Η ζωή του Έρικ Χένρι Λίντελ μπορούσε να γίνει ταινία και αυτό ακριβώς συνέβη. Ο χαρισματικός Σκωτσέζος δρομέας αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Η ταινία «Οι δρόμοι της φωτιάς», που το 1982 απέσπασε, μεταξύ άλλων, Όσκαρ καλύτερης πρωτότυπης μουσικής για την περίφημη σύνθεση του Βαγγέλη Παπαθανασίου, ο οποίος έφυγε σήμερα Πέμπτη (19/5) από τη ζωή, πραγματεύεται τη ζωή του «ιπτάμενου Σκωτσέζου», γόνου ιεραποστολικής οικογένειας προτεσταντών, που το 1924 εξόργισε τους συμπατριώτες του, επειδή δεν συμμετείχε στον τελικό των 100 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, όπου ήταν το μεγάλο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο.

Ο Λίντελ δεν έτρεχε ποτέ Κυριακή, μέρα που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη στο Θεό. Σύμφωνα με την ταινία, την ώρα του τελικού βρισκόταν στην εκκλησία, αλλά στην πραγματικότητα είχε παραμείνει στο δωμάτιό του και προσπαθούσε να τα βρει με τον εαυτό του. Η απόφαση να μην τρέξει στον τελικό, δεν ήταν εύκολη.

Εντέλει, ο 22χρονος τότε Σκωτσέζος έτρεξε στον τελικό των 400 μέτρων και με επίδοση 47.6 χάρισε στη Σκωτία το πρώτο της χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Νωρίτερα, είχε καταταγεί τρίτος στον τελικό των 200 μέτρων με χρόνο 21.9.

Η επιστροφή του στο Εδιμβούργο υπήρξε αποθεωτική και ο Λίντελ απολάμβανε κάθε στιγμή. Σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως, δεν έτρεξε ποτέ ξανά. Προτίμησε να επιστρέψει στη γενέτειρά του, Κίνα, ώστε να βρεθεί στο πλευρό του ιεραπόστολου πατέρα του.

Το ίδιο αποπειράθηκε να κάνει το 1943, εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά συνελήφθη από Ιάπωνες στην πόλη Ουέι Φανγκ, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου πέθανε στις 21 Φεβρουαρίου 1945, σε ηλικία μόλις 43 ετών, από εγκεφαλική αιμορραγία.

Σε μία από τις τελευταίες επιστολές του, ο Λίντελ αποκάλυψε πως είχε υποστεί νευρικό κλονισμό από τον βαρύ φόρτο εργασίας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο ίδιος δεν γνώριζε πως είχε όγκο στον εγκέφαλο.

Ο τάφος του παρέμενε άγνωστος μέχρι το 1990, όταν τον ανακάλυψε ο Άγγλος μηχανικός Τσαρλς Ουόκερ. Σε εκείνο το σημείο βρίσκεται σήμερα ένα άγαλμα του Λίντελ από σκοτσέζικο γρανίτη και με αναφορά σε μία φράση της Βίβλου: «Θα ανέλθουν με φτερά ως αετοί και θα τρέξουν χωρίς καμία κούραση».

Η θρησκευτική ευλάβεια του Λίντελ θα αποτυπωνόταν ιδανικά από μία φράση που είχε πει πολλές φορές στη ζωή του: «Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στο Θεό».

Ο πόθος του Έρικ Χένρι Λίντελ για τη διάκριση και η εσωτερική μάχη του ιδίου με την ανάγκη του να τιμήσει τον Θεό, "ζωγραφίστηκαν" από τη λυτρωτική μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου, του ανθρώπου που φεύγοντας από τη ζωή άφησε πίσω του ένα πανανθρώπινο πολιτιτιστικό κληροδότημα αλλά και ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην παγκόσμια μουσική σκηνή.