Διαβάζω για τους χαμένους των ευρωεκλογών, για το πάθημα του Βαρουφάκη και την εξαφάνιση του κόμματος του Λαφαζάνη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, για την «τιμωρία» του Καμμένου και των ΑΝΕΛ, για το οριστικό ξεθώριασμα της Ένωσης Κεντρώων, αλλά και έξω για την κατάρρευση των Podemos του Ιγκλέσιας.

Το κόμμα του Πάμπλο Ινγκλέσιας, του παλιού φίλου του Αλέξη Τσίπρα, έχασε πάνω από 4 μονάδες (από 14,4% σε 10,1%) μέσα σε έναν μήνα από τις εθνικές εκλογές. Οι Σοσιαλιστές ήταν οι μεγάλοι κερδισμένοι.

Βέβαια κι εδώ ο Τσίπρας δεν τα πήγε και πολύ καλύτερα. Μάλλον όμως αυτό το 24% -παρά κάτι- δεν του έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθεί με τη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική οικογένεια και να υπαινιχθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια πιο κοντά στους ανερχόμενους σοσιαλιστές του Σάντσες. Έχει άλλες πληγές χαίνουσες να κλείσει.

Πιο πολύ όμως διαβάζω για τη δύση του πολιτικού αστεριού του Σταύρου Θεοδωράκη και είναι αλήθεια ότι ένα κομμάτι της αξίας του εικονοκλάστη κάποτε και καινοτόμου ιδεολογικά ιδρυτή του Ποταμιού υπογραμμίζεται από τα πολύ ενδιαφέροντα άρθρα που γέννησε η αποχώρησή του από τις προσεχείς εκλογές.

Ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος από μη προνομιούχα συνοικία των Αθηνών έγινε πολιτικός αρχηγός, μπήκε στη Βουλή, μπόλιασε τον εκεί φτωχό και συχνά θλιβερό διάλογο με ενδιαφέρουσες ιδέες και προτάσεις για την κοινωνία, και λιγότερο για την κοινωνία και τώρα φεύγει έχοντας ηττηθεί κατά κράτος στις κάλπες. Δεν έγινε ο Έλληνας Μακρόν, όπως πιθανόν να ονειρεύτηκε...

Πείτε μου ειλικρινά πόσες φορές ακούγοντας τις κοκορομαχίες στη Βουλή, τις αγριοφωνάρες, την ξύλινη γλώσσα, τον αψύ Πολάκη, τον εντός - εκτός εαυτού Άδωνι, την εκνευριστικά κομματική πατριώτισσα κυρία Τασία ή -ούτε καν αναφέρω τους ανεκδιήγητους Χρυσαυγίτες, που είναι άλλη κατηγορία- νιώσατε ότι σας ενοχλεί ένας κουραστικός θόρυβος και τίποτα άλλο και χαμηλώσατε τον ήχο ή κλείσατε την τηλεόραση; Πολλές φορές, έτσι;

Πείτε μου τώρα πόσες φορές βλέποντας να παίρνει το λόγο από το βήμα της Βουλής ο Σταύρος Θεοδωράκης ανεβάσατε την ένταση του ήχου;

Η φωνή του, η σταθερή του σχέση με την κοινή λογική και το σύγχρονο -μη ξύλινο- λόγο, οι προοδευτικές του θέσεις (είτε συμφωνούσε κάνεις μαζί του είτε όχι).

Ακόμα και η ανάρτηση στα social media του Μιλτιάδη Κύρκου αναδίδει αυτό που λέμε πολιτική ευαισθησία και πολιτισμό: «Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν στις δύο αναμετρήσεις, την ελπιδοφόρα του 2014 και τη δύσκολη του 2019. Είναι τελικά πολύ όμορφο κάποιοι να σε επιλέγουν να τους εκπροσωπείς, αλλά αυτό δεν πρέπει να σε κάνει να μην μπορείς να δεις το τέλος ενός δρόμου».

Με λόγια σταράτα μιλά για την αποχώρηση του Σταύρου Θεοδωράκη: «Ήταν μία καθαρή αποδοκιμασία της πολιτικής του Ποταμιού και όλοι οφείλουμε να αποδεχτούμε τις ευθύνες μας, από τον Σταύρο, που έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε, έως όλους μας».

«Αποφασίσαμε να μην κατέβει το Ποτάμι στις εθνικές εκλογές του Ιουλίου, γιατί ούτε ο χρόνος επαρκεί για αναστροφή της πορείας του αλλά ούτε και τα μέσα, υλικά ή έμψυχα, αντέχουν δεύτερη δοκιμασία σε τόσο σύντομο διάστημα».

