατοχής του Πούτιν.

Έμεινε στο σπίτι για να αποφύγει τις ρωσικές περιπολίες, παρακολουθώντας ταινίες στο λάπτοπ του.

Τις ηλιόλουστες μέρες, έκανε μια βόλτα σε μια μικρή, περιφραγμένη αυλή. Φοβούμενος μήπως τον δουν, κρυφοκοιτούσε προσεκτικά πίσω από τις κουρτίνες, παρακολουθώντας τους Ρώσους να μετακινούνται στην απέναντι πλευρά του δρόμου. 

Ο λόγος για τον Τίμοθι Μοράλες, έναν Αμερικανό καθηγητής αγγλικών, ο οποίος κρύφτηκε από τον ρωσικό στρατό και τη μυστική αστυνομία καθ' όλη τη διάρκεια της οκτάμηνης κατοχής της Χερσώνας στη νότια Ουκρανία, φοβούμενος ότι η εθνικότητά του τον είχε κάνει στόχο. 

Εμφανίστηκε δημόσια μόνο αφού ο ουκρανικός στρατός απελευθέρωσε την πόλη την περασμένη εβδομάδα. «Είχα φευγαλέες στιγμές απόγνωσης», είπε ο κ. Μοράλες σε συνέντευξή του σε μια κεντρική πλατεία στη Χερσώνα, όπου τώρα περπατά ανοιχτά με κορδέλες σε κίτρινο και μπλε, τα ουκρανικά εθνικά χρώματα, δεμένες στο τουίντ παλτό του. «Αλλά ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν αυτή η μέρα».

Το χτύπημα του πυροβολικού που εκτοξεύεται προς την πόλη από τις ρωσικές θέσεις πέρα ​​από τον ποταμό Δνείπερο εξακολουθεί να κροταλίζει τα παράθυρα και η Χερσώνα παραμένει μια ζοφερή και σκοτεινή πόλη, χωρίς ηλεκτρισμό, νερό ή θέρμανση. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους του διέφυγαν πριν από μήνες και οι Ρώσοι που υποχωρούσαν πήραν μαζί τους οτιδήποτε αξίας μπορούσαν να κουβαλήσουν.

Ξεκινώντας από την αυγή, πολλοί από τους εναπομείναντες πολίτες σχηματίζουν γιγάντιες γραμμές για να πάρουν ψωμί ή να γεμίσουν πλαστικές κανάτες με νερό. Μόλις την Τρίτη έφτασαν οι πρώτες νηοπομπές με ανθρωπιστική βοήθεια, με τα φορτηγά τους σταθμευμένα στην πλατεία για να μοιράσουν κουτιά με αλεύρι, σαπούνι, μαντηλάκια και καλούδια όπως μίγμα στιγμιαίου μιλκσέικ. 

Αλλά για τον 58χρονο Μοράλες, πρώην καθηγητή κολεγίου, τα χειρότερα ήταν πίσω του καθώς είχε μπει ένα τέλος στο παιχνίδι γάτας και ποντικιού με τους Ρώσους. Μεγαλωμένος στο Banbury της Αγγλίας, είχε ζήσει για χρόνια στην Οκλαχόμα Σίτι διδάσκοντας αγγλική λογοτεχνία και είχε ανοίξει ένα αγγλόφωνο σχολείο στη Χερσωνα πριν από τη ρωσική εισβολή τον Φεβρουάριο.

Στις χαοτικές, πρώτες μέρες του πολέμου, καθώς τα ρωσικά τανκς μάχονταν με τα λίγα ουκρανικά στρατεύματα στην περιοχή, ο Αμερικανός δάσκαλος παγιδεύτηκε πίσω από τις ρωσικές γραμμές. Προσπάθησε μια φορά να δραπετεύσει σε έναν αυτοκινητόδρομο προς τα βόρεια, είπε, αλλά γύρισε πίσω όταν είδε τανκς να πυροβολούν στον δρόμο μπροστά. Κατάφερε να στείλει τη 10χρονη κόρη του στην ασφάλεια, ταξιδεύοντας με την πρώην σύζυγό του, αλλά δεν τα κατάφερε ο ίδιος. «Δεν ήθελα να το ρισκάρω με το διαβατήριό μου», είπε σχετικά με τα ρωσικά στρατιωτικά σημεία ελέγχου.

