Άνθρωπος που αποζητά συχνά τη μοναξιά, καθώς τον βοηθά να στοχάζεται και να ανασυγκροτείται, o Πέρης Μιχαηλίδης δεν είναι από εκείνους που τρομάζουν με την ιδέα του εγκλεισμού στο σπίτι. «Για μένα η απομόνωση είναι μια οικεία κατάσταση που την επιδιώκω μερικές φορές στη ζωή μου γιατί με κάνει να σκέφτομαι και με βοηθάει να παίρνω κάποιες αποφάσεις που η διαρκής καθημερινή κίνηση δεν μου το επιτρέπει», λέει στο makthes.gr.

Έτσι, το «Μένουμε σπίτι» για εκείνον δεν σημαίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει όταν δεν έχει θέατρο. «Βλέπω δηλαδή μια σινεφίλ ταινία ή ακόμη και μια περιπέτεια χωρίς το απαραίτητο βάθος, διαβάζω ένα βιβλίο ή ακούω μουσική. Οι βραδιές με τα ‘παιδιά’ στα μπαρ για σφηνάκια ειλικρινά δεν μου λείπουν», συμπληρώνει.

Ωστόσο, αυτός ο «κατ’ οίκον περιορισμός» λόγω κορονοϊού ενεργοποιεί σ’ εκείνον «ακραίες αντιδράσεις», όμως «ο φόβος της πανδημίας αναστέλλει την όποια σκέψη για παράβαση», παραδέχεται.

Κοντολογίς, το «Μένουμε σπίτι» γίνεται, κατά τη γνώμη του, μια αφορμή «να σκεφτούμε, να αποφασίσουμε, να τακτοποιήσουμε, να αξιολογήσουμε μέσα μας όσα δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε εξαιτίας των ρυθμών της καθημερινότητας που ζούμε», τονίζει.

«Να αναζητήσουμε ξανά τα αίσθημα της αλληλεγγύης»

Αυτό το διάστημα που όλη η ανθρωπότητα νοσεί είναι για τον Πέρη Μιχαηλίδη μια αφορμή να αξιολογήσουμε ορισμένα πράγματα. «Στην πρώτη γραμμή βρίσκεται η αλληλεγγύη, ένα αίσθημα ξεχασμένο, που το παράδειγμα της Κούβας μας το θύμισε με την αποστολή φαρμακευτικού υλικού και γιατρών στην Ιταλία με τους χιλιάδες νεκρούς. Αναγνωρίσαμε την αυτοθυσία και την αυταπάρνηση των γιατρών και των νοσηλευτών του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Επίσης γνωρίσαμε στο πρόσωπο του λοιμωξιολόγου Σωτήρη Τσιόδρα – μέσα από τις δομές του καταρρακωμένου ΕΣΥ που απαξιώθηκε συστηματικά για χάρη της ιδιωτικής παροχής υγείας- τι σημαίνει πραγματικά επιστημονική γνώση, ακεραιότητα και βαθιά ανθρωπιά, ένα πρότυπο ανθρώπου και επιστήμονα που δυστυχώς λείπει από τη ζωή μας. Για μένα το μήνυμα σε αυτή τη δύσκολη εποχή είναι συγκέντρωση στην αισιόδοξη πλευρά του εαυτού μας- πέρα από μιζέριες και ανταγωνισμούς – και να αναζητήσουμε ξανά το αίσθημα της αλληλεγγύης».

Όμως θα έρθει και η επόμενη μέρα. Πώς τη φαντάζεται; «Μπορεί να μοιάζει με μια από τις ταινίες του Σπίλμπεργκ ή του Ρίντλεϊ Σκοτ… Μουδιασμένοι θα ανιχνεύουμε μετά τον αναγκαστικό εγκλεισμό τη ζωή μας που δεν θα είναι πλέον η ίδια, έχοντας αξιολογήσει τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Πιστεύω ότι θα ακολουθήσει ένας εργασιακός μεσαίωνας παγκόσμια και γενικά οι εργασιακές και φυσικά οι προσωπικές σχέσεις θα περάσουν τεράστια κρίση συμπληρώνοντας το οργουελικό σενάριο που τώρα εξελίσσεται. Ωστόσο, όπως συμβαίνει μετά το τέλος ενός πολέμου – κι αυτή είναι η ρομαντική πλευρά - ίσως αναζητήσουμε ξανά την αγαπημένη μας μέσα από τα κομμάτια των Πλάττερς ή του Πολ Άνκα», υποστηρίζει ο Πέρης Μιχαηλίδης.