Η νίκη Μακρόν είναι μεν μια νίκη της Ευρώπης, αλλά δεν εγγυάται πως αυτό θα συμβαίνει διαρκώς. Δεν είναι δουλειά της αγοράς, όπως πολλές φορές έχει αποδειχθεί, να μειώσει και -πολύ περισσότερο, αν και ουτοπικό- να εξαλείψει τις κοινωνικές ανισότητες και να σώσει τους αποκλεισμένους από την ενεργό οικονομία και την ίδια τη ζωή. Αυτό είναι δουλειά των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι ανόητο και επικίνδυνο να πιστεύουν οι ελίτ της Ευρώπης ότι πάντα κάτι σαν από μηχανής θεός θα σώζει στον «δεύτερο γύρο» την Ευρώπη από την επέλαση της άκρας δεξιάς και των αντισυστημικών όταν επί χρόνια κάνουν ότι μπορούν για να μεγαλώνουν η οργή και ο λαϊκισμός.

Με κυβερνήσεις που φέρονται ως οικιακές οικιακοί της αδηφάγου κερδοσκοπείας, δουλειά δεν γίνεται …

Μπορεί ο γάλλος πρόεδρος να ενώσει τη διχασμένη κοινωνία της χώρας του; Τούτο θα γίνει μόνο αν υπηρετήσει τα συμφέροντα των πολλών και όχι μιας οικονομικής προνομιούχου μειοψηφίας. Αυτό είναι το χρέος του απέναντι στην Γαλλία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό λέει η ίδια η δημοκρατία την οποία δεν είναι σωστό να ξεχνούν σε όλη τη θητεία τους οι ηγέτες και να τη θυμούνται στον …δεύτερο γύρο.

Πολλοί φοβούνται όμως πως θα γίνει και πάλι μια υπεροπτική ανάγνωση της «νίκης της δημοκρατίας και της Ευρώπης».

Οι δραστικές λύσεις , λένε , στα προβλήματα της καθημερινότητας θα παραπεμφθούν και πάλι στο …μέλλον και σε …επιτρέπουσες δημοσιονομικώς συνθήκες.

Με άλλα λόγια πάλι οι αχόρταγες ελίτ θα βρεθούν απέναντι στον λαϊκισμό και τη δημαγωγία που ανθίζουν μέσα στην ανέχεια και την απόγνωση , ως «δυο ξένοι στην ίδια πόλη».

Ας ελπίσουμε ότι το μήνυμα ελήφθη.