Δεν είχε κάνει τίποτα παράνομο, σύμφωνα με τους νόμους οποιουδήποτε έθνους. Αλλά το Κρεμλίνο έχει θέσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, που εξοπλίζουν τα ουκρανικά στρατεύματα, ως τον πραγματικό εχθρό σε αυτόν τον πόλεμο, κατηγορώντας τους για τις αποτυχίες του στο πεδίο της μάχης. 

Ο κ. Μοράλες φοβόταν ότι τα ρωσικά στρατεύματα θα τον κρατούσαν απλώς επειδή ήταν Αμερικανός. Έγινε επιζών -και κρυφός μάρτυρας- της επίθεσης της Ρωσίας, της σκληρής κατοχής και της αποτυχημένης προσπάθειάς της να αφομοιώσει τμήματα της Ουκρανίας και να ξεριζώσει κάθε αντίθεση.

Οι Ρώσοι μπήκαν στη Χερσώνα στις αρχές Μαρτίου και σύντομα στρατιώτες περιπολούσαν στους δρόμους και οι αξιωματικοί της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας, της κύριας υπηρεσίας διάδοχου του K.G.B., αναζήτησαν μέλη ενός φιλοουκρανικού υπόγειου αντάρτικου κινήματος.

Η ζωή για τον κ. Μοράλες συνοψίστηκε σε δύο διαμερίσματα -του δικού του και της πρώην συζύγου του- κρυφές βόλτες ανάμεσα στις δύο τοποθεσίες και στην αυλή, έναν ευχάριστο χώρο με κερασιές και καρυδιές πίσω από ψηλούς τοίχους, κρυμμένο από το δρόμο. 

Για δύο μήνες, είπε, δεν τολμούσε να βγει πέρα ​​από την αυλή. Οι συγγενείς της πρώην συζύγου του, που είναι Ουκρανή, έφερναν φαγητό και μερικές φορές ψώνιζε σε ένα παντοπωλείο όπου γνώριζε τον υπάλληλο, μια έφηβη που πίστευε ότι δεν θα τον πρόδιδε λόγω των φιλοουκρανικών της απόψεων. Τα ταξίδια για ψώνια ήταν μια εξαίρεση στη γενικά κλειστή ζωή του. 

Τον Σεπτέμβριο, μπήκε στην αυλή και είδε Ρώσους στρατιώτες να στρέφουν τα τουφέκια μέσα από το συρμάτινο πλέγμα μιας πύλης. Έτρεξε πάλι μέσα, κλειδώνοντας την πόρτα πίσω του. Σύντομα, έφτασε μια ομάδα αναζήτησης. Ένας γείτονας φώναξε μέσα από την πόρτα ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να ανοίξει. Το έκανε, και ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν αξιωματικό της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας, γνωστό και με τα ρωσικά αρχικά της, F.S.B. 

Ο κ. Μοράλες, ο οποίος μιλάει ρωσικά αλλά όχι αρκετά καλά για να περάσει ως ντόπιος, είπε στον αξιωματικό ότι ήταν Ιρλανδός ονόματι Timothy Joseph, δίδασκε αγγλικά στην πόλη και έχασε το διαβατήριό του. Η μυστική αστυνομία έφυγε. Η γειτόνισσα, μια ηλικιωμένη γυναίκα, βοήθησε στο τέχνασμα, λέγοντας στη μυστική αστυνομία ότι δεν είχαν λόγο να τον υποψιαστούν. «Αυτό άλλαξε την οπτική μου», είπε ο κ. Μοράλες. «Παλιότερα ήμουν προσεκτικός. Μετά έγινα παρανοϊκός». 

