Διαβάζω με ενδιαφέρον την κριτική αποτίμηση των ανακλαστικών και εν γένει της στάσης της χώρας μας στην ουκρανική κρίση, σε σύγκριση με την αντίστοιχη της Τουρκίας.

Καυτηριάζεται το γεγονός πως εμείς συνταχτήκαμε απόλυτα με τις ΗΠΑ και τον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ σε αντιδιαστολή με τους άσπονδους γείτονες που διαμόρφωσαν μια δική τους πολιτική και πορεύτηκαν με μαεστρία ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές.

Επικρίνεται η ελληνική κυβέρνηση τόσο για την σπουδή της να επιλέξει πλευρά, όσο και κυρίως για την επιλογή της να κάνουμε εμπάργκο στην ρωσική πολιτιστική κληρονομιά και να στείλουμε πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, προκαλώντας την αντίδραση και τις απειλητικές προειδοποιήσεις της Ρωσίας.

Στον αντίποδα, εκθειάζεται η στρατηγική της Τουρκίας που κατάφερε όχι απλά να μείνει ουδέτερη, αλλά να διατηρήσει καλές σχέσεις και με τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Να μην συμπαρασυρθεί στην επιβολή κυρώσεων στην Ρωσία, να παραμείνει φιλική με την Ουκρανία και να αναγνωριστεί ως ανεξάρτητος πόλος φιλοξενώντας στο έδαφός της συνάντηση των ΥΠΕΞ Ρωσίας και Ουκρανίας. Κοντολογίς, να εγγράψει υποθήκες πολιτικών και οικονομικών ωφελημάτων από τον Πούτιν, δίχως να καταγγελθεί ή να αποδοκιμαστεί από τον Μπάιντεν.

Το συμπέρασμα από μια επιδερμική εξέταση των δεδομένων, είναι ότι οι Ερντογάν- Τσαβούσογλου πέτυχαν να λύσουν έναν γόρδιο δεσμό χωρίς μαχαίρι, ενώ οι Μητσοτάκης- Δένδιας εξόργισαν την Ρωσία χωρίς κανένα αντάλλαγμα από την Δύση.

Μια προσεκτικότερη ωστόσο ανάλυση, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ως χώρα δεν θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε μια διαφορετική πολιτική. Όχι μόνον για λόγους ανθρωπιστικούς (πάντα η Ελλάδα οφείλει να συντάσσεται με το δίκιο, με τον αμυνόμενο, με την δημοκρατία), αλλά και με γνώμονα το λεγόμενο εθνικό συμφέρον την επόμενη μέρα. Όσο κι αν δεν θα ήθελε κανείς να τρωθούν οι ελληνορωσικές πολιτικοοικονομικές σχέσεις, σημαντικότερο είναι πάντα να διαχειριζόμαστε το παρόν, με το μυαλό μας στραμμένο στο μέλλον. Και στο μέλλον, θα πρέπει αφενός να φροντίσουμε την πολυάριθμη ελληνική κοινότητα της Ουκρανίας (Μαριούπολη, Οδησσός κλπ) ενώ αφετέρου οφείλουμε αναλογιζόμενοι την Κύπρο, να είμαστε σταθερά και φανατικά κατά κάθε εισβολής και κατοχής σε ένα κυρίαρχο κράτος.

Κοντολογίς, ας αφήσουμε τα καλώς ή κακώς νοούμενα «εθνικά συμφέροντα» να τα διαχειρίζονται αυτοί στους οποίους τα αναθέσαμε και να τα αξιολογούν οι ειδικοί αναλυτές κι εμείς οι υπόλοιποι, ας επικεντρωθούμε στο τεράστιο ανθρωπιστικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε από την εισβολή.

Να βοηθήσουμε τα θύματα που χρειάζονται την αλληλεγγύη μας, να απαιτήσουμε την παύση των εχθροπραξιών και να καταγγείλουμε τον βασικό υπαίτιο του καταστροφικού πολέμου.

*****************************************************************

Δεκαοκτώ μέρες συμπληρώνουμε, κάθε άλλο παρά αισίως, σήμερα από το πρωινό που ο Πούτιν αποφάσισε πως είναι δικαίωμά του να εισβάλλει σε ένα κυρίαρχο κράτος με ένα επιχείρημα τόσο έωλο όσο και ανεδαφικό. Αυτό δηλαδή της «απελευθέρωσης» της διπλανής χώρας από τους ναζί, αλλά και τα... ναρκωτικά.

Λίγο σοβαροί να είμαστε, η δικαιολόγηση της ρωσικής εισβολής, δεν επιδέχεται καν σχολιασμού. Όμως η όλη κατάσταση δεκαοκτώ ημέρες μετά και πώς την αντιμετωπίζουμε οι εκτός Ουκρανίας και συγκεκριμένα οι Έλληνες, μου φέρνει έντονα στο νου τη ρήση πως κοιτάζουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.

