O συγγραφέας και δημοσιογράφος Μηνάς Βιντιάδης μένει σπίτι, όπως πολύς κόσμος αυτό το διάστημα. «Ναι, μένω διαρκώς στο σπίτι, η δουλειά μου, το γράψιμο, γίνεται κι εδώ. Έχω το γραφείο μου, τον υπολογιστή, τα χαρτιά και τα μαρκαδοράκια μου, τις μουσικές μου, τα βιβλία μου», λέει στο makthes.gr.

Σε αυτόν τον «εγκλεισμό» είναι μόνος, «ευτυχώς ή δυστυχώς», όπως λέει στο makthes.gr. «Ευτυχώς, γιατί κάνω ό,τι θέλω, τρώω ό,τι θέλω κι όποια ώρα θέλω, βλέπω όποια ταινία μου γουστάρει, κοιμάμαι ό,τι ώρα θέλω, και τα λοιπά. Δυστυχώς, γιατί μου λείπει η ανθρώπινη παρουσία, ο Ήχος του Άλλου. Τα βήματα στον διάδρομο, κάποιος να σιγοτραγουδάει, να ακούω τ’ όνομά μου», διευκρινίζει.

Αυτό το διάστημα της αναγκαστικής απομόνωσης λειτουργεί για εκείνον, όπως για πολλούς από εμάς. «Φαντάζομαι κάνω ό,τι και οι άλλοι, ανάλογα με τις υποχρεώσεις και τις ιδιαιτερότητες του καθενός. Ξυπνώ χωρίς ξυπνητήρι, καφές , πρωϊνό, υπολογιστής, μερικά τηλέφωνα, μαγείρεμα, διάβασμα βιβλίων που μου χρειάζονται γι αυτό που γράφω, λίγο γράψιμο (χωρίς κέφι, δυστυχώς…), τηλεόραση για καμιά ωραία σειρά, ξανά διάβασμα, μερικά τηλέφωνα, υπολογιστής, ύπνος ( χωρίς κέφι, δυστυχώς….)», απαριθμεί τις δραστηριότητες της νυν καθημερινότητάς του.

«Κάποιοι ήρωες πολεμούν ατέλειωτα στην πρώτη γραμμή»

Και ποιες είναι οι σκέψεις του για όλο αυτό που ζούμε; «Κοινότοπα θ’ απαντήσω», λέει και συμπληρώνει: «Έχουμε έναν μεγάλο εχθρό, ζούμε έναν πόλεμο. Κάποιοι ήρωες πολεμούν ατέλειωτα στην πρώτη γραμμή, εγώ και πολλοί άλλοι δεν είμαστε μέσα σ’ αυτούς, μένουμε στα μετόπισθεν, μένουμε σπίτι. Και πως πολεμάμε; Από τον καναπέ, τρώγοντας πίτσα, βλέποντας κωμωδίες. Οι άλλοι, οι λίγοι, πολεμούν γιατί τους έτυχε ο κλήρος, κι έχουν να αντιμετωπίσουν έναν ύπουλο εχθρό, τον πόνο που προκαλεί και τον προσωπικό τους φόβο. Εμείς έχουμε μόνο τον φόβο μας, ε ας βρούμε τρόπο μένοντας στο σπίτι να τον αντιμετωπίσουμε!», τονίζει.

Κάνει τη δική του πρόβλεψη για το πώς θα είναι η επόμενη μέρα μετά την πανδημία: «Όπως η… προηγούμενη. Όπως όταν τέλειωσε ο πόλεμος, όποιον πόλεμο κι αν σκεφτείτε. Πέφτουμε με τα μούτρα στο να ζήσουμε την ελεύθερη ζωή μας, ξεπερνάμε αρκετά τα όριά μας και, μετά πάλι τα ίδια προβλήματα, η ίδιες ανάγκες, οι ίδιες υποχρεώσεις, για να ξαναπέσουμε στη ρουτίνα. Όλα θα γίνουν ίδια, όπως Π.Κ. (Προ Κορονοϊού). Όμως γύρω μας (και μέσα μας) το τοπίο μοιάζει βομβαρδισμένο. Όμως εμείς, δεν θα είμαστε ίδιοι. Μπορούμε να γίνουμε, άραγε, καλύτεροι μετά απ’ αυτό το Μεγάλο Μάθημα; Μακάρι…», καταλήγει.