Πώς μεγάλωσε αυτό το παλικάρι εδώ και δεν πήρε τα χούγια του νεοέλληνα, απορώ.

Να γίνει θιασώτης της «μικρότερης δυνατής προσπάθειας», του «βολέματος στην πρώτη θέση στο χωριό», του «να βρω μια θέση να τρουπώσω» και του «έλα μωρέ τώρα…».

Γιατί, όσο ταλέντο και να έχει κανείς, χωρίς σκληρή κι επίπονη δουλειά και ταπεινότητα, δεν φτάνει στην κορυφή.

Φυσικά και δεν θέλω να ισχυριστώ ότι με σκληρή κι επίπονη δουλειά, μπορείς να φτάσει κανείς όπου στοχεύσει- εγώ για παράδειγμα όση προσπάθεια και να κατέβαλα, δεν θα μπορούσα να διακριθώ ως μπαλαδόρος, ως καλλιτέχνης, ως μάστορας χειρώνακτας.

Αλλά μόνο με δουλειά και σκυμμένο το κεφάλι (ταπεινοφροσύνη), κάποιος μπορεί να αναδείξει τα πλεονεκτήματά του και να τα αξιοποιήσει στο έπακρο. Κι αυτό είναι το ζητούμενο, καθώς είναι το περισσότερο που μπορεί να καταφέρει κανείς, για τον εαυτό του, την οικογένειά του, την κοινωνία.

Ο Αντετοκούνμπο, όχι μόνο αποτελεί φωτεινό παράδειγμα, αλλά εντυπωσιάζει για το γεγονός πώς κρατά γερά και σταθερά φυλαγμένη στην καρδιά του την Ελλάδα, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να το παίξει «πολίτης του κόσμου»- όπως τόσοι δικοί μας που κάνουν σπουδαίες καριέρες στην αλλοδαπή και ρίχνουν «μαύρη πέτρα» πίσω τους.

Το άλλο που με εντυπωσιάζει, είναι ότι μνημονεύει την ζωή του στην Ελλάδα δίχως να αναφέρεται ούτε για μια στιγμή σε ρατσιστικές συμπεριφορές και διακρίσεις που υπέστη, αλλά μιλώντας μόνο για τις δυσκολίες της ζωής και τον αγώνα επιβίωσης που έδινε η οικογένεια του. Κράτησε δηλαδή μόνο τα καλά που γνώρισε στην χώρα μας και οδήγησε συνειδητά στην λήθη, όλα όσα τον είχαν πληγώσει, χωρίς ωστόσο να τον γονατίσουν.

Φωτεινός και μοναδικός.

Έλληνας, όπως θα ήθελα να ήμουν κι εγώ και όλοι μας.

ΥΓ. Το ότι ο Αντετοκούνμπο γίνεται -και ορθά- πρότυπο για χιλιάδες νέους, δεν θα πρέπει να οδηγήσει σε αβάσιμες ελπίδες πως όποιος δουλέψει θα γίνει…πρωταθλητής. Τα αθλητικά προσόντα του Γιάννη, φυσικά και δεν τα βρίσκεις εύκολα. Αυτοί που ξέρουν, υποστηρίζουν ότι είναι μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Τον χαρακτήρα του όμως, μπορούμε να τον «αντιγράψουμε» και να διδαχτούμε από αυτόν.

Μόνο όφελος θα έχουμε, ό τι κι αν κάνουμε στη ζωή μας…

*********************************************************************************************

Κι εκεί που πιστεύαμε -αφελώς αλλά και απολύτως ανθρώπινα, αφού είναι στη φύση μας η αισιοδοξία- πως το περσινό καλοκαίρι με τους ελάχιστους τουρίστες, τις μάσκες, τα ωράρια και τον τρόμο, θα έδινε φέτος τη θέση του σε ένα πιο... παραδοσιακό, η κατάσταση όπως διαμορφώνεται, δικαιώνει όποιον πρωτοείπε το «κάθε πέρσι και καλύτερα».

Ο «αόρατος εχθρός» τρέχει προφανώς πιο γρήγορα από τους ορατούς αντιπάλους του, εμάς όλους δηλαδή και η μετάλλαξη «Δ» σε συνδυασμό με το ξερό το κεφάλι κάποιων –δυστυχώς πολλών, όπως βλέπουμε και από τα νούμερα των εμβολιασμών αλλά και από τα «νούμερα» που διαδηλώνουν χωρίς μάσκα στους δρόμους- έχει βάλει τη χώρα στο «κόκκινο» και απειλεί να τινάξει στον αέρα ό,τι έχει απομείνει από το ελληνικό καλοκαίρι.

