Ποιητής της Ελληνικής Επανάστασης ο Ανδρέας Κάλβος συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους του είδους του στη νεότερη ελληνική ιστορία, ίσως όμως να είναι κάπως αγνοημένος κυρίως από τη νέα γενιά, σε σχέση με τους ομότεχνούς του εκείνης της εποχής. Συμφωνεί μ’ αυτό και ο ηθοποιός Γιώργος Κολοβός. «Οι περισσότεροι κοντά στη δική μου ηλικία, εκτός από τους μεγαλύτερους του θιάσου, είχαν μια απόμακρη και μουσειακή σχέση με τον Κάλβο, από αυτό που μας είχε μείνει, ενδεχομένως, απ’ το σχολείο», λέει στο makthes.gr.

Τώρα για εκείνον αυτό ανατρέπεται με τη συμμετοχή του στο επετειακό αφιέρωμα για τα εκατό χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία που έχει τίτλο «Αδρέας Κάλβος – Αγέλαστο Τέκνο Πολυτέκνου Θεάς» το οποίο παρουσιάζει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο πλαίσιο των 56^ων Δημητρίων. «Μπαίνοντας πιο βαθιά στα λόγια του βλέπεις ότι είναι ένας άνθρωπος κατειλημμένος από το αίσθημα της επανάστασης και ταυτόχρονα της αφύπνισης που γεννιέται εκείνη την εποχή. Παράλληλα οι λόγοι του, αν και δημοτικοί, διέπονται και από αρχαίους κανόνες. Είναι δε ιδιαιτέρως πυκνός στον τρόπο που μιλάει και γράφει με πολύ μεστά νοήματα, ενώ έχει και μια δόση σουρεαλισμού την οποία δεν θα περίμενες σ’ αυτή την εποχή. Εδώ μιλάμε για έναν πολύ σπουδαίο συγγραφέα, παραμελημένο, ίσως επειδή μπλέχτηκε με εκείνη την περίοδο», τονίζει ο ηθοποιός.

Ένα αναλόγιο με λίγο περισσότερη δράση

Η παράσταση είναι μια παρουσίαση των Ωδών που έγραψε ο Κάλβος για την Ελευθερία και βασίζεται σε κείμενα του Κώστα Πορφύρη για εκείνον. Άλλωστε και ο τίτλος της είναι παρμένος από τα κείμενα αυτά. Ανεβαίνει δε σε σκηνοθεσία Κώστα Χαλκιά. «Αυτό που παρουσιάζουμε έχει στοιχεία αναλογίου και στοιχεία παραστάσεως. Φυσικά, επειδή είναι λιτή η κίνηση θα έλεγε κανείς ότι είναι ένα αναλόγιο με λίγο περισσότερη δράση από εμάς. Είναι μάλλον σαν ένα ζωντανό αναλόγιο. Δεν είμαστε απλά καθήμενοι, σηκωνόμαστε, δρούμε, κάνουμε κάποια σχήματα. Αλλά φυσικά όλη η προσοχή εστιάζει στον λόγο και στο άκουσμά του», επισημαίνει ο Γιώργος Κολοβός.

Συμπληρώνει πως όλοι οι ηθοποιοί λειτουργούν σαν ένα σύνολο. «Είμαστε σαν ένας μικρός αρχαίος χορός που περιγράφει τα δεινά της νέας Ελλάδας μέσα από τις ωδές του Κάλβου και τις περιγραφές του Πορφύρη. Δεν έχουμε λοιπόν συγκεκριμένους ρόλους, αν και κατά στιγμές παίρνουμε τον λόγο να διαβάσουμε μια ωδή οπότε μπορεί το πρόσωπο το οποίο μιλάει να θεωρείται ότι είσαι εσύ. Επειδή όμως είμαστε όλοι ντυμένοι ομοιόμορφα, είναι περισσότερο ομαδική η δουλειά, σαν το πλήθος των Ελλήνων να προσπαθεί να μιλήσει για αυτό».

«Τι μπορούν να μας πουν τέτοια κείμενα σε τόσο δύσκολες εποχές όπως η σημερινή;», τον ρωτώ. «Αυτό που σίγουρα μπορούν να κάνουν αν τα προσέξεις καλά και τα παρατηρήσεις, είναι πως αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που σου αφυπνίζουν είναι ένα αίσθημα που, εν μέρει, έχουμε χάσει. Ας πούμε ότι ο ίδιος ο Κάλβος στην κατάσταση που βρισκόταν είχε την περιπέτεια της σκέψης μέσα του. Τότε δεν υπήρχε νέα Ελλάδα, αλλά μόνο υπόδουλοι Έλληνες. Προσπαθεί λοιπόν να αφυπνίσει στον Έλληνα το αίσθημα αυτό, αναφερόμενος στην αρχαία πατρίδα, στα νέα πράγματα, στο τι συμβαίνει, στον ζυγό. Αυτό που σίγουρα κερδίζεις είναι κάτι το οποίο έχει ξεχαστεί λόγω των καταστάσεων. Αν χωθείς μέσα στα λόγια αρχίζει σιγά – σιγά και σε συνεπαίρνει ένα πνεύμα το οποίο αυτή την εποχή είναι άγνωστο. Μιλάει για τη σφαγή της Χίου, για την καταστροφή των Ψαρών κ.α. σε μια περίοδο που είναι μακριά από εμάς το ξίφος και το αίμα. Θεωρώ ότι το επαναστατικό πνεύμα υπάρχει μέσα σε όλους μας, αλλά όχι τόσο αφυπνισμένο όσο της εποχής εκείνης», καταλήγει.

Όπως εξάλλου γράφει κι ο ίδιος ο Κάλβος: «Δεν με θαμβώνει πάθος κανένα, εγώ την λύραν κτυπάω, κι ολόρθος στέκομαι σιμά, εις του μνήματός μου τ’ ανοικτόν στόμα».

Η παράσταση παρουσιάζεται Σάββατο 16 και Κυριακή 17 Οκτωβρίου στο Βασιλικό Θέατρο