Ο σκηνοθέτης Ορέστης Τεάζης μένει διαρκώς στο σπίτι αυτό το διάστημα ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες. «Μάλιστα, αρκετές μέρες πριν να ανακοινωθούν τα πρώτα περιοριστικά μέτρα για κλείσιμο των σχολείων και ενώ βρισκόμουν στην Χαλκιδική λόγω δουλειάς, αποφασίσαμε με την ομάδα μου, να παγώσουμε τις πρόβες και τις όποιες δραστηριότητες σχετικά με την επικείμενη πρεμιέρα της παράστασης την οποία δουλεύαμε για τις 13^ης Μαρτίου. Ευτυχώς ο εγκλεισμός με βρήκε με παρέα, τη σύντροφό μου», λέει στο makthes.gr.

Λόγω της φύσης του ως άνθρωπος και σε άμεση σχέση με τη δουλειά του ως σκηνοθέτης, πάντα έψαχνε να βρει μονοπάτια που οδηγούν σε άγνωστες διαδρομές μέσα του, αφήνοντας τη φαντασία του να τον ταξιδέψει, όπως αποκαλύπτει. «Ξαφνικά, στεκόμουν μπροστά σε πόρτες μικρές και άλλοτε μεγάλες, παλιοκαιρισμένες ή φρεσκοβαμμένες με χρώματα μοναδικά, να με καλούν να τις ανοίξω να βρεθώ σε άλλες ουτοπίες…τροφή για σκέψη λοιπόν ο ‘εγκλεισμός’. Σου δίνεται ο χρόνος να αναθεωρήσεις, να εκτιμήσεις, να καταλάβεις τη σχέση σου με τη ζωή, ρωτώντας πάντα, που, ποιος και γιατί. Έτσι και τώρα», επισημαίνει για το πώς βιώνει αυτή την κατάσταση.

Πέραν αυτού, αυτό το διάστημα αφιερώνει χρόνο στην περιποίηση των λουλουδιών/φυτών του σπιτιού και στον αυλόγυρο της οικοδομής όπου ζει. «Έχω κάνει μια λίστα από πράγματα που θέλω να κάνω όπως την αρχειοθέτηση της ταινιοθήκης μου, δίσκων και CDs, προσωπικό υλικό από παλιότερες δουλειές και πράγματα που απλά κάθονται στο πατάρι. Γενικά, έχεις τον χρόνο να κάνεις όλα εκείνα που έλεγες ‘Κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθώ με αυτό…’. Να η στιγμή. Διαβάστε βιβλία ή ότι σας ευχαριστεί, γράψτε αυτά που σκέφτεστε και βιώνετε, επικοινωνήστε με φίλους, δώστε χρόνο στους δικούς σας», τονίζει.

«Χορτάσαμε από πετυχημένους, μας λείπουν οι άνθρωποι»

Ο όρος «αναγκαστική απομόνωση» που ακούμε, δεν με βρίσκει σύμφωνο. «Είναι λάθος να το εκλαμβάνουμε έτσι, ότι μας αναγκάζουν δηλαδή να απομονωθούμε. Καθήκον όλης της κοινωνίας, είναι να συνεργαστεί για το κοινό καλό, το όφελος, την υγεία όλων των υπολοίπων και φυσικά του ίδιου μας του εαυτού και των δικών μας ανθρώπων. Ναι, είναι μια δύσκολη κατάσταση αυτή που βιώνουμε, κυρίως για όλες αυτές τις ζωές που χάνονται, ασχέτου ηλικίας και για την μάχη που δίνουν καθημερινά οι συνάνθρωποί μας να κρατήσουν στη ζωή τους γονείς, φίλους και παιδιά όλων, αυτά τα κομμάτια του πάζλ που αν λείψουν, η εικόνα δεν θα είναι ποτέ πια ίδια. Κάθε ένας από εμάς, συνθέτει αυτή την εικόνα και της δίνει αξία, ένταση, νόημα και λόγο. Έτσι λοιπόν, στεκόμαστε στο πλευρό των συνανθρώπων μας, υπεύθυνα, λογαριάζοντας τις δυσκολίες, δημιουργώντας μια αόρατη ασπίδα ενάντια στην αόρατη απειλή του ιού. Κοιτώντας τους άδειους δρόμους των πόλεων, τα ερειπωμένα κτήρια, τα πάρκα, τις γειτονιές, μέσω τις απουσίας της ζωής συνειδητοποιείς, πως ο άνθρωπος είναι αυτός που πραγματικά ντύνει την ύλη και κακώς έχει κυριαρχήσει η ύλη να ντύνει τα κενά των ανθρώπων», λέει.

Δεν θέλει να φαντάζεται το πώς θα είναι η επόμενη μέρα. «Θέλω να ελπίζω ότι θα μας βρει πιο υπεύθυνους, αλληλέγγυους και ευαισθητοποιημένους, ανθρώπους κατά βάση και θέση (κάτι που ίσως δεν κατάφερε η οικονομική κρίση), έχοντας πάντα σαν αρχή τα λόγια του φιλόσοφου Σωκράτη. Όταν τον ρώτησαν, πότε ένας άνθρωπος θεωρείται μορφωμένος, αυτός απάντησε ‘η μόρφωση, είναι θέμα συμπεριφοράς’. Παραφράζοντας τον Μπέρτολτ Μπρεχτ θα πω πως, χορτάσαμε από πετυχημένους, μας λείπουν οι άνθρωποι».