Από τον «Ορέστη» το 2006 στον Θόα το 2021. Ο Νίκος Ψαρράς καταπιάνεται για δεύτερη φορά με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη. Αυτό είναι όμως ένα έργο που τον ακολουθεί από το μακρινότερο παρελθόν και πάντα, με κάποιον τρόπο, επιστρέφει.

Γεννημένος στον Σοχό Θεσσαλονίκης, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ ο γνωστός ηθοποιός, έδωσε και πέρασε εκεί τις εξετάσεις με Ορέστη, αλλά πριν από αυτό με τον αείμνηστο Δημήτρη Καρέλλη είχαν κάνει μια παράσταση σε ένα μικρό θεατράκι της Θεσσαλονίκης για την τραγωδία αυτή. «Λατρεύω το έργο και χαίρομαι γιατί βλέπω πόσο αγαπάει την παράσταση και ο κόσμος».

Αυτή τη φορά στην καλοκαιρινή παραγωγή που σκηνοθετεί ο Γιώργος Νανούρης με τη Λένα Παπαληγούρα να κρατά τον ομότιτλο ρόλο, ο Νίκος Ψαρράς υποδύεται τον βασιλιά της βάρβαρης χώρας των Ταύρων, που σήμερα τοποθετείται κάπου στον Εύξεινο Πόντο.

Σύμφωνα με την πλοκή της τραγωδίας εκεί υπάρχει ένα έθιμο: όποιος ξένος εισβολέας φτάνει, θυσιάζεται στον βωμό της θεάς Αρτέμιδος, αφού ο αρχηγός της χώρας έχει δώσει αυτή την εντολή. «Ο Θόας είναι για μένα ο τραγικός χαρακτήρας σε αυτή την ιλαροτραγωδία. Γιατί ο κόσμος πολλές φορές παραξενεύεται με όσα λένε ο Θόας και ο Πυλάδης. Επίτηδες ο Ευριπίδης έχει αυτή την κωμική πινελιά ώστε ό,τι έπεται μετά την κωμική φάση, δηλαδή η αναγνώριση, να είναι πολύ πιο έντονη. Ο Θόας για μένα είναι ο τραγικός χαρακτήρας γιατί είναι αυτός που χάνει: τη χώρα του, το άγαλμα, τα πάντα», λέει στο makthes.gr ο ηθοποιός.

Είναι όμως και ένας βασιλιάς «ρατσιστής» που δεν αγαπάει τους ξένους, ούτε και τους Έλληνες, κάτι που βιώνουμε πολύ τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα. «Ο ρατσισμός δυστυχώς υπάρχει σε όλες τις χώρες κι αυτό είναι το μείζον θέμα και πρόβλημα. Κι εγώ εάν πάω σε μια χώρα της Αφρικής θα βιώσω ρατσισμό, θα είμαι το ξένο κακό σώμα. Εμείς όμως ως Έλληνες θα έπρεπε να είμαστε λίγο πιο ευαίσθητοι με τα θέματα της μετανάστευσης και των προσφύγων γιατί τον τελευταίο αιώνα στέλνουμε συνέχεια μετανάστες. Τη δε τελευταία δεκαετία ειδικά διώξαμε πάρα πολύ μορφωμένο κόσμο: χιλιάδες γιατρούς που δουλεύουν στην Αγγλία, χιλιάδες οικονομολόγους και αρχιτέκτονες που δουλεύουν στη Γερμανία, στη Γαλλία. Μας πιάνει ένας τρόμος ότι θα έρθει ο Ιρακινός και ο Αφγανός να μας πάρει το σπίτι και να μας βιάσει τη γυναίκα. Δεν μπορώ να καταλάβω πού οφείλεται αυτό. Το θεωρώ ανόητο και ακραίο στις μέρες μας», επισημαίνει ο Νίκος Ψαρράς.

Συμφωνούμε στη διάρκεια της συζήτησης ότι είναι πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι απαλείφθηκε, όπως όλα δείχνουν τουλάχιστον, από τον χάρτη της ελληνικής πολιτικής σκηνής η Χρυσή Αυγή. «Αλλά τα άκρα είναι πάντα επικίνδυνα από όποια μεριά κι αν προέρχονται», συμπληρώνει εκείνος.

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ, Η ΕΝ ΤΑΥΡΟΙΣ - ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ 

Η δική του – δικής μας- γενιά δεν αγαπάει τα άκρα. «Δεν είμαστε τόσο πολιτικοποιημένοι όσο ήταν οι προηγούμενοι, δεν νομίζω όμως ότι είμαστε και απολιτίκ. Εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε καμιά παράταξη. Κάθε φορά που γίνονται εκλογές βάζω κάτω τις εφημερίδες και διαβάζω το προεκλογικό όραμα καθενός για να αποφασίσω τι θα ψηφίσω. Αλλά πρέπει να είμαστε ενεργοί πολίτες, δεν μπορούμε να μην ψηφίζουμε, δεν μπορούμε να αφήνουμε τη μοίρα μας, την καθημερινότητά μας, το μέλλον των παιδιών μας σε ανθρώπους που απλώς εκλέχθηκαν με τη δική μας απουσία, είναι λάθος», υποστηρίζει.

Εμπιστεύεται τους πολιτικούς; «Δυσκολεύομαι πολύ, πάντα, κάθε τέσσερα χρόνια. Όλοι θέλουμε κάτι καινούργιο, κάτι φρέσκο, κάτι νέο, κάτι διαφορετικό και κανείς μας αυτό δεν το βρίσκει. Λυπάμαι πολύ που πίστεψα ανθρώπους οι οποίοι αποδείχθηκαν πιο συντηρητικοί από τον συντηρητισμό. Απογοητεύομαι όταν βλέπω συναδέλφους μου να μπαίνουν στον αγώνα της πολιτικής και να μην κάνουν τίποτα, ιδίως για τον πολιτισμό, ενώ ανήκουν σε αυτό το κομμάτι και θα μπορούσαν να προσφέρουν. Είναι πολύ καλά οργανωμένο όλο το σύστημα για να προστατεύονται, να γίνονται τα δικά τους και να κρατούν τον κόσμο σε αυτή την απελπισία που βρίσκεται σήμερα και να έχει ανάγκη από ελπίδα και όραμα. Βγαίνουμε από μια δεκαετία που μας αποδεκάτισε, που μας έκοψε τα φτερά, που μας έκανε να ντρεπόμαστε να λέμε έξω ότι είμαστε Έλληνες γιατί γελούσαν εις βάρος μας οι Ευρωπαίοι και μας θεωρούσαν τα μαύρα πρόβατα», επισημαίνει.

Μετά από αυτό που περιγράφει όμως ο κορονοϊός μας έδωσε άλλο ένα χτύπημα. «Κι αυτό μας κόβει και πάλι τα πόδια», λέει.

Το θέατρο ήταν από τους χώρους που πλήρωσαν περισσότερο το τίμημα, αφού παρέμεινε κλειστό για 15 μήνες. Οπότε η επιστροφή είναι για εκείνον γεμάτη χαρά και ελπίδα. «Ξέρετε, αυτό είναι η δουλειά μας, δεν είναι ότι το κάνουμε το χόμπι μας. Από αυτό ζούμε, από αυτό πληρώνουμε τους λογαριασμούς και μεγαλώνουμε την οικογένειά μας. Όταν δεν έχεις έσοδα παραλύεις. Υπάρχουν πάρα πολλοί συνάδελφοί μου που τον περασμένο χειμώνα δεν είχαν να πληρώσουν το ρεύμα τους. Οπότε το άνοιγμα είναι ελπιδοφόρο», θεωρεί.

Δεν είναι ωστόσο αισιόδοξος σχετικά με την τροπή που θα πάρει η πανδημία. «Ξέρω ότι αυτό γίνεται μέχρι να τελειώσει ο τουρισμός και από Σεπτέμβριο- Οκτώβριο με τόσα κρούσματα θα έχουμε και πάλι μια πολύ δύσκολη κατάσταση να αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι η λύση όμως ούτε το λογκντάουν. Πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο», επιμένει.

Όταν η συζήτηση φτάνει στο εμβόλιο αρνείται να σχολιάσει. «Δεν θέλω να μιλήσουμε καθόλου γι’ αυτό γιατί δεν μου αρέσει αυτός ο διχασμός που συμβαίνει. Θα σας πω όμως το εξής: Ας βγει το φάρμακο, όποιος νοσεί να το παίρνει, όπως βγήκε στον H1N1. Γιατί δεν το βγάζουν; Ο εκπρόσωπος της Pfizer στη Θεσσαλονίκη δήλωσε ότι το έχουν έτοιμο από τον Μάρτιο. Βρισκόμαστε στον Αύγουστο. Γιατί δεν βγαίνει; Είναι όλα περίεργα. Πάντως νομίζω ότι δεν αντέχει κανείς μας ξανά μια τέτοια παράλυση», λέει.

Ωστόσο ο ίδιος εξακολουθεί να κάνει σχέδια αφού τον χειμώνα προγραμματίζει να παίξει τον ρόλο του Σαλιέρι στο «Αμαντέους» του Πίτερ Σάφερ σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόουλου, ενώ ολοκληρώνει τα γυρίσματα για έξι επεισόδια της ΕΡΤ πάνω στο διήγημα του Θεοτόκη «Αγάπη παράνομη». Ταυτόχρονα δεν αποκλείει και την επιστροφή του στις «Άγριες Μέλισσες» όπου τον είδαμε στο τέλος της πρώτης και στην αρχή της δεύτερης σεζόν. «Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Θα δούμε… Οι ‘Μέλισσες’ εκεί είναι, μπορεί να επιστρέψω. Μην ξεχνάτε ότι ο χαρακτήρας έφυγε τραγουδώντας…», καταλήγει.