Κοιτάς αυτήν την φωτογραφία του μυθικού φωτορεπόρτερ Γιάννη Κυριακίδη από τη δεκαετία του 1950 και ο νους ταξιδεύει.

Πολλή βροχή στο γήπεδο Χαριλάου, τόση που καθρεφτίζεται στα νερά ο αριστερά εικονιζόμενος χωροφύλακας.

Πρωταγωνιστής αυτού του υπέροχου στιγμιότυπου, από κάποιο απόγευμα Κυριακής στη Θεσσαλονίκη σίγουρα, είναι ο μεγάλος άσος της ΑΕΚ εκείνης της εποχής, ο Κώστας Νεστορίδης που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών βυθίζοντας σε θλίψη όλο τον φίλαθλο κόσμο ανεξαρτήτως σωματειακών προτιμήσεων.

Τότε όλα τα ματς γινόταν Κυριακή. Σε κάποιο άλλο γήπεδο με ξερό αγωνιστικό χώρο επίσης , την ίδια ώρα έτρεχαν, ίδρωναν, μάχονταν και μάγευαν τους εκστασιασμένους μικρούς και μεγάλους, άσοι όπως ο Λινοξυλάκης, ο Μπέμπης, ο Κουιρουκίδης, ο Μανταλόζης.

Μπορείτε να απολαύσετε κι εσείς στο you tube, το τραγούδι με την πενιά και την βαθειά φωνή του μακαρίτη Βαγγέλη Περπινιάδη, ένθερμου οπαδού του Ολυμπιακού παρακαλώ:

«Και σαν τον Νεστορίδη κανένας δε θα βγει, να λέει πως η μπάλα εκεί θα καρφωθεί».

Πως το εμπνεύσθηκε ο Περπινιάδης;

Σε αγώνα της ΑΕΚ με αντίπαλο τον Ολυμπιακό στις 10 Ιανουαρίου 1960, ο Νεστορίδης είχε προβλέψει ότι θα σκοράρει. Μάλιστα είχε πει στον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού Σάββα Θεοδωρίδη «θα σου βάλλω γκολ και μάλιστα η μπάλα θα καρφωθεί σε εκείνη τη γωνία»!

Ο «Νέστορας» …κράτησε την υποσχεσή του.

Έγραφα στις 30 Σεπτεμβρίου 2022 για τον μεγάλο Νεστορίδη και το πως αξιώθηκε να μπει ενδόξως στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ:

«Some people think football is a matter of life and death. I assure you, it's much more serious than that”. Δηλαδή: «Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι θέμα ζωής και θανάτου. Σας διαβεβαιώνω ότι ότι είναι κάτι ακόμα πιο σοβαρό».

Αυτή την αθάνατη ρήση του Γουΐλιαμ «Μπιλ» Σάνκλι, του αξέχαστου μύθου ποδοσφαιριστή και προπονητή ταυτισμένου με την διαχρονική δόξα της Λίβερπουλ, θυμήθηκα συγκινημένος κι εγώ με την εικόνα του δακρυσμένου Κώστα Νεστορίδη. Ο αθλητής - σύμβολο της ΑΕΚ στα 92 του χρόνια αξιώθηκε να δώσει το παρών και έζησε επαξίως την αποθέωση .

Συγκινημένος κοιτούσα ως φίλαθλος, που μικρό παιδάκι στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 κρατούσα τις φωτογραφίες των ποδοσφαιριστών στις κάρτες που βρίσκαμε στα «μπισκοτολούκουμα»!

Νεστορίδης, Δομάζος, Κούδας, Σιδέρης …

Αξίζει το ποδόσφαιρο ό,τι κι αν πεις.

Αξίζει όταν η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή, όταν η νίκη κατακτάται στο γήπεδο και όχι στο παρασκήνιο, όταν ο φίλαθλος σέβεται τον αντίπαλο και δεν καταδέχεται να κάνει την ομάδα του αυτοβιογραφικό του έμβλημα , ως «φάρμακο» για κάθε καθημερινό του πρόβλημα και φανατισμό που βρισκει δικαίωμα μόνο μέσα από την ισοπέδωση του αντιπάλου , του «εχθρού».

Η εικόνα του Κώστα Νεστορίδη, κλασικής φιγούρας των ασπρόμαυρων αθώων χρόνων των ξερών γηπέδων, της παρέας οπαδών όλων των ομάδων που αντάμωνε στην ίδια τσιμεντένια κερκίδα , είναι μια εικόνα από το μέλλον»