Όπως σε κάθε πόλεμο, πόσο μάλλον έναν που απειλεί να γίνει Παγκόσμιος και σε ένα επίπεδο, το οικονομικό, είναι ήδη και μάλιστα μεγάλης κλίμακας, υπάρχουν πολλά δεδομένα και πολλαπλά επίπεδα. Όμως ένα είναι το κύριο: έχουμε να κάνουμε με μια απρόκλητη στρατιωτική εισβολή μιας χώρας σε μια άλλη.

Αυτό είναι το πρώτο, το κυρίαρχο και μπροστά του όλα τα άλλα ωχριούν ή έτσι θα έπρεπε. Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω πως την ώρα που σκάνε βόμβες σε μια χώρα στο κέντρο της Ευρώπης μας, που σκοτώνονται παιδιά, που οι άνθρωποι οι οποίοι πριν μόλις 18 μέρες είχαν όλα τα καλά και ζούσαν μια κανονική ζωή, έχουν ξεχάσει το φως του ήλιου ζώντας στα υπόγεια καταφύγια, που κοντά 2 εκατομμύρια γυναίκες με τα παιδιά τους μέσα στο τσουχτερό κρύο ετούτου του καταραμένου Μάρτη περνούν τα σύνορα προς το άγνωστο με όλη τους τη ζωή σ’ ένα βαλιτσάκι, που ο θρήνος στα χαλάσματα δυναμώνει, εμείς το βιολί μας.

Όπως και στα της πανδημίας (η οποία παρεμπιπτόντως δείχνει ξανά ανησυχητικά σημάδια) κάποιοι από ιδεολογικά κωλύματα και οι περισσότεροι από την αθεράπευτη ανάγκη τους να κάνουν τους ξύπνιους, να δείξουν στα σόσιαλ πως δεν τρώνε κουτόχορτο, ξεχνάνε επίτηδες το δάσος, την εισβολή δηλαδή και μαλώνουν ολημερίς για το ποιος μεταδίδει καλύτερα fake news…

Και να τα «ναι ο Πούτιν βομβαρδίζει, αλλά δεν υπάρχει μαιευτήριο» και να και τα «κακώς μπούκαραν οι Ρώσοι, αλλά η έγκυος δεν είναι έγκυος αλλά ηθοποιός» και να τα «εμείς είμαστε με την ειρήνη, αλλά το Χάρκοβο και η Μαριούπολη είναι ναζιστοφωλιές» και να και να και να, όλα τα χυδαία κι απαράδεκτα «ναι μεν αλλά» να αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση από το τραγικό προκείμενο και να την πηγαίνουν τεχνηέντως στην εξέδρα είτε γιατί κάποιοι εμπνέονται ακόμη από τα ιδεώδη της σοβιετικής ένωσης (λες κι ο Πούτιν είναι κομμουνιστής) είτε γιατί είναι οι κλασικοί εξυπνάκηδες Έλληνες που ξέρουν ποια είναι η Δύση.

Θα το ξαναπώ και θα το λέω κάθε εβδομάδα μέχρι να τελειώσει αυτό το δράμα στην Ουκρανία. Δουλειά του καθενός που θέλει να λέγεται άνθρωπος και μάλιστα δημοκράτης είναι να είναι με τον αμυνόμενο, τον πολιορκημένο, το θύμα. Κι ας υπάρχουν κι οι άλλες παράμετροι που δεν είναι αμελητέες φυσικά, αλλά οι πραγματικά ξύπνιοι γνωρίζουν καλά (δείτε και το σημερινό ρεπορτάζ μας) πως πόλεμος χωρίς προπαγάνδα και fake news δεν υπάρχει. Είναι όπλο κανονικό στα χέρια όλων των εμπλεκόμενων και το να συζητάμε εάν είναι προπαγάνδα του Ζελένσκι τα περί μαιευτηρίου ή οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί, είναι σα να συζητάμε εάν είναι πιο δυνατά τα Καλάζνικοφ ή τα αυτόματα αμερικανικά τουφέκια.

Και για να τελειώσω, θα επανέλθω στο θέμα των Ελλήνων πολεμικών ανταποκριτών, τους οποίους θαυμάζω από την ασφάλεια και τη ζεστασιά του γραφείου. Την ώρα που όλο και περισσότεροι ρεπόρτερ από τα άλλα κράτη φεύγουν από το Κίεβο και τις άλλες πόλεις, οι γυναίκες και οι άντρες των ελληνικών καναλιών, δημοσιογράφοι και τεχνικοί αψηφούν τον κίνδυνο, το κρύο, τις ελλείψεις σε τρόφιμα και νερό και μας μεταφέρουν ολημερίς εικόνα και λεπτομέρειες από όσα συμβαίνουν στη σφυροκοπούμενη χώρα. Συνεχίζουν έτσι μια μακρά και εξαιρετική παράδοση και μας δίνουν με κίνδυνο της ζωής τους όλα τα «όπλα» για να πάψουμε επιτέλους να βλέπουμε το δέντρο, αλλά το δάσος που βομβαρδίζεται...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 13.03.2022