Οφείλουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να απογράψουν τη σημερινή κατάσταση και να ορίσουν το πλαίσιο ενός ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ, πέρα από την πλειοδοσία των επιδομάτων και τις υποσχέσεις για μειώσεις φόρων. 

Σε τι βοηθούν όλες αυτές οι άκαιρες, αντιαισθητικές, προσβλητικές για το δημόσιο λόγο αντιπαραθέσεις που αναπαράγονται κάθε μέρα στη Βουλή και στα μέσα ενημέρωσης της Βασιλίσσης Σοφίας και του Κολωνακίου, τον νέο που αναζητά έναν λόγο για να παραμείνει και να καλλιεργήσει στα Ρίζια του Έβρου ή στις περιοχές του μικρού κλήρου της Μακεδονίας; 

Οι απαντήσεις δεν δίνονται με παράθεση επιδομάτων και αριθμών αμφιβόλου αξιοπιστίας αναφορικά με τις απορροφήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων. 

Τι έχουν αποδώσει τόσα χρόνια όλα αυτά τα χρήματα; Πού βρισκόμασταν και πού βρισκόμαστε; 

Ο αγροτικός τομέας δεν έχει ενταχθεί σε κανένα Σχέδιο εθνικής ανάπτυξης, εδώ και πολλά χρόνια. Τις προηγούμενες δεκαετίες εξαιτίας της άγονης ευρωπαϊκής πολιτικής και της συνακόλουθης εθνικής, που έστρεφε όλους τους αγρότες στο κυνήγι των ποσοστώσεων, των επιδοτήσεων και των «δικαιωμάτων», η ύπαιθρος έμεινε χωρίς καθοδήγηση, χωρίς προβλέψεις μέλλοντος και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς παραγωγή. Σήμερα, που γνωρίζουμε τι μας περιμένει, συνεχίζουμε στον ίδιο σκοπό, απλά γιατί μάθαμε να ταυτίζουμε τον αγροτικό χώρο με τους προϋπολογισμούς του ΟΠΕΚΕΠΕ. Και πιστεύουμε ότι αυτό είναι Πολιτική.

Η ασύγγνωστη λειτουργία όσων πέρασαν από το Υπουργείο ως τροχονόμοι των δισεκατομμυρίων που διοχετεύονταν από την Ευρώπη, έχει οδηγήσει, βοηθούντων και άλλων παραγόντων, σε  πρωτόγονο αδιέξοδο ένα από τα σημαντικότερα εθνικά μας πλεονεκτήματα. Η εποχή αυτή τελείωσε, η κάνουλα κλείνει και μένουμε να μετρηθούμε με τις δυνάμεις μας. Και είναι πολλές, αλλά αρνούμαστε να σχεδιάσουμε, να αξιολογήσουμε και να συνεργαστούμε.  

Με ηρωισμό καταφέρνουν κάποιες ομάδες παραγωγών στη χώρα και διακεκριμένες εταιρείες καλλιέργειας και τυποποίησης, να οργανώνουν την παραγωγή τους, να προσφέρουν εξαιρετικής ποιότητας προϊόντα και να ανοίγουν δρόμους εξαγωγών. Αυτός λοιπόν ο πολύπαθος τομέας, ακόμα και με αυτές τις συνθήκες  καταφέρνει να αυξήσει τη συμμετοχή στις εξαγωγές από τα 4 δις ευρώ του 2008 στα 5,5 δις το 2017, σύμφωνα με στοιχεία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων. Αλλά και αυτό το στοιχείο δεν αξιοποιείται από όσους μηρυκάζουν τις αοριστολογίες τους για επενδύσεις. 

Οι μεγαλύτεροι επενδυτές της χώρας είναι ή θα πρέπει να είναι οι έλληνες.

Όλοι αυτοί που μοχθούν σε συνθήκες μεσαίωνα της δημόσιας διοίκησης, που μόνο εμπόδια βάζει, να κρατήσουν και να εκσυγχρονίσουν επιχειρήσεις, όλους αυτούς που γυρνούν στα χωριά και επιχειρούν στα τυφλά να παράξουν το καλύτερο λάδι, το πιο ευφάνταστο παρασκεύασμα, χωρίς να γνωρίζουν εάν τα χρήματα της επένδυσής τους, συχνά δανεικά, θα πιάσουν τόπο, εάν θα έχουν κάποια βοήθεια στην προσπάθειά τους να βρουν δρόμους διανομής , εάν θα κλείσουν συμφωνίες, εάν θα αλλάξει την επομένη ξανά ο ΦΠΑ και οι άλλοι φόροