Παρακολουθώντας τις εθνικές μας ταινίες, νιώθεις σαν να τις σημαδεύει στην καρδιά ένα αόρατο αλλά θανατηφόρο όπλο. Αν αυτό βρει το στόχο, τότε δεν έχουμε καν ταινία, κάτι που συμβαίνει πολλές φορές φέτος. Αν βρει κάποιο άλλο όργανο, τα αποτελέσματα είναι ανάλογα. Αν είναι ζωτικό, τότε τα φιλμ έχουν πολλά προβλήματα. Αν δεν είναι, τότε μπορούμε να χαρούμε για την ταχεία ανάρρωση και να συναντήσουμε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες δημιουργίες. Αυτό το αόρατο όπλο που σημαδεύει την καρδιά είναι η εσωστρέφεια, η εμμονή σε ξένα μοντέλα σινεμά, το στρίμωγμα πολλών θεμάτων σε μια μυθοπλασία, η αδυναμία αφηγηματικής ενότητας και η έλλειψη γνώσης της ιστορίας του σινεμά.

Στο WINOVA ο Αλέξανδρος Βούλγαρης τα εγκαταλείπει όλα αυτά και ως εκ τούτου κάνει την καλύτερη ταινία του, τιμητική αναφορά στο σινεμά του '80, ακολουθώντας δημιουργικά τα ίχνη της Σοφίας Κόπολα. Ο ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ του Ζαχαρία Μαυροειδή διαθέτει ένα καθαρόαιμο ελληνικό θέμα, αλλά χάνει τους ρυθμούς στο πρώτο μισό της ταινίας. Κάνει ουσιαστικά μια πολιτική ταινία, αλλά δυστυχώς υπάρχει και το παρελθόν. Στα 1957 ο Ντίνος Δημόπουλος με την κατ' εμέ καλύτερη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ διέθετε τέλεια αρμονική ομοιογένεια. Ο ΠΥΡΑΥΛΟΣ του Στέφανου Σιταρά είναι μια πολύ φιλόδοξη προσπάθεια, διαθέτει αυθεντικούς νεανικούς διαλόγους, νυχτερινά καλοκαιρινά πλάνα και φωτισμούς που μας ξυπνούν πολλά, μια αύρα Ζεμέκις και πολύ Ρομέρ. Από κάποιο σημείο και μετά όμως πλατειάζει και επαναλαμβάνεται. ΤΟ ΜΕΛΤΕΜΙ του Βασίλη Δογάνη που προβλήθηκε ήδη στις γαλλικές αίθουσες διαθέτει μια καλή φωτογραφία αλλά είναι πολύ παιγνιώδες για το σοβαρό του θέμα και με προβλέψιμο τέλος. Εκπληκτικός πάντως ο Ακης Σακελλαρίου, σε μεγάλη ωριμότητα. Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΣΑΡΓΑΣΣΩΝ του Σύλλα Τζουμέρκα διαθέτει όλα τα θετικά γνωρίσματα του σκηνοθέτη, επιθετικό μοντάζ, αιφνίδιες αλλαγές χώρων αλλά είναι ένα νουάρ άνισο με πολύ δυνατές στιγμές αλλά και άνισες αφηγηματικές επιλογές. Το ΑΥΡΙΟ ΠΕΡΝΑΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ του Σφαιντέχ Φαρσί διαθέτει ένα θέμα ιδιαίτερα καυτό, αρκετά περίπλοκο συναισθηματικά, ευθύγραμμο αφηγηματικά αλλά τουλάχιστον παρουσιάζει ενδιαφέρον.

ΔΕΝ ΘΑ ΤΙΣ ΔΟΥΜΕ

Από τις ταινίες που δεν θα δούμε στο Φεστιβάλ, το ΕΝΑΣ ΗΣΥΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ του Τάσου Γερακίνη είναι τυπικό δείγμα του λεγόμενου επαρχιακού νουάρ αλλά και του τόσο της μόδας πια νέο-γουέστερν. Απομονωμένο ελληνικό νησάκι, ένας μπαμπάς πεισματάρης, μια ωραία κόρη χωρισμένη, ένας κατάδικος που τους κρατάει ομήρους στο σπίτι και η ερωτική σχέση που συνάπτει η γυναίκα με τον παραβατικό. Απ' τα πιο καλά σύγχρονα ελληνικά φιλμ ομαλής αφηγηματικής μετάβασης, όπου και οι νεκροί χρόνοι έχουν την σημασία τους. Από τα κομμένα φιλμ απορώ ακόμα γιατί αποκλείστηκε το LIVE BETTER του Βασίλη Κεχαγιά. Σύνθετη αφήγηση, κοινωνικό το θέμα, καλοί ηθοποιοί. Βάζω στοίχημα πως ένα ανάλογο αμερικανικό "σαπάκι" μας το φέρναν στην Ελλάδα ως καλτ, πολλοί θα γράφανε ολόκληρες σελίδες.

Δυστυχώς το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΣΤΕΙΟ παρά το εσχατολογικό ευαίσθητο θέμα και το μεράκι του σκηνοθέτη , είναι ερασιτεχνικό σκηνοθετικά και μηδενικού μπάτζετ. Τέλος το ΚΛΑΔΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ του Κωνσταντίνου Μουρατίδη θα έπρεπε να το δει κανείς για δύο σοβαρούς λόγους.1.Γιατί είναι μια σύγχρονη μετεξέλιξη του Φωσκολικού σινεμά του 60 και 70 2.Γιατί θα μπορούσε να γίνει και τηλεοπτική σειρά, γιατί υπηρετεί όλα τα κλισέ των ελληνικών και τούρκικων σήριαλ που αγαπάει ο σύγχρονος Έλληνας τηλεθεατής. Και οικογενειακά βρώμικα μυστικά και άνθρωπος κλεισμένος σε κελάρι για 30 χρόνια και κακιά επαρχία και μια ηθοποιός αντίγραφο σε όλα τα επίπεδα της Τασσώς Καββαδία.

* Τίτλος της ταινίας του Τζιάνι Αμέλιο (1982), που δεν προβλήθηκε, δυστυχώς, στη χώρα μας