Και «τώρα τι κάνουμε», θα ρωτήσετε και θα έχετε και δίκιο. «Να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται» θα απαντήσω, δανειζόμενος τους στίχους του ποιητή. Τι μπορεί, λοιπόν, να σωθεί πραγματικά κι όχι τι θα θέλαμε να σωθεί; Ένα μέρος του τουριστικού εσόδου, θα πω. Τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους που έχασαν πέρσι τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους και είπαν φέτος να ρεφάρουν. Αλλά γίνεται να ρεφάρεις πλήρως και να έχεις μια φουλ σεζόν εν μέσω τέταρτου και απόλυτα απειλητικού κύματος; Όχι, δε γίνεται κι αφού δεν το συνειδητοποιήσαμε όλοι, κι εμείς οι τουρίστες κι εκείνοι του τουρισμού αλλά και οι κυβερνώντες, θα σώσουμε κάτι σε χρήμα αλλά πολύ σε ζωές. Η λύση είναι μία: εμείς να καταλάβουμε πώς εν μέσω πανδημίας δε μπορούμε ακόμη και διπλά εμβολιασμένοι να γλεντάμε σαν να μην υπάρχει αύριο -γιατί δε θα υπάρξει, οι του τουρισμού να καταλάβουν πώς δε γίνεται να «παστώνουν» τουρίστες και επειδή έχουν χασούρα να ξεχνούν τα μέτρα και οι κυβερνώντες να κάνουν επιτέλους ελέγχους κανονικούς κι όχι δειγματοληπτικούς γιατί οι καταγγελίες πως σε λιμάνια και αεροδρόμια δεν σκανάρονται καν τα περίφημα πιστοποιητικά, πόσο μάλλον τα αποδεικτικά αρνητικού τεστ αυξάνονται ταυτόχρονα με τα κρούσματα στους δημοφιλείς προορισμούς.

* Θυμάστε που στο προηγούμενο φύλλο περιγράφαμε την ΕΡΤ3 ως «καζάνι που βράζει» καθώς πυκνώνουν οι φωνές αντίδρασης στην «χωριατοποίησή» της και την πλήρη μετατροπή της σε ανταποκριτικό γραφείο της ΕΡΤ Αθηνών;

Ε, λοιπόν, άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες... εκρήξεις, με τις παραιτήσεις των τριών επικεφαλής του τομέα ενημέρωσης (διευθυντής και δυο προϊστάμενες), που παρέμειναν σταθεροί στην επιλογή τους να ταράξουν τα νερά της υποβάθμισης, αρνούμενοι να ανακαλέσουν παρά τις πιέσεις των… Αθηναίων (Γαμπρίτσιος).

Μάλιστα ζήτησαν να παραστούν στην συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΜΘ (Ένωση Συντακτών) όπου περιέγραψαν τα σημεία και τέρατα με τις πιέσεις που δέχονται για να μην τολμήσουν να ασχοληθούν με οποιοδήποτε σοβαρό θέμα, αλλά και με την επιλογή του γενικού διευθυντή να αποδέχεται αναντίρρητα και να υπηρετεί πεισματικά το σχέδιο υποβάθμισης της ΕΡΤ Μακεδονίας.

Είπαν πολλά, για παρεμβάσεις... νταηλίκι των «συναδέλφων» της ΕΡΤ1, για επιπλήξεις επειδή τόλμησαν να βγάλουν έκτακτο δελτίο για την φωτιά στο Σέιχ Σου, για τον χαρακτηρισμό του γενικού διευθυντή πως οι παραιτήσεις τους αποτελούν «χυδαιότητα, σαπίλα, παρακμή και βρωμιά», για την αδυναμία τους να σχεδιάσουν οτιδήποτε καθώς το μόνο που τους επιτρέπεται είναι να ετοιμάζουν ό, τι τους ζητάει η Αθήνα.

Τουλάχιστον αυτοί, έστω μετά από δύο χρόνια, έσωσαν την υστεροφημία τους. Οι υπόλοιποι αρμόδιοι και συμμετέχοντες, θα κάνουν κάτι;

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 25.07.2021