Ο πολίτης, κουρασμένος από την ύφεση, τα μνημόνια, τη χρεωκοπία, την ζοφερή του καθημερινότητα της ακρίβειας και της επισφαλούς εργασιακής ζωής, έχει κι αυτός από την πλευρά του -και δικαίως- πονηρέψει.

Μιλάει με «χρησμούς», μπερδεύει τους δημοσκόπους, αλλάζει θεωρίες και δεν είναι δεδομένος για κανέναν. Επίσης δεν τσιμπάει» από τα δολώματα που στήνουν και από τις απειλές που εκπέμπουν τα τρολς του Διαδικτύου

Όσοι πολιτικοί αρνούνται να δεχθούν ότι ο «πελάτης» δεν «αγοράζει» πια άκριτα την έντεχνη ιδεολογία, την επινοημένη «ευτυχία» και την καταγγελία εναντίον του «άλλου» που …φταίει για όλα, παρουσιάζουν δυσκολίες προσαρμογής στην πραγματικότητα και διαπράττουν νέα λάθη.

Τα λάθη αυτά είναι η υποτίμηση του αντιπάλου αλλά και του δικαιώματος που έχει το πόπολο να κάνει τις επιλογές του δίχως να κοιτάζει τη δικιά τους μελαγχολία.

Γι αυτό και ακούσαμε την εξωφρενική για διανοούμενο της αριστεράς και ευαίσθητο πολιτικό, θεωρία πως ένα κομμάτι αυτών που ψήφισαν ΝΔ είχαν ομίχλη στα μυαλά και “σύνδρομο της Στοκχόλμης”».

Ένα άλλο λάθος είναι η επιλεκτική χρήση του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση, όπως προκύπτει από το γεγονός ότι στη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε μόνο ο αρχηγός ή ότι τα στελέχη που θα μιλούν στα κανάλια ενόψει των εκλογών της 25ης Ιουνίου, θα πρέπει να έχουν προηγουμένως την έγκριση του γραφείου τύπου του κόμματος.

Εάν υπερασπίζεσαι όμως την ελευθερία του λόγου, θα πρέπει να την υπερασπίζεσαι στα πάντα και όχι να εξαιρείς αυτούς με τους οποίους είτε διαφωνείς είτε φοβάσαι πως θα πουν «άστοχα» πράγματα.

Για τα «λάθη» που… κάνει ο λαός ψηφίζοντας ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά και μάλιστα ως σάουντρακ αυτής της άποψης ξεπρόβαλε στο διαδίκτυο και ο στίχος στο τέλος ενός υπέροχου τραγουδιού των Μάνου Χατζιδάκι -Νίκου Γκάτσου:

«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ,

Καληνύχτα...»

Βέβαια οι ίδιοι στίχοι, λίγες σειρές νωρίτερα μιλούν για τον Αλλάχ που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ (Κεμάλ):

«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,

με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί».

Σύμφωνα με την ιστορία, ο τελευταίος χρησμός που δόθηκε από το Μαντείο των Δελφών από το στόμα της Πυθίας, ήταν αυτός με παραλήπτη τον Ιουλιανό τον Παραβάτη το 362 μ.Χ.

Όλοι τον γνωρίζουμε:

«Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Δηλαδή:

«Πείτε στον βασιλιά, πως έπεσε κατάχαμα το περίτεχνο οίκημα, κι ούτε ο Φοίβος Απόλλων έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα, και το ομιλών νερό στέρεψε».

Άλλο ένα νικημένο ξεφτέρι και ο Ιουλιανός ο Παραβάτης.

Αλλά σ αυτά τα ιερά μέρη , σ αυτόν τον τόπο μας το καλό που «άλλοι τον είχαν πρώτα», ποτέ δεν έλλειψαν πραγματικά οι χρησμοί. Όχι από την Πυθία πια αλλά από τον κυρίαρχο λαό.

Μόνο που οι ηγέτες και οι πολιτικοί τους διάβαζαν με τον τρόπο που ήθελε ο καθένας