Εφιαλτικές καταστάσεις καταστάσεις προκαλεί η πανδημία στο Αγιον Ορος, όπου έχουν χάσει τη ζωή τους από κορονοϊό εννιά μοναχοί, πέντε νοσηλεύονται αυτή τη στιγμή σε νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και δεκάδες άλλοι – ανάμεσά τους και δύο μικροί μαθητές της Αθωνιάδας Σχολής στις Καρυές - νοσούν.

Χαρακτηριστικές είναι οι εικόνες από την άφιξη στη Μικρά Αγία Αννα της σορού του τελευταίου θύματος του ιού στο Αγιο Ορος, του ιερομόναχου Παντελεήμονα Μικραγιαννίτη. Η σορός έφτασε στη μονή πάνω με ένα γαιδουράκι συνοδεία τεσσάρων ατόμων προκειμένου να προχωρήσει η τελετή της ταφής του.

O π. Παντελεήμων μοναχός από την Ιερά Καλύβη Κοιμήσεως Θεοτόκου (μικρά Αγία Άννα) «κοιμήθηκε» στα 59 του χρόνια την περασμένη Κυριακή στις 09:30 το πρωί. Ο μοναχός που ήταν ανεμβολίαστος, νοσηλευόταν διασωληνωμένος με κορονοϊό σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης μια βδομάδα περίπου αλλά έχασε τη «μάχη». 

Την άφιξη της σορού του στη Μικρά Αγία Άννα κατέγραψε φωτογραφικά το εκκλησιαστικό σάιτ orthodoxianewsagency.gr.

Η αρχαιότερη Σκήτη

Η Σκήτη της Αγίας Άννης είναι η αρχαιότερη και η πολυπληθέστατη σε αριθμό μοναχών. Ανάγεται στις αρχές του 14ο αιώνα και προέρχεται από την Μονή των Βουλευτηρίων που βρισκόταν στην παραλία της Αγίας Άννης στον όρμο στη θέση Αυλάκι η οποία διαλύθηκε λόγω των συχνών και αλλεπαλλήλων επιδρομών πειρατών. Για λόγους ασφαλείας οι πατέρες ανέβηκαν στην πλαγιά και δημιουργήθηκε η σκητιώτικη μοναστική κοινότητα.

Η Σκήτη της Αγίας Άννης είναι ιδιόρρυθμη. Το λατρευτικό και διοικητικό κέντρο της σκήτης είναι το «Κυριακό» (Κυριακός Ναός), πέριξ του οποίου υπάρχουν οι Καλύβες, τα διάφορα κτηριακά συγκροτήματα. Αυτά παίρνουν την ονομασία τους από τον Άγιο που τιμάτε στο Ναΐδριο το οποίο είναι προστιθέμενο στο όλο κτηριακό συγκρότημα. Σε αυτό εγκαταβιώνουν μοναχικές αδελφότητες.

Η Σκήτη διοικείτε από τον «Δικαίο», τον πρόεδρο της μοναστικής κοινότητος σε αντίθεση με τον ηγούμενο των μοναχών των κοινοβίων. Η Θητεία του είναι ένα έτος. Ο ηγούμενος είναι ισόβιος και περιβάλλεται από γέροντες των Καλυβών των αδελφοτήτων της Σκήτης.

Διακονεί η αδελφότητα για ένα έτος, από 21 Μαΐου (με το νέο ημερολόγιο) μέχρι 21 του επομένου έτους αφιλοκερδώς και αμισθί, για να καλύψει τις λατρευτικές ανάγκες του χώρου και τις ανάγκες της φιλοξενίας των προσκυνητών.

Στην αρχή του 20ου αιώνα αριθμούσε 52 καλύβες με 300 μοναχούς, ενώ η απογραφή του 2001 κατέγραψε 94 μοναχούς, οι οποίοι παράλληλα με το εργόχειρό τους ασχολούνται και με την αλιεία και κηπουρική. Οι γέροντες ασχολούνται με αγιογραφία, ξυλογλυπτική, κατασκευή θυμιάματος και μικροτεχνία.