Η ανάκριση από το F.S.B., είπε, ήταν «το αποκορύφωμα ή το χαμηλότερο σημείο» της δοκιμασίας του. Είπε ότι δραπέτευσε μόνο επειδή «δεν ήταν οι πιο έξυπνοι άνθρωποι στον κόσμο». Κατέφυγε σε άλλο διαμέρισμα και δεν επέστρεψε στον τόπο της έρευνας παρά μόνο μετά την απελευθέρωση της πόλης, μήπως επιστρέψει η μυστική αστυνομία.

Πέρασε την ώρα του βλέποντας αρκετές εκατοντάδες ταινίες που είχε κατεβάσει στον φορητό υπολογιστή του πριν από την εισβολή. Όταν περπατούσε στους δρόμους, φοβόταν να συναντήσει γνωστούς, ιδιαίτερα μεταξύ των ηλικιωμένων, οι οποίοι έδειχναν λιγότερο ενήμεροι για τον κίνδυνο των Ρώσων και που μερικές φορές φώναζαν φιλικούς χαιρετισμούς, θέτοντάς τον σε μεγάλο κίνδυνο. 

Κανείς φίλος ή γείτονας δεν τον πρόδωσε. Από την κρυψώνα του κατάφερε να συνεχίσει να διδάσκει αγγλικά διαδικτυακά, χρησιμοποιώντας τη σύνδεση στο Διαδίκτυο ενός γείτονα για να συνδεθεί με μαθητές σε άλλα μέρη της Ουκρανίας και σε άλλες χώρες. «Με κράτησε υγιή», είπε σχετικά με τη δυνατότητα να εργαστεί στο διαδίκτυο, αν και δεν είχε κανένα μέσο να λάβει πληρωμή. 

Ανησύχησε όταν είδε έναν Ρώσο, ίσως πολιτικό διαχειριστή στην κατοχική κυβέρνηση, να μεταφέρει την οικογένειά του σε ένα διαμέρισμα που εγκαταλείφθηκε από φυγάδες Ουκρανούς σε ένα κτήριο απέναντι, αυξάνοντας τον κίνδυνο να τον ανακαλύψουν. 

Αλλά με την πάροδο του χρόνου, σημείωσε επίσης κάτι που γινόταν προφανές σε άλλους κατοίκους της Χερσώνας: Ο ρωσικός στρατός χαλάρωνε. Η πειθαρχία κατέρρεε, οι στρατιώτες εμφανίζονταν πιο ατημέλητοι και πιο συχνά οδηγούσαν κλεμμένα τοπικά αυτοκίνητα παρά οχήματα στρατιωτικής έκδοσης. 

«Με την πάροδο του χρόνου, έγιναν όλο και πιο αδύναμοι και πιο μπερδεμένοι», είπε. Τον τελευταίο μήνα, παρατήρησε ότι στρατιώτες που είχαν κλέψει ακριβά αυτοκίνητα, όπως BMW ή Mercedes-Benze, είχαν πάρει αυτά τα οχήματα με φορτηγίδα μακριά από τη Χερσώνα, πιο μακριά από την πρώτη γραμμή. 

Η εξαφάνιση των ακριβών λεηλατημένων αυτοκινήτων, είπε, «μου έδωσε ελπίδα». Την εβδομάδα πριν από την απελευθέρωση, αποκόπηκε από τις ειδήσεις αφού έσβησε το ρεύμα. Την Παρασκευή, είδε ένα αυτοκίνητο να περνάει με μια ουκρανική σημαία να κυματίζει από μια κεραία. 

«Ήξερα ότι οι Ρώσοι είχαν φύγει», είπε. Ο κ. Μοράλες συμμετείχε στη γιορτή στην κεντρική πλατεία της πόλης, χαιρετώντας τους Ουκρανούς στρατιώτες καθώς έμπαιναν στην πόλη χωρίς μάχη. Όσο χαρούμενος κι αν είναι για την απελευθέρωση της πόλης, είπε, σκοπεύει να φύγει τώρα. «Πρέπει να βάλω λίγο χώρο ανάμεσα στον εαυτό μου και σε αυτό που συνέβη εδώ», δήλωσε στους New York Times.