Πολλοί είπαν ότι η αντίστροφη μέτρηση για το Ποτάμι άρχισε από την ημέρα που εκλέχτηκε αρχηγός της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Άλλοι στέκονταν στη στάση του απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών, λέγοντας ότι ακόμα κι αν πίστευε ο ιδρυτής του Ποταμιού ότι αυτή ήταν μια καλή συμφωνία για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών και τη σταθερότητα και την ανάπτυξη στα Βαλκάνια, δεν ήταν σοφό εκ μέρους του να υποτιμήσει το γεγονός ότι μέγα τμήμα της μεσαίας τάξης και δικού του ακροατηρίου έβλεπε ότι «ο Σταύρος έγινε δεκανίκι του καταστροφικού ΣΥΡΙΖΑ». Ένιωθαν ότι για τις Πρέσπες ο Σταύρος έδινε «συγχωροχάρτι» για τα ρουσφέτια, τον Πολάκη, το Μάτι, τον καθεστωτισμό, τις παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, τη χειραγώγηση των δημοσίων ΜΜΕ, την μπαχαλοποίηση της παιδείας, την απέχθεια προς την αριστεία και την επιχειρηματικότητα.

Σ’ αυτά προσθέστε την έλλειψη εμπειρίας στην κλασική πολιτική αλά ελληνικά: Δεν έβγαλε στελέχη στην επαρχία ή και αν υπήρχαν, δεν τους έδωσε ρόλο και σημασία. Εκουσίως ή ακουσίως -όπως έλεγαν άσπονδοι φίλοι του μέσα στο Ποτάμι- υπήρξε «μοναχοφαγάς» της εσωκομματικής εξουσίας.

Η περιπέτεια με το ΚΙΝΑΛ περισσότερο έβλαψε τον ίδιο και λιγότερο τη Φώφη Γεννηματά και τους μπαρουτοκαπνισμένους «πάλιουρες» του ΠΑΣΟΚ. Ούτε όταν μπήκε στην κούρσα για την ηγεσία είχε ξεκάθαρη θέση για τους λόγους που το επιχειρεί, ούτε -πολύ περισσότερο- όταν έφυγε μόλις απέτυχε να εκλεγεί, έπεισε για την ανιδιοτέλεια της απόφασής του. Οι «κακές γλώσσες», που πάντα θα βρεθούν δρυός πεσούσης, έσπευσαν να πουν ότι «αφού δεν έγινε κυρίαρχος στο ΚΙΝΑΛ, προτίμησε να φύγει». Υπερβολικό, σίγουρα.

Ένα καλό ερώτημα όμως για τον Σταύρο Θεοδωράκη είναι γιατί συγχωρούσε πολύ μεγάλα ατοπήματα και λάθος πολιτικές στον ΣΥΡΙΖΑ για να προχωρήσουν οι Πρέσπες και δεν έδειξε υπομονή, μένοντας στο ΚΙΝΑΛ μαζί με τον Καμίνη, τον Αλιβιζάτο, τον Ανδρουλάκη κ.ά. έστω και σαν ο νούμερο «δύο» του κόμματος, ελπίζοντας ότι θα ανθήσει το εγχείρημα;

Φυσικά ποτέ δεν θα μάθουμε…

Στην πολιτική πάντως δεν μπήκε τοκίζοντας σε ρεζιλίκια ούτε ήταν βλαχοδήμαρχος ή ανεπάγγελτος. Ίδρυσε κόμμα όταν είχε επιτυχημένες εκπομπές στην τηλεόραση, μια καλή επιχείρηση, το Αλάτσι, όπου σύχναζε ο πολιτικός και καλλιτεχνικός κόσμος και ένα ανερχόμενο σε δημοφιλία site. Δεν ήταν από τους πρωταθλητές βουλευτές της κωλοτούμπας, που μέτραγαν τους μήνες μέχρι τον Οκτώβριο του 2019 και πολλαπλασίαζαν τον αριθμό αυτό με τις 7.000 του μηνιαίου μισθού τους. Τα περί «ολιγαρχών» φίλων του και τα περί Μπόμπολα -που δεν… τον μισούν δα στον ΣΥΡΙΖΑ- είναι πια ανεκδοτολογικής χροιάς την εποχή των κότερων.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 1-2 Ιουνίου 2019