Ξεκινώντας τη δεύτερη θητεία του μετά από δύο χρόνια πολιτικών για τον κορονοϊό και εν μέσω υψηλού πληθωρισμού και του πολέμου στην Ουκρανία, ο Μακρόν είναι απίθανο να απολαύσει κάποιου είδους περίοδο χάριτος. Ήδη έχουν ακουστεί εκκλήσεις για να ξεκινήσει αυτό που είναι γνωστό στη Γαλλία ως «κοινωνικός τρίτος γύρος» των προεδρικών εκλογών -ένας γύρος που θα λάβει χώρα στους δρόμους, με τη μορφή διαδηλώσεων. Οι αριστεροί ψηφοφόροι που κράτησαν τη μύτη τους και ψήφισαν τον Μακρόν για να κρατήσουν την ακροδεξιά μακριά από την εξουσία έχουν ιδιαίτερο κίνητρο να ασκήσουν πίεση στην κυβέρνηση Μακρόν.

Ο πρόεδρος Μακρόν ξεκινά τη δεύτερη θητεία του σε μια βαθιά διχασμένη χώρα, όπου ο πολιτικός θυμός θα μπορούσε εύκολα να ξεσπάσει σε διαδηλώσεις στους δρόμους και βία.

O πρόεδρος αναγνώρισε αυτές τις διαιρέσεις στη νικητήρια ομιλία του. «Η χώρα μας είναι γεμάτη αμφιβολίες και διαιρέσεις, γι' αυτό θα πρέπει να είμαστε δυνατοί. Αλλά κανείς δεν θα μείνει στην άκρη του δρόμου», είπε από μια σκηνή σε σχήμα οκταγώνου που στήθηκε μπροστά από τον Πύργο του Άιφελ.

Το μεγάλο ζήτημα ξεκινάει από σήμερα και αφορά στις βουλευτικές εκλογές. Οι βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν σε δύο γύρους την Κυριακή 12 και την Κυριακή 19 Ιουνίου. Οι Γάλλοι πολίτες θα επιλέξουν 577 βουλευτές. Από το 2002 και την καθιέρωση της πενταετούς θητείας, μετά το δημοψήφισμα του Ζακ Σιράκ, οι βουλευτικές εκλογές πραγματοποιούνται κάθε πέντε χρόνια, στον απόηχο των προεδρικών εκλογών. Επιτρέπουν, ή όχι, στον νέο αρχηγό του κράτους να κερδίσει την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Αυτή η πλειοψηφία είναι απαραίτητη για να εφαρμόσει την πολιτική του και να αποφύγει μια περίοδο “συμβίωσης”.

Η βασική αποστολή των μελών της Εθνοσυνέλευσης (περισσότερο από αυτών της άνω βουλής, ήτοι της Γερουσίας) είναι να ψηφίζει ή να καταψηφίζει τους νόμους που προτείνει η κυβέρνηση, ενώ τα μέλη της εθνοσυνέλευσης έχουν επίσης το δικαίωμα να προτείνουν νομοσχέδια. Παράλληλα τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης έχουν το δικαίωμα να καταθέσουν πρόταση μομφής κατά τη εκτελεστικής εξουσίας και εάν αυτή εγκριθει με απόλυτη πλειοψηφία, τότε η κυβέρνηση οδηγείται σε παραίτηση. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί μόλις μία φορά στην 5η Γαλλική Δημοκρατία, και συγκεκριμένα το το 1962, όταν η κυβέρνηση του Ζωρζ Πομπιντού αναγκάστηκε να παραιτηθεί.

Για να καταφέρει μια πολιτική παράταξη και εν προκειμένω αυτή του προέδρου της χώρας, να ελέγχει την Εθνοσυνέλευση, χρειάζεται τουλάχιστον 289 βουλευτές. Εάν κανένα κόμμα δεν συγκεντρώσει αυτόν τον αριθμό, τότε θα υπάρξει η λεγόμενη “συγκατοίκηση”.

Διευρύνεται το κοινωνικό χάσμα

Αν και η ψηφοφορία σημαίνει ότι η συνέχεια θα επικρατήσει στη Γαλλία, δείχνει επίσης ότι οι διαιρέσεις που μαστίζουν τη γαλλική πολιτική εδώ και δεκαετίες δεν συρρικνώνονται, αλλά διευρύνονται με κάθε διαδοχική εκλογική αναμέτρηση.

Η Λεπέν ολοκλήρωσε στην τρίτη της προεδρική εκστρατεία, όμως δεν έχει σε καμία περίπτωση τελειώσει πολιτικά, παρόλο που το να κατέβει ξανά σαν υποψήφια σε προεδρικές εκλογές δεν είναι βέβαιο. Έχει όμως ανακάμψει από την ήττα της το 2017 και έχει διευρύνει σημαντικά τη βάση του κόμματός της. Στην ομιλία της, η επικεφαλής του κόμματος του Εθνικού Συναγερμού έβγαλε μαχητικό τόνο και άφησε να εννοηθεί ότι θα οδηγήσει τα στρατεύματά της στη μάχη όταν οι ψηφοφόροι εκλέξουν νέο γαλλικό κοινοβούλιο τον Ιούνιο.

«Είναι μια εντυπωσιακή νίκη», είπε η Λεπέν στους επευφημούντες υποστηρικτές της στη Μπουλόν, ένα προάστιο του Παρισιού που ιστορικά αποτελεί την έδρα του κόμματός της.