Μανία έχουμε εμείς οι Έλληνες να βλέπουμε τα πάντα μέσα από τα ατομικά μας φίλτρα, τα οποία καθορίζονται από την ιδεολογία, τις πολιτικές μας επιλογές και τις κομματικές μας προτιμήσεις.

Είναι πλέον στο DNA της φυλής μας ο διχασμός και ο Μανιχαϊσμός -η αδυσώπητη σύγκρουση του καλού και του κακού- σε κάθε συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα.

Κι επειδή για να κάνουμε ωραία πράγματα ως κοινωνία, πρέπει να ενώνουμε δυνάμεις και να συνεργαζόμαστε, γι' αυτό εδώ τίποτα σπουδαίο δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε.

Και σε άλλες χώρες διαφώνησαν για τα εμβόλια, αλλά μόνον εδώ οδηγηθήκαμε σε ακρότητες και καραγκιοζιλίκια. Κι αλλού θρήνησαν για τα θύματα μιας φυσικής καταστροφής και για τους νεκρούς της πανδημίας, αλλά εμείς μιλούσαμε μόνον για το Μάτι (όπου ευθύνονται οι ΣΥΡΙΖΑίοι), είτε για τους καθημερινούς θανάτους του COVID-19 καταλογίζοντας τις ευθύνες στη ΝΔ.

Και αλλού υπήρξε σκεπτικισμός για τους λόγους που ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία και το πώς θα μπορούσε να αποτραπεί η εισβολή των Ρώσων, αλλά μόνον εδώ ακόμη και γύρω από το αίτημα της ΕΙΡΗΝΗΣ διχαστήκαμε. Άλλες διαδηλώσεις οι μεν κι άλλες οι δε, άλλες συναυλίες ειρήνης οι μεν κι άλλες οι δε.

Τα αναλογίζομαι αυτά παρατηρώντας την επιλεκτική μας συμπαράσταση στα θύματα της βίας. Άλλοι θυμούνται μόνον τα θύματα της 17 Νοέμβρη και τους νεκρούς της MARFIN, άλλοι σιωπούν γι' αυτά και μιλάνε μόνον για τον Φύσσα, τον Γρηγορόπουλο, άντε και τον Ζακ Κωστόπουλο. Άλλοι μιλάνε για τον Άλκη κι αποσιωπούν τον Νάσο και τον Φιλόπουλο κι άλλου αντίστροφα.

Κι όμως. Όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας, έχασαν την ζωή τους τελείως άδικα, λόγω αδικαιολόγητης έχθρας και μίσους προς τον διαφορετικό.

Είναι κατάντια ως κοινωνία να μοιράζουμε και τους νεκρούς μας παραβλέποντας ότι τουλάχιστον μπροστά στην ζωή και τον θάνατο, δεν χωράνε διακρίσεις βλακώδεις, παρά απαιτείται ένα κοινό και απροσπέλαστο τείχος καταδίκης της βίας κάθε είδους, από κάθε δράστη και προς κάθε θύμα.

Με την ειρήνη λοιπόν, χωρίς ναι μεν αλλά. Με τους αμυνόμενους, με τα θύματα της βίας, χωρίς αστερίσκους και δικαιολογίες. Και δίχως τον άρρωστο συμψηφισμό του αφού έκανες αυτό, θα κάνω το άλλο.

Μόνο έτσι θα καθαρίσει το μυαλό μας από το μικρόβιο του διχασμού και των χρωματιστών γυαλιών.

Αν εμείς, πάντως, είμαστε διχασμένοι, τι να πουν και οι Αμερικάνοι; Θυμάμαι το ξενύχτι εκείνης της Τρίτης του Νοέμβρη που επιτέλους άλλαξε η σελίδα και ο πλανήτης ξεφορτώθηκε τον ανεκδιήγητο Τραμπ, που η «ΜτΚ» στο πρώτο φύλλο μετά τις εκλογές, δεν πανηγύριζε αλλά... μόστραρε τον τίτλο «Μαθήματα αμερικανικού διχασμού», τονίζοντας πως μπορεί οι προκλήσεις για τον Τζο Μπάιντεν να είναι ασύλληπτες, όμως το κύριο πρόβλημα θα είναι να ενώσει ξανά τους Αμερικανούς που τόσο βαθιά δίχασε ο λαϊκιστής ιεροκήρυκας της altright πολιτικής.

