ΑΠΟΨΕΙΣ

Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν δέκα χρονών, ο Αλέξης Τσίπρας νήπιο και ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είχε καν γεννηθεί, στο κατάμεστο μεγάλο αμφιθέατρο της Νομικής Θεσσαλονίκης γινόταν το θορυβώδες πανσπουδαστικό συνέδριο της ΦΕΑΠΘ με φωνές, συνθήματα, αποδοκιμασίες και μακρόσυρτες ομιλίες.

Η εποχή ήταν της πρώιμης μεταπολίτευσης με τις υπερβολές των συνεχών διαδηλώσεων και ατέρμονων φοιτητικών αντιπαραθέσεων και την απέδωσε πολύ λυρικά ένα τραγούδι που γράφτηκε 15 χρόνια αργότερα:

«Μετά μας πήγε Αριστερά

το περιβόλι κι η χαρά

και πήραμε το βήμα»

(«Τα πιο ωραία λαϊκά», Κραουνάκης, Νικολακοπούλου, Πρωτοψάλτη).

Τότε (1977-79) κυριαρχούσαν στα πανεπιστήμια οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής). Η ΠΑΣΠ, η Πανσπουδαστική, η Δημοκρατική Ενότητα, η ΑΣΠΕ, η ΠΠΣΠ, έκαναν κατάσταση ενώ η νεοδημοκρατική ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεινοπαθούσε χωρίς μεγάλες δυνάμεις και υπό την γενική αποδοκιμασία της Αριστεράς (η ΔΑΠ κυριάρχησε μετά το 1984).

Σε εκείνο λοιπόν το συνέδριο όταν ανέβηκε στο βήμα ο συνδικαλιστής της Δεξιάς, το μπλοκ των «αριστεριστών», από τα «ορεινά» του αμφιθεάτρου, τον υποδέχτηκε φωνάζοντας: «Έξω από το συνέδριο η παράταξη του αυταρχισμού».

Ψύχραιμος ο ομιλητής παρά τα γιουχαϊτά είπε:

«Άκουσα από αυτό το βήμα τους εκπροσώπους της ΠΑΣΠ, της ΚΝΕ, του ‘Ρήγα’ και της ΠΠΣΠ να κατηγορούν ο ένας τον άλλο πως ‘παίζει το ρόλο της Δεξιάς’ και ‘ρίχνει νερό στον ΜΥΛΟ της ΔΑΠ’. Γιατί λοιπόν να φύγουμε από το συνέδριο αφού αυτό γίνεται για μας;».

Ακολούθησαν νέες αποδοκιμασίες από το αμφιθέατρο αλλά δεν ήταν λίγοι και εκείνοι που κρυφογέλασαν. Ήταν τα χρόνια της μεταπολίτευσης και του «νέου εγωισμού» των «δημοκρατικών δυνάμεων».

Τα θυμήθηκα όλα αυτά ακούγοντας αυτά που λένε ο Αλέξης Τσίπρας για το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης για τον ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτήν την αλλόκοτη -θα μου επιτρέψετε να πω- προεκλογική περίοδο ενόψει της δεύτερης κάλπης της 25ης Ιουνίου.

«Είναι ευτυχής ο Μητσοτάκης με τον Ανδρουλάκη απέναντί του» είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε συνέντευξή του την περασμένη Πέμπτη, ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ επαναλαμβάνει σταθερά σε όλες του τις ομιλίες πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο χρυσός χορηγός της ΝΔ».

Δεν χωρά αμφιβολία πως σε αυτήν την ατελείωτη «μέρα της μαρμότας» που ζούμε και ενώ έχουν χιλιοακουστεί όλα τα επιχειρήματα, τα βασικά σημεία των προγραμμάτων αλλά και τα σλόγκαν των κομμάτων, λίγα πράγματα πια κρατούν ζωντανό το ενδιαφέρον του κόσμου.

Ένα από αυτά είναι και το «ντέρμπι» ανάμεσα στον δεύτερο και τον τρίτο -διότι κανείς σοβαρός δεν θα στοιχημάτιζε πως η ΝΔ θα χάσει την άνετη πρωτιά- και το ποιος τελικά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ θα τα καταφέρει να εκφράσει πειστικότερα τον χώρο της κεντροαριστεράς περιθωριοποιώντας τον άλλο. Δεν γίνεται αλλιώς. Δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας στον αριστερά της ΝΔ χώρο, που απευθύνονται σχεδόν στο ίδιο ακροατήριο δύσκολα θα χωρέσουν, ως «κόμματα εξουσίας», μαζί στο νέο πολιτικό σκηνικό 2023-2027. Είναι όμως επείγον να διαμορφωθεί η πειστική εναλλακτική πρόταση απέναντι στον Κυρ. Μητσοτάκη.

Σε μία χώρα της βόρειας Ευρώπης πολλοί πολιτικοί αναλυτές θα εύρισκαν λογική την ιδέα μίας συνεργασίας ή και συχώνευσης των δύο κομμάτων με βάση το «προοδευτικό» τους -όπως λένε-πρόσημο. Ο τρόπος όμως που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ μυριάδες πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2012-2015 και οι εντάσεις που γέννησε αυτό το φαινόμενο, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.

Τα άλλα «ενδιαφέροντα» αυτής της προεκλογικής περιόδου, όπου τα ίδια διλήμματα, τα σχεδόν ίδια επιχειρήματα και τα ίδια τρικ εντυπωσιασμού του κουρασμένου ψηφοφόρου επαναλαμβάνονται πληκτικά, είναι ο σχεδόν θεωρητικός φόβος μήπως τρέχουμε να ψηφίσουμε (για τρίτη φορά μέσα σε τρεις μήνες) μέσα στον Αύγουστο και η πιθανή είσοδος στη Βουλή της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της «ΝΙΚΗΣ».

Θα προσθέταμε και την ασυνήθιστη για δεδομένα των τελευταίων δέκα χρόνων, απουσία του τοξικού και λαϊκίστικού «κρεσέντου».

Ηχηρή είναι η αφωνία κάποιων μέχρι πρότινος πρωταγωνιστών που φώναζαν «θα επαναφέρουμε τη Δημοκρατία, είτε με το καλό είτε με το άγριο» ή «ερχόμαστε και τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς».

Από ’κει και πέρα τα τρία κόμματα προσπαθούν ιδιοτελώς σκεπτόμενα να πείσουν για πράγματα που δεν δείχνουν και πολύ ρεαλιστικά:

Η ΝΔ, έχοντας πάρει 40,8%, προσπαθεί να πείσει ότι κινδυνεύει η αυτοδυναμία της. Έχοντας κερδίσει με απλή αναλογική λογική 147 έδρες…

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι με το 20,1% του Μαΐου προσπαθεί να πείσει ότι θα δώσει μάχη για την πρωτιά, ενώ το ΠΑΣΟΚ ελπίζει πως μπορεί να είναι δεύτερο κόμμα.

Τι μπορεί να αλλάξει στις δύο εβδομάδες που ακολουθούν μέχρι τις κάλπες; Οι δημοσκοπήσεις δεν καταγράφουν σπουδαίες μετατοπίσεις ψηφοφόρων σε σχέση με το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου. Όσο και αν πονήρεψαν οι καιροί, όσο και αν φαίνεται σώφρον να «φυσάς και στο γιαούρτι», μεγάλη έκπληξη δεν φαίνεται να προκύπτει…