Διαφορά επιχειρήματα χρησιμοποίησαν χθες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για να σχολιάσουν όσα ο Διονύσης Σαββόπουλος είπε για τον Αναπληρωτή Υπουργό Υγείας, Παύλο Πολάκη. Ο κεντρικός πυρήνας ήταν ότι ο Σαββόπουλος είναι εξαιρετικός καλλιτέχνης αλλά από πολιτική "πάσχει". Κατά μία διαβολική σύμπτωση ήταν η ίδια επιχειρηματολογία που είχε ακουστεί όταν ο Μίκης Θεοδωράκης έκανε την ομιλία για το όνομα. Και στις δύο μάλιστα περιπτώσεις, ως αντίβαρο γινόταν επίκληση της συναρπαστικής μουσικής παρουσίας και των δύο που σημάδεψε τα νιάτα τους.

Μόνο που κανένας από τους δύο δεν συντρόφευσε τα νιάτα μας, -και τα νιάτα τους-, επειδή έγραφε ερωτικές μπαλάντες αλλά για τη βαθιά πολιτική τους προσέγγιση σε ότι έκαναν. Δεν το ήξεραν αυτό όσοι απαξιωναν τον Μίκη και τον Σαββόπουλο; Ασφαλώς και το ήξεραν. Δεν είχαν ως στόχο να αναδείξουν το παρελθόν τους αλλά να απαξιώσουν το παρόν τους και ειδικά τις αποστάσεις που παίρνουν από μια εξουσία που τους προκαλεί δυσφορία. Δυστυχώς για αυτούς δεν θέλουν να καταλάβουν ότι ο Μίκης ή ο Σαββόπουλος έχουν απλώς τη δυνατότητα να λένε δυνατά αυτά που η κοινωνία αισθάνεται. Όμως δεν διαμορφώνουν την άποψη της κοινωνίας για την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτην την διαμορφώνουν ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Πολακης και τα άλλα παιδιά.

Αυτά που δεν αρέσουν στην εξουσία δεν είναι αυτά που λέει ο Σαββόπουλος αλλά το είδωλο τους που περιγράφει όταν τους βλέπει να στέκονται μπροστά στον καθρέφτη τους. Αλλά αυτό το είδωλο θα κρίνει η κοινωνία στις κάλπες. Όχι το πρόσωπο που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι έχουν...