Εδώ και μια εβδομάδα οι θερινοί κινηματογράφοι της Θεσσαλονίκης έχουν ανοίξει, κάτι που είναι θεμιτά αποδεκτό μετά από την αναμονή ενός χειμώνα άσχημου τόσο σε θερμοκρασίες όσο και σε αρνητικά γεγονότα. Το να δεις μια ταινία στην άνεση μιας θερινής αίθουσας είναι πλέον κάτι παραπάνω από απαραίτητο, ξεπερνά την ψυχαγωγία και φτάνει στα όρια μιας θεραπείας.

Αν μάλιστα το φιλμ που θα επιλεγεί είναι εξαιρετικό, τότε ο συνδυασμός που θα επιτευχθεί θα είναι εξαιρετικός από κάθε πλευρά. Τα θερινά σινεμά θα λειτουργήσουν φέτος για έξι ολόκληρους μήνες θα προβάλλουν φιλμ είτε πρώτης προβολής ή κορυφαίες επιλογές από τι παρουσιάστηκε τον χειμώνα που μας πέρασε. Ωστόσο, το απόλυτα εγγυημένο οπτικό προϊόν αποτελούν σπουδαίες δημιουργίες που έρχονται από το παρελθόν με φήμη, βραβεία, αλλά και με απόλυτη καταξίωση

Κορυφαία εμβληματικά νουάρ

Σας δίνω λοιπόν πληροφορίες για ότι πιο σπουδαίο εντυπωσιάζει πρώτα τον γράφοντα, διαθέτει διαχρονικά στοιχεία και σίγουρα αποτελεί μια σπουδαία επιλογή για τους σινεφίλ. Επιστρέφουμε λοιπόν 75 ολόκληρα χρόνια πίσω και συναντούμε το αθάνατο κλασικό του Φριτς Λανγκ «Έχω δικαίωμα να ζήσω» («You Only Live Once») με τον Χένρι Φόντα, έναν εξαιρετικό συνδυασμό φιλμ νουάρ, road movie, και καταγγελτικής ταινίας. Ένας άδικα καταδικασμένος μαζί με τη γυναίκα του διαφεύγουν και γνωρίζουν μια πρωτοφανή καταδίωξη που καταλήγει σε δράμα. Από το χώρο του νουάρ προέρχεται και μια από τις πιο εμβληματικές ταινίες του Όρσον Γουελς με πρωταγωνιστή τον ίδιο «Ο Κύριος Αρκάντιν». Δίπλα του σε μικρό ρόλο η Παξινού. Ένας μυστηριώδης και διαπλεκόμενος μεγιστάνας αναθέτει σε κάποιον ντετέκτιβ να κάνει μια έρευνα για τον ίδιο. Ιδιοφυές και φαινομενικά ακατανόητο εύρημα που οδηγεί σε μία συναρπαστική εξέλιξη. Στην ταινία ακούγεται και το γνωστό ανέκδοτο με το σκορπιό και το βάτραχο.

Χίτσκοκ, ο κορυφαίος

Οι σινεφίλ της Θεσσαλονίκης θα χαρούν ιδιαίτερα την παρουσία γνωστών ταινιών του Χίτσκοκ, που τον αγαπούν ιδιαίτερα. Εκτιμώ πως η πιο συναρπαστική από όλες είναι «Ο Άγνωστος του Εξπρές». Ένα από τα μεγάλα ατού αυτού του νοσηρού νουάρ είναι ότι το σενάριο προέρχεται από το μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ. Δυο άγνωστοι σε ένα τρένο, ένας εκ των δύο κάνει στον άλλο μια νοσηρή εγκληματική πρόταση και τον παγιδεύει. Η χιτσκοκική μαεστρία ενορχηστρώνει υπέροχα ένα κυνήγι σκιών και φαντασιωτικών προβολών. Οι «Υποψίες» και πάλι του Χίτσκοκ, ανήκουν στο είδος του ρομαντικού νουάρ. Διαθέτουν δυο υπέροχους πρωταγωνιστές, τους Ίνγκριντ Μπέργκμαν και Κάρι Γκραντ που έχουν μεταξύ τους μεγάλη χημεία και τους είδαμε και στο άλλο νουάρ του Χίτσκοκ «Notorious». Σε ένα νιόπαντρο ζευγάρι οι υποψίες ξεχειλίζουν από την αθώα και άπειρη γυναίκα που πιστεύει ότι ο σύζυγός της θέλει να τη δολοφονήσει. Είναι όμως τα πράγματα έτσι ή όχι; Προτείνω και μια τρίτη ταινία του Χίτσκοκ που είναι έγχρωμη, ψυχροπολεμική, κατασκοπική, πολύ ψυχαγωγική με βασικό πρωταγωνιστή τον Κάρι Γκραντ. Ένας άνδρας εμπλέκεται σε μια συνομωσία κατασκόπων που δρουν προς όφελος της Σοβιετικής Ένωσης. Οι ανατροπές είναι συνεχείς στο φιλμ νουάρ «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων».

Υπόκλιση στον Λουί Μαλ

Υποκλίνομαι με συγκίνηση στον μεγάλο ευπατρίδη του γαλλικού σινεμά Λουί Μαλ με ευκαιρία τα 90 χρόνια από τη γέννησή του. Από τις πέντε ταινίες του που θα δούμε επιλέγω τις τρεις πλέον συνταρακτικές στους τόνους του νουάρ. Πρώτη τη νυχτερινή καλτ ατμοσφαιρική δημιουργία του «Ασανσέρ για Δολοφόνους» με τους Ζαν Μορό, Μορίς Ρονέ, Λίνο Βεντούρα. Ένα ερωτευμένο νεαρό ζευγάρι σχεδιάζει και εκτελεί τον φόνο του πλούσιου συζύγου της γυναίκας. Οι ανατροπές που θα ακολουθήσουν είναι πρωτοφανείς σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη μελαγχολία και απώλεια. Η ασπρόμαυρη δημιουργία «Η Φλόγα που τρεμοσβήνει» με τον Μορίς Ρονέ στον βασικό ρόλο είναι το χρονικό ενός νέου που οδηγείται προς την αυτοκτονία που στερείται παντελώς ιδανικών και προοπτικών. Το βραβευμένο στη Βενετία έγχρωμο νεονουάρ «Atlantic City» με τους Μπαρτ Λανγκάστερ και Σούζαν Σάραντον είναι μια εξεπίτηδες ψυχρή κατασκευή που σχολιάζει αποτελεσματικά τη φυλλοροή της ζωής. Αφήνοντας για επόμενο σημείωμα και πολλές άλλες ταινίες κλείνω με δυο υπέροχα γαλλικά νεονουάρ: Την άκρως στυλιστική και εικονοκλαστική «Ντίβα» του Ζαν Ζακ Μπενέξ και την υπέροχη έκπληξη «Κακός Μπελάς» του Εντουάρ Μολιναρό που χρόνια αργότερα έγινε το ριμέικ του από τον Μπίλι Γουάιλντερ ως «Τα φιλαράκια».