Διαβάζει κανείς την ανακοίνωση του υπουργείου ενέργειας με την οποία προσπαθεί να εξηγήσει την πρωτοφανή εκτόξευση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος, και τραβάει τα μαλλιά του.

Αναφέρεται ο καύσωνας στην Ελλάδα, ο πόλεμος στην Ουκρανία και κάτι περίεργα για την σύζευξη Ουγγαρίας- Αυστρίας και κάτι τελείως ακαταλαβίστικα και εξόχως προκλητικά για τους …μη μυημένους και τους έχοντες απλά την κοινή λογική- σαν και του λόγου μου.

Μας δουλεύουν οι άνθρωποι. Ψιλό γαζί μάλιστα.

Τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα και αναμφίβολα και τα ερωτήματα που αναφύονται αμείλικτα:

1. Είμαστε σε μια περίοδο που η τιμή του αερίου είναι χαμηλότατη και που οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (φωτοβολταϊκά και αιολικά πάρκα) δουλεύουν στο φουλ, άρα η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας είναι στο φόρτε της.

2. Η μισή Ευρώπη (Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Αυστρία, Ολλανδία κλπ πληρώνει 70 με 75 ευρώ την κιλοβατώρα και εμείς περισσότερα από τα…200.

Αντί να φροντίσουν να μην επιτραπεί μια τόσο σκανδαλώδης διαφορά εις βάρος των ελληνικών νοικοκυριών, το υπουργείο, προσπαθεί να διώξει από επάνω του την ευθύνη και να την μεταφέρει στον καύσωνα, στον… Πούτιν και σε κάτι περί προβληματικής σύζευξης των δικτύων.

Τι μας λένε λοιπόν;

- Πώς ο καύσωνας είναι μεγαλύτερος του αναμενόμενου και πως εξαιτίας αυτού, δουλεύουν τα air-conditions.

- Πώς ο Πούτιν καταστρέφει τις εγκαταστάσεις της Ουκρανίας και ο Ζελέσνι χρειάζεται ρεύμα για να αντισταθεί.

- Πώς αυτήν την ανάγκη της Ουκρανίας σε ενέργεια, θα πρέπει να την καλύψουν οι χώρες από την Πολωνία, την Ουγγαρία και ανατολικότερα αυτής (οι πρώην κομμουνιστικές δηλαδή), ενώ οι άλλες που είναι και οι πλουσιότερες, θα στέλνουν… φιλάκια.

Είναι τρέλα όλο αυτό.

Ποιος συμφώνησε να ενταχθεί η Ελλάδα στις λίγες χώρες που θα πληρώσουν το μάρμαρο του πολέμου της Ουκρανίας, και όχι σε εκείνες που θα εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στα λόγια;

Και για να προλάβω τις φτηνές δικαιολογίες, γιατί αν κι εφόσον οι συζεύξεις των δικτύων μεταφοράς ενέργειας μας εντάσσουν στις χώρες που θα δίνουν ρεύμα στην χειμαζόμενη Ουκρανία, δεν απαιτήσαμε να αποσπάσουμε κάποια αντίδωρα από τους συμμάχους μας (να παίρνουμε ρεύμα από αυτές ή κάποια σημαντική οικονομική ενίσχυση που να μεταφερθεί στους αδικημένους εν τοις πράγμασι Έλληνες καταναλωτές;

Γιατί εδώ δεν μιλάμε για μια μικρή επιβάρυνση, αλλά για τριπλάσιο κόστος της ενέργειας σε σύγκριση με τους δυτικοευρωπαίους- οι οποίοι παρεμπιπτόντως, έχουν και τριπλάσιο ύψος κατά κεφαλήν εισοδήματος.

ΥΓ. Αφήνω εκτός του στόχαστρου μου το γεγονός πως οι εταιρείες πώλησης- πάροχοι- ενέργειας, γελάνε με αυτήν την κατάσταση, καθώς συνεχίζουν να μετράνε τα κέρδη τους ποσοστιαία επί της τριπλάσιας όμως τιμής, περιμένοντας να δω αν και σε ποιο βαθμό θα τους επιβληθεί να συμμετέχουν στην… ζημιά.

* Για το πολιτικό και ειδικά το εκλογικό σύστημα (εκείνο το παράξενο, το απαρχαιωμένο) των ΗΠΑ δεν είμαι και ο πλέον ειδικός, όμως, όπως πολλοί, θα απογοητευθώ από τη λειτουργία του κόμματος των Δημοκρατικών, αν ο Τζο Μπάιντεν δεν αποσυρθεί εγκαίρως (τώρα που... γυρίζει, δηλαδή) και φτάσει μέχρι το τέλος της προεκλογικής κούρσας.

Βλέποντας την εικόνα του, αυτή ενός παραπαίοντα ανθρώπου και παρακολουθώντας από μακριά τον διάλογο που αναπτύσσεται γύρω από την υποψηφιότητά του και κυρίως την βιολογική ικανότητά του να αντεπεξέλθει στα καθήκοντα του «πλανητάρχη», βγάζω μερικά γρήγορα συμπεράσματα.

Ό,τι, λοιπόν, κέρδισαν οι Δημοκρατικοί (και οι ΗΠΑ) στη συνείδηση των πολλών, από την εντυπωσιακή απόδειξη της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και από τη λειτουργία των φορολογικών μηχανισμών που δεν χαρίζουν... κάστανα σε κανέναν όσο υψηλά ιστάμενος και εάν είναι, μέχρι τη διάφανη λειτουργία των κομμάτων με τις δωρεές εκατομμυρίων να είναι δημόσιες, θα σκιαστεί (ίσως και ανεπανόρθωτα) από το εάν το σύστημά τους αντί για επίδειξη άμεσων αντανακλαστικών, κάνει επίδειξη... αγκυλώσεων. Και έτσι οδηγηθούν οι Δημοκρατικοί από την περηφανή νίκη του 2019 σε μία συντριπτική ήττα. Και μάλιστα από τον πολλαπλά ελεγχόμενο (σε ό,τι επίπεδο μπορεί κάποιος να φανταστεί) Ντόναλντ Τραμπ, που επί των ημερών του η υπερδύναμη έχασε και το... υπέρ και παραλίγο και την απλή δύναμη...

Η μάχη του Τζο Μπάιντεν απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ θεωρητικά θα μπορούσε με τις κατάλληλες κινήσεις να «παιχτεί» στα ίσια. Όμως, ήρθε το επεισόδιο της περασμένης εβδομάδας με τον διαταραγμένο (για να μην μπούμε στο κλίμα των συνωμοσιολόγων που είδαν σκοτεινά κέντρα πίσω) 20χρονο να οργανώνει και να εκτελεί (και ευτυχώς να αποτυγχάνει) την απόπειρα δολοφονίας για να καταστήσει τον αμφιλεγόμενο εκατομμυριούχο από μεγάλο φαβορί σχεδόν βέβαιο νικητή.

Η αλήθεια είναι πώς βλέποντας τα όσα γίνονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, νιώθεις την αλήθεια του ρητού «συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες». Η γενιά μου και όχι μόνο μεγάλωσε με την εικόνα της ατρόμητης Αμερικής, εκείνης που πάντα κερδίζει, εκείνης που όλα τα ωραία, τα μεγάλα, τα οραματικά μπορούν να συμβούν, εκείνης της σύγχρονης που είχε τον ρόλο του θεματοφύλακα της Δύσης και των αξιών της.

Και ήρθε ο Τραμπ πριν μερικά χρόνια σχεδόν σαν... ανέκδοτο, να διαδεχθεί τον καλύτερο πρόεδρο, τον Ομπάμα και να αντιστρέψει ακόμα και τον συμβολισμό του πρώτου μαύρου προέδρου με εκείνον του πρώτου εκατομμυριούχου με ακραίες δεξιές απόψεις.

Και μπορεί έως ένα σημείο η χαιρεκακία με την οποία αντιμετωπίζουμε την απειλή... διάλυσης της υπερδύναμης να δικαιολογείται, όμως αρκεί να δούμε τους... δράκους που βγαίνουν 10 μέρες τώρα στη γειτονιά μας με τον καύσωνα και να αναλογιστούμε τι ζημιά έκανε ο Τραμπ με την απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, για να καταλάβουμε ότι η επιβίωσή μας περνά και μέσα από τις δημοκρατικές Ηνωμένες Πολιτείες.

Με αυτά τα λίγα, περιμένω κι εγώ να δω εάν τελικά ο Τζο Μπάιντεν και οι άνθρωποί του θα αποφασίσουν να δώσουν την σκυτάλη στην Κάμαλα Χάρις, μήπως και σωθεί η παρτίδα... Για όλους μας.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 21.07.2024