«Δεν με ενδιαφέρει ο Σαλβίνι, με ενδιαφέρουν αυτοί οι άνθρωποι», απάντησε χθες ο Ρίτσαρντ Γκιρ, όταν ρωτήθηκε για την προτροπή του Ιταλού υπουργού Εσωτερικών να φιλοξενήσει στις βίλες του τους μετανάστες που μία ΜΚΟ, της οποίας είναι μέλος, περισυνέλεξε κάπου στη Μεσόγειο και θέλει να μεταφέρει στην Ιταλία.

Η προσέγγιση του κ.Σαλβίνι είναι εξαιρετικά κυνική και πολιτικάντικη. Δείχνει να ενδιαφέρεται μονάχα για τις ψήφους που θα του προσφέρουν στις επικείμενες κάλπες οι Ιταλοί που διακατέχονται από ξενοφοβία και φοβούνται την αλλοίωση της “καθαρής Ιταλίας”.

Η θέση του κ.Γκιρ ακούγεται εξαιρετικά ζεστή και ανθρώπινη. Νοιάζεται για κάποιους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, που διακινδύνευσαν την ζωή τους για να αναζητήσουν ένα ασφαλές καταφύγιο για αυτούς και τις οικογένειες τους. Δηλαδή την Ευρώπη της ευημερίας και της ασφάλειας.

Και πλήρωσαν για αυτό.

Πλήρωσαν τους διακινητές που τους υποσχέθηκαν ότι θα τους μεταφέρουν από την υποσαχάρια Αφρική στη Λιβυη ένα ταξίδι 5.000 χιλιομέτρων στην ευημερία.

Κάποιοι δεν έφτασαν καν στις ακτές της Λιβύης κι όσοι έφτασαν, πλήρωσαν άλλους διακινητές να τους υποσχέθηκαν ότι θα τους μεταφέρουν με καρυδότσουφλα στην Ιταλία.

Πολλοί πνίγηκαν σε αυτό το μακάβριο ταξίδι στην ευημερία.

Κάποιοι από αυτούς ήταν τυχεροί. Το πλοίο τους βούλιαξε αλλά αυτούς τους περιμάζεψαν σκάφη εθελοντών, αλληλέγγυων, Μη κυβερνητικών οργανώσεων.

Γι' αυτούς τους ανθρώπους ενδιαφέρεται ο Ρίτσαρντ Γκιρ. Είναι ένας πλούσιος φιλάνθρωπος που βλέπει αυτούς που υποφέρουν. Και νοιάζεται! Και πολύπειρους καλά κάνει!

Η πολιτική όμως δεν μπορεί να νοιάζεται μόνο για αυτούς! Πρέπει να νοιάζεται για όλους.

Όταν ο κ.Γκιρ νοιάζεται για να βοηθήσει αυτούς που έπεσαν θύματα, η πολιτική πρέπει να προσπαθεί να μην πέφτουν θύματα.

Η πολιτική πρέπει να έχει ως στόχο να μην χρειάζεται οι άνθρωποι να κινδυνεύουν, να πνίγονται, να πληρώνουν ακριβά για μία καλύτερη ζωή.

Διότι ό,τι διευκολύνει την προσδοκία της παράνομης εισόδου στην Ευρώπη, διευκολύνει τους διακινητές να κάνουν λεφτά και μετά να πνίγουν τους πελάτες τους.

Κι ο Σαλβίνι που κλείνει τα σύνορα ερμητικά και ο Γκιρ που πιέζει να ανοίγουν επιλεκτικά, παίζουν το παιχνίδι των διακινητών. Κάνουν τη μεταφορά πιο ακριβή, είτε την εμποδίζουν, όπως ο πρώτος, είτε της δίνουν ελπίδες, όπως ο δεύτερος.

Οι διακινητές θέλουν τις χώρες της Αφρικής φτωχές και χώρες σαν τη Συρία και τη Λιβύη σε εσωτερικό πόλεμο, για να μπορούν να συνεχίζουν να γίνονται πλούσιοι, πουλώντας χάρτες με διαδρομές προς την Ευρώπη.

Και για να συνεχίσουν προφανώς είναι διατεθειμένοι να χρηματοδοτούν τους πιο ακραίους που επιβάλλουν τη συνέχιση της φτώχειας, επικαλούμενοι “υψηλά ιδανικά”.

Ο Σαλβίνι κάνει πιο δύσκολη την είσοδο στον παράδεισο, άρα πιο ακριβό το ταξίδι της μετάβασης.

Ο Γκιρ κάνει την τραγωδία του ναυαγίου, “συμφορά που συμφέρει”, άρα αξίζει το κόστος, όπως θα έλεγε και ο Ελύτης.

Για να μη χρειαζόμαστε “υπερήφανους πολιτικούς” και “φιλάνθρωπους πλούσιους”, χρειάζεται να μη φεύγουν οι άνθρωποι από τα σπίτια τους.

Όσοι διευκολύνουν τους διακινητές είναι συνένοχοι στους πνιγμούς.

Όσοι στην Ευρώπη τους νοιάζονται, πρέπει να υποστηρίξουν πολιτικούς και κόμματα που θα έχουν ως στόχο, όχι πως να μην έλθουν στην Ευρώπη ως μετανάστες, αλλά πώς να μείνουν στις χώρες τους, ως υπερήφανοι πολίτες.

ΥΓ: Και για να έχουμε μία τάξη μεγέθους. Αν από την Τουρκία στην Ελλάδα πέρασαν περίπου 2 εκ. άνθρωποι, ο τζίρος της διακίνησης ξεπερνά τα 10 δισ., το 3% του ελληνικού χρέους.

Με τέτοια μεγέθη, υπάρχει κανένας λόγος να μην παράγεται πολιτικό χρήμα και διαφθορά για να διευκολυνθεί η συνέχιση της κατάστασης στη Συρία, στη Λιβύη ή οπουδήποτε αλλού;