ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν ισχύει αυτό που λένε ορισμένες δημοσκοπήσεις, ότι η πλειονότητα των πολιτών επιθυμεί κυβέρνηση συνεργασίας από την πρώτη Κυριακή και αποφυγή της περιπέτειας των αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων.

Αν σταματήσει η εμφανής εσχάτως δημοσκοπική ανάκαμψη των ποσοστών της ΝΔ μετά το σοκ της συρρίκνωσής της λόγω του τραγικού γεγονότος των Τεμπών.

Αν πράγματι, όπως κάλεσε-διεμήνυσε απευθυνόμενος προς τα μικρά κόμματα από τους Δελφούς ο Αλέξης Τσίπρας, για να υπάρξει μία «κυβέρνηση προοδευτικής συνεργασίας» κατά βάση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αν είναι πρώτο κόμμα και το ΚΙΝΑΛ» θα μπορούσαν αυτά να βάλουν πλάτη σε περίπτωση που δεν βγαίνουν οι αριθμοί.

Αν, για να το κάνουμε πιο λιανά, «έπαιρναν την ευθύνη» το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25, σε μία συγκυρία όπου λείπουν 5-10 βουλευτές για να προκύψει η πλειοψηφία που χρειάζεται και έδιναν ανοχή.

Αν συνέβαιναν όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, «ο καιρός θα ’ταν όμορφος στο δάσος». Χωρίς τον κακό λύκο.

Θα ασπαστούν όμως ΚΚΕ και ΜέΡΑ25 την πεποίθηση Τσίπρα πως «η απλή αναλογική δεν έχει μόνο οφέλη, αλλά έχει και ευθύνες»; Για το ΚΚΕ η πιθανότητα είναι σχεδόν μηδενική. Για τον Βαρουφάκη όμως;

Καταρχήν επανεξέταση του ενδεχομένου να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο ως πρωταγωνιστής ο Γιάνης σημαίνει και επάνοδο στη μνήμη του κόσμου όλων των δραματικών γεγονότων του καλοκαιριού του 2015.

Ο σχηματισμός της δεύτερης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τον Σεπτέμβριο με τον αλά Τσίπρα «ρεαλισμό» και το τέλος της «αυταπάτης» σήμανε και την υποχώρηση της απήχησης εικόνας του Γιάνη Βαρουφάκη και τον περιορισμό του ίδιου σε δευτεροτρίτους ρόλους.

Η «έρημος» Βαρουφάκη ήταν μικρότερης έκτασης από την «έρημο Σαμάρα» -ο όποιος χρειάστηκε 15 χρόνια για να γίνει εκ νέου πρωταγωνιστής των εξελίξεων - και σίγουρα γεμάτη μικρές «οάσεις». Την πέρασε όντας στη Βουλή ως αρχηγός μικρού έστω κόμματος.

Μπορεί ο Γιάνης με την ιδιότυπη ρεαλιστική του ανυπακοή που αρέσει σε ένα τμήμα της σημερινής νεολαίας, να μην είναι ο «σταρ» και ο πρωταγωνιστής εκείνης της τουρνέ στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες του πρώτου εξαμήνου του 2015, αλλά κομμάτι των σεναρίων της επόμενης ημέρας μετά τις εκλογές της απλής αναλογικής, είναι και με το παραπάνω.

«Έχω πραγματικά κουραστεί», διεμήνυσε την περασμένη Πέμπτη. «Όχι δεν θα κάνουμε συνεργασία, γιατί να κάνουμε συνεργασία, να συνεργαστούν αυτοί. Τι διαφορά έχει η ΝΔ από το ΣΥΡΙΖΑ; Και για να μη μείνει καμία σκιά γιατί λένε για ανοχή, καμία ανοχή, ούτε εμπιστοσύνη, ούτε ανοχή για να είμαστε ξεκάθαροι», είπε μιλώντας σε συγκέντρωση στο Μενίδι.

Θα λέγε κανείς ότι πράττοντας σωστά για τα δικά του συμφέροντα, ο Αλέξης Τσίπρας με τη διερεύνηση όλων των προϋποθέσεων για συγκρότηση «προοδευτικής κυβέρνησης» από τη Βουλή της απλής αναλογικής, έβαλε από το παράθυρο στην σκηνή και τον Βαρουφάκη.

Οι προσδοκίες, οι διαψεύσεις, τα αλλεπάλληλα σοκ και τα φαντάσματα του 2015 ξύπνησαν πάλι. Μέσα στην ατζέντα για το «κράτος των Τεμπών», την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια, τους πλειστηριασμούς και το σκάνδαλο των υποκλοπών, μπήκαν, μοιραία, και οι αναμνήσεις του Νομισματοκοπείου, των κάπιταλ κοντρόλ και του δημοψηφίσματος.

Ποιος θα το περίμενε αυτό πριν από μήνα, ας πούμε;

Και ο χρόνος κυλά και μεταξύ των ψηφοφόρων κυριαρχούν δύο μεγάλες κατηγορίες:

* Ο κουρασμένος μπαμπάς και παππούς, που είναι χορτάτοι από μαθήματα τα τελευταία 15 χρόνια της κρίσης και έχουν «πονηρέψει» από ανάγκη.

* Οι 400.000 νέοι ψηφοφόροι, 17-21ετών των οποίων η εκλογική συμπεριφορά είναι μόνιμος «πονοκέφαλος» για τα επιτελεία των κομμάτων και τους δημοσκόπους. Σημειώστε ότι ένα όχι ευκαταφρόνητο κομμάτι αυτής της νεολαίας είναι ακροατήριο του Βαρουφάκη.

Αν δεν είναι παιδί μας σίγουρα έχουμε στο οικογενειακό και φιλικό μας περιβάλλον νέες και νέους 17-21 ετών.

Δεν χρειάζεται βαθειά φιλοσοφία για να διαπιστώσει κανείς ότι γι’ αυτήν την απρόβλεπτη νεανική «παρέα» -η οποία δεν ξετρελαίνεται με τον Αλ. Τσίπρα ή τον Νίκο Ανδρουλάκη- είναι μάλλον ντεμοντέ για να μην πούμε και απεχθής για πολλούς, ο Μητσοτάκης.

Για να το κλείσουμε, η κουρασμένη γενιά κυρίως από 45 ετών και πάνω, δεν θέλει άλλες περιπέτειες. Ειδικά το κομμάτι της που ανήκει στην πολύπαθη μεσαία τάξη που επλήγη από την «ταξική μεροληψία» του ΣΥΡΙΖΑ και τους υπερβολικούς φόρους και εισφορές που επέβαλε. Στη ζυγαριά θα βάλει από τη μία την οργή για τα Τέμπη, την αγανάκτηση για την ακρίβεια και την ανικανότητα να παταχθεί η αισχροκέρδεια και την απογοήτευση για τις υποκλοπές και από την άλλη τον φόβο για επανάληψη των ακροβασιών του 2015, τις νομισματικές θεωρίες του Γιάννη και την ζοφερή περίπτωση της αστάθειας.

Οι νέοι ψηφοφόροι, από την άλλη, είναι ο μόνιμος «πονοκέφαλος» της ΝΔ. Το πόση ζημιά θα της προκαλέσουν δεν μπορεί ακόμα να προβλεφτεί.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29-30.04.2023