Δεν θέλω να γκρινιάζω, αλλά πώς μπορώ να ασχοληθώ με το Μετρό της Θεσσαλονίκης, χωρίς να νιώθω αδικημένος, φουκαράς, πολίτης δεύτερης κατηγορίας;

Χρόνια επί χρόνων, δεκαετίες επί δεκαετιών, το μοναδικό έργο υποδομής που μετά τον περιφερειακό προσπαθεί να γίνει στην Θεσσαλονίκη και οι ρυθμοί εκτέλεσής του, είναι για να κλαίμε- το να γελάμε το έχουμε ξεπεράσει προ πολλού.

Κοροϊδίες, μεγάλα λόγια, χρονοδιαγράμματα που πριν ανακοινωθούν αναπροσαρμόζονται, εκατομμύρια χαμένα σε αποζημιώσεις κατασκευαστικών εταιρειών, σε πληρωμές στελεχών που υποτίθεται εργάζονται σκληρά για να ολοκληρώσουν το έργο, αναπροσαρμογές προϋπολογισμών, νέα σχέδια, νέα εμπόδια και φτου κι από την αρχή.

Τέσσερις δεκαετίες μετά την πρώτη εξαγγελία (δεκαετία του ‘80), τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά τον διαγωνισμό και την υπογραφή της σύμβασης που έγινε πριν το 2000, το έργο ακόμη να παραδοθεί.

Στο διάστημα που μεσολάβησε, σε μια άλλη πόλη- όχι σε κάποια άλλη χώρα για να υποθέσει κανείς πως υπάρχουν άλλοι νόμοι- που έχει ίδια και περισσότερα αρχαία στα σπλάχνα της, οι ρυθμοί είναι εύγλωττοι και κάθε σύγκριση προκαλεί ανατριχίλα.

Εννιάμισι χιλιόμετρα η βασική γραμμή, 18 σταθμοί μαζί με την επέκταση προς Καλαμαριά κι ακόμη περιμένουμε.

Στην Αθήνα, που όλα ξεκίνησαν μετά από εμάς- ενόψει της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004- έχουν Μετρό από το μακρινό αεροδρόμιο μέχρι κάθε συνοικία της πόλης και συνεχίζουν να το επεκτείνουν (γραμμή 4, άλλα 13 χιλιόμετρα), συνολικά περίπου ενενήντα χιλιόμετρα.

Τα γράφω αυτά, όχι για να ψέξω την σημερινή ηγεσία του υπουργείου Υποδομών, ούτε να αμφισβητήσω τις υποσχέσεις της, αλλά για να υπογραμμίσω ότι θα τους βγάλω το καπέλο ΑΝ κι ΕΦΟΣΟΝ καταφέρουν να φανούν εντάξει στις υποσχέσεις τους προς την πόλη και παραδώσουν το μετρό τέλος του 2023 άντε αρχές του 2024, άντε μέσα 2024…

Και για να ξέρουμε περί ποίου Μετρό μιλάμε, να αποσαφηνίσω ότι το…τιτάνιο έργο που αν όλα πάνε καλά και ολοκληρωθεί εντός των προαναφερόμενων χρονοδιαγραμμάτων, θα αφορά την γραμμή Σιδηροδρομικός σταθμός- Ντεπώ και έξι μήνες μετά το Ντεπώ- Μίκρα.

Γι’ αυτό όλο κι όλο, βασανιζόμαστε, σκοτωνόμαστε, τρέχουμε στα δικαστήρια, παραμυθιαζόμαστε.

Όσο κι αν παραμένω δύσπιστος (όποιος καίγεται από τον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι), από το ρεπορτάζ προκύπτει ότι επιτέλους οι εργασίες προχωρούν σύμφωνα με το πρόγραμμα.

Χωρίς μουσαμάδες και ψέματα. Δίχως εξαγγελίες για μουσαντένια… επέκταση δυτικά και ονειρώξεις για αεροδρόμια.

Μια απλή γραμμή- εκείνην που οι παλιοί θυμόμαστε ως Αποθήκη- Σταθμός του ΟΑΣΘ με τον αριθμό 1. Τουλάχιστον αυτό το ολίγο, ας τελειώνει κάποια στιγμή. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να δούμε αν άξιζε τον κόπο να φάμε τη νιότη μας…διεκδικώντας και προσδοκώντας πριν κλείσουμε τα μάτια μας, να μπούμε σε έναν…συρμό.

Ελπίζουμε να το αξιωθούμε..

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 05.06.2022