Και ήρθε το νέο μακελειό στο σχολείο του Τέξας για να καταδείξει πως η υπερδύναμη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μόνο η γη της επαγγελίας, όπως αυτοαποκαλείται, δεν είναι... Και πώς εκεί είναι τόσο βαθιά, στην ουσία της ύπαρξης των Αμερικανών ο διχασμός, που όλοι οι υπόλοιποι «διαμαρτυρόμενοι» για το χάλι της χώρας μας, αναρωτιόμαστε με ειλικρινή –στα όρια της αφελούς-απορία πώς γίνεται να σκοτώνονται μόνοι τους και να ξέρουν την αιτία, την οπλοκατοχή δηλαδή, και μετά από τόσο θρήνο και τόσες νομικές πρωτοβουλίες που έπεφταν στο κενό, να μην κάνουν το αυτονόητο: να βάλουν όρια, κανόνες, προϋποθέσεις στην οπλοκατοχή.

Ειλικρινά, για τα της χώρας μας και όσες παθογένειες και στρεβλώσεις έχουμε και ως σύστημα εξουσίας, διοίκησης, νοοτροπίας κλπ, δεν υπάρχει εβδομάδα να μην αναφερθώ. Όμως έρχονται κάτι τέτοιες τραγωδίες που δε μπορείς παρά να σκεφτείς πως μέσα στο χάλι μας και τον κομματικό μας (κυρίως) διχασμό, πάλι καλά είμαστε.

Δε μπορώ δηλαδή να σκεφτώ μια συνηθισμένη μέρα που εγώ, έχων σώας τας φρένας (προς το παρόν) θα πάω στο σούπερ μάρκετ, θα πάρω γάλα, χαρτί υγείας και αλλαντικά και έπειτα θα περάσω και από τον διάδρομο με τα οπλικά συστήματα, να πάρω ένα αυτόματο κουμπούρι να βρίσκεται. Ή ακόμα χειρότερα, να πάω στο σούπερ μάρκετ με το αυτόματο στον ώμο, μην αποφασίσουν ξαφνικά τα κολοκυθάκια να κάνουν επανάσταση, να μπορώ να προφυλαχθώ.

Το πρόβλημα της Αμερικής με τα όπλα δεν προέκυψε, φυσικά, χθες, ούτε φταίει ο Τραμπ που κυβέρνησε (ευτυχώς) μόλις 5 χρόνια. Όμως επί των ημερών του και με δεδομένη την τεχνολογία, τα σόσιαλ και τα λοιπά, είδαμε κατάμουτρα ποια είναι πραγματικά η χώρα που τόσο θαυμάζουμε και η σκοτεινή της εικόνα δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν που βλέπει να σκοτώνονται αθώοι που «τόλμησαν» να πάνε σχολείο, ή στο εμπορικό κέντρο ή σε κάποια πλατεία.

Παρακολουθώντας τα ρεπορτάζ για την τραγωδία με τους 17 νεκρούς μικρούς μαθητές και τις δύο δασκάλες τους (ήρθε να προστεθεί στη μακάβρια λίστα και ο σύζυγος της μίας, αφού η καρδιά του κυριολεκτικά δεν άντεξε την απώλεια), είδα έναν βουλευτή των Δημοκρατικών με πόνο ψυχής και σε κατάσταση σοκ να μονολογεί «μόνο εδώ συμβαίνουν αυτά»... Αυτή είναι η αλήθεια και όσο η χώρα του χωρίζεται στα δύο, από τη μία οι οπλοφανατικοί και από την άλλη όσοι αντιλαμβάνονται πως όλο αυτό είναι ανήκουστο και πως το Σύνταγμα στο οποίο πατάνε και σκίζουν τα ιμάτιά τους είναι μιας άλλης εποχής (των σαλούν και των καουμπόηδων), ο διχασμός θα μεγαλώνει, οι αθώοι θα χάνουν τις ζωές τους και όλοι μαζί θα δηλώνουν σοκαρισμένοι... Έστω και εάν είναι η πολλοστή... καρμπόν τραγωδία.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 29.05.2022