«Η μητέρα μου λέει πως προδίδω την πατρίδα μου, τη Ρωσία». Τα λόγια του Ντμίτρι, ενός νέου επαγγελματία Μοσχοβίτη στον βρετανικό «Observer», λίγο πριν οι δυτικοί δημοσιογράφοι αποχωρήσουν από την πρωτεύουσα της Ρωσίας αποδεικνύουν περίτρανα πως το χάσμα γενεών υφίσταται και στον πόλεμο ή καλύτερα κυρίως σε αυτόν.

Ενώ, λοιπόν, σύσσωμη η Δύση -με εξαίρεση κάποιους που επιλέγουν να κλείνουν τα μάτια στο αντικειμενικό και αδιαμφισβήτητο γεγονός, πως δηλαδή εδώ και 25 ολόκληρες ημέρες ένα κυρίαρχο ευρωπαϊκό κράτος, η Ουκρανία, αντιμετωπίζει στρατιωτική εισβολή στο έδαφός της, στρέφει δικαίως το βλέμμα της στο θύμα, τους Ουκρανούς πολίτες που είδαν τη ζωή τους να ανατρέπεται σε ένα πρωινό, η ιστορία όσον αφορά τα θύματα του πολέμου του Πούτιν δεν εξαντλείται εκεί. Πίσω από την πολεμική μηχανή της Ρωσίας, υπάρχει ένας ολόκληρος λαός και μια νέα γενιά ανθρώπων που αντιτίθεται στα σχέδια του «Τσάρου», ενώ οι συνεκτικοί ιστοί της ρωσικής οικογένειας σπάνε με κρότο.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του βρετανικού Guardian αλλά και της Deutsche Welle, οι νέοι άνθρωποι στη Ρωσία, το μέλλον δηλαδή της χώρας, είναι αρνητικοί στον πόλεμο του Πούτιν, καθώς, όπως δηλώνουν χαρακτηριστικά «δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τους Ουκρανούς». Η 29χρονη Γελένα (το όνομά της είναι αλλαγμένο για ευνόητους λόγους) εξομολογήθηκε στο γερμανικό μέσο πως θλίβεται αλλά και ντρέπεται γι’ αυτά που κάνει η χώρα της. «Αυτός είναι ένας ολοκληρωτικός πόλεμος και είμαι κάθετα αντίθετη. Την πρώτη μέρα, σοκαρίστηκα εντελώς και έκλαψα πικρά. Ντρέπομαι και λυπάμαι και αισθάνομαι υπεύθυνη για το γεγονός ότι η ασθένεια του τόπου μας, με τη μορφή του προέδρου μας, επηρεάζει όχι μόνο εμάς, αλλά και ανθρώπους σε μια άλλη χώρα. Δεν ψήφισα ποτέ αυτή την κυβέρνηση και έχω λάβει μέρος σε διαδηλώσεις» τονίζει, αποκαλύπτοντας πως η μητέρα της κρυφά συμφωνεί μαζί της, όμως ο πατέρας της είναι αναφανδόν υπέρ του πολέμου με αποτέλεσμα το ίδιο τους το σπίτι να μοιάζει πεδίο μάχης. Παρόμοια και η ιστορία του 24χρονου σχεδιαστή Αντόν. «Μεγάλωσα στο Μοροζόφσκ στην περιοχή του Ροστόφ, περίπου 200 χιλιόμετρα (124 μίλια) από την ουκρανική πόλη Λουχάνσκ. Γνωρίζω Ουκρανούς από τότε που ήμουν παιδί και ποτέ δεν είχαμε κάτι να χωρίσουμε. Το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου, όταν άρχισε ο πόλεμος, μάζεψα λίγα πράγματα σε ένα σακίδιο μήπως χρειαστεί να μετακινηθούμε. Η μητέρα μου με ρώτησε αμέσως πού πηγαίνω. Και τότε μου το ξεφούρνισε: πως υποστηρίζει απόλυτα τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας και πώς ο Πούτιν θα έπρεπε να την έχει καταλάβει από το 2014. Έμεινα άναυδος» δήλωσε ο νεαρός Ρώσος επισημαίνοντας το πρόβλημα της παλιότερης γενιάς. «Η μητέρα μου είναι μόλις 52 ετών, αλλά πιστεύει σε ό,τι περίεργο. Από ρούνους και ταρώ μέχρι συνωμοσίες. Όταν μιλάει για πολιτική, απλώς επαναλαμβάνει προπαγανδιστικά συνθήματα. Αλλά δεν περίμενα να δικαιολογήσει τη δολοφονία ανθρώπων σε μια γειτονική χώρα. Είναι σημαντικό για μένα να την πείσω ότι ο φόνος δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τίποτα» εξομολογείται.

Το brain drain

Παρακινούμενοι από το αίσθημα της ντροπής αλλά και από τις οικονομικές συνέπειες της εισβολής, τις σκληρές δηλαδή κυρώσεις της Δύσης, χιλιάδες Ρώσοι, νέοι επαγγελματίες και με σπουδαίες ακαδημαϊκές περγαμηνές έχουν ήδη αναζητήσει καταφύγιο σε άλλες χώρες, δημιουργώντας ένα brain drain το οποίο η Ρωσία θα πληρώσει ακριβά μετά το τέλος του πολέμου. Η πλειοψηφία των Ρώσων που έφυγαν βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και τη Γεωργία. Την περασμένη εβδομάδα, μάλιστα, Ρώσος οικονομολόγος εκτίμησε το κύμα σε περισσότερους από 200.000 νέους ανθρώπους, ενώ τα επίσημα στοιχεία λένε πως περισσότεροι από 25.000 Ρώσοι πολίτες ταξίδεψαν στη Γεωργία. «Συνειδητοποίησα πως ο καλύτερος τρόπος να αντισταθώ στο καθεστώς του Πούτιν ήταν να μεταναστεύσω» δήλωσε στο BBC ο 23χρονος Γεβγκένι, απόφοιτος Πολιτικών Επιστημών. «Είναι ευθύνη μου να κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω τους Ουκρανούς» λέει από την «ασφάλεια» του Τμπίλισι.

Στρατιώτες με το ζόρι

Όμως υπάρχει και μια παράμετρος που ελάχιστα έχει βγει προς τα έξω και δείχνει πως το καθεστώς του «Τσάρου» φέρεται στα δικά του παιδιά. Όσες πληροφορίες έχουν καταφέρει να διαρρεύσουν από το αυταρχικό καθεστώς της Μόσχας, μιλούν για την πλήρη διασάλευση της ειρηνικής, καθημερινής ζωής και στη Ρωσία, αφού 18χρονα παιδιά στέλνονται με τη βία σ’ ένα μέτωπο που ποτέ δεν επέλεξαν και μάλιστα με κλήρωση, αφήνοντας πίσω οικογένειες να αγωνιούν για την τύχη τους, η οποία σε πρώτη, τουλάχιστον, φάση τους γύρισε την πλάτη. Εξάλλου, κάποια από τα ρεπορτάζ των Ουκρανών με αιχμαλώτους πολέμου δείχνουν ξεκάθαρα πως κάποιοι απ’ όσους έπεσαν στα χέρια τους είναι νέα παιδιά, χωρίς καμιά πολεμική εμπειρία, που εξομολογούνται υπό καθεστώς τρόμου πως στάλθηκαν στο μέτωπο με κλήρο, κάτι που φέρνει μνήμες Βιετνάμ, όταν οι ΗΠΑ έριχναν με τυχαίο τρόπο ολοένα και περισσότερους νέους σε ένα βαρέλι δίχως πάτο...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 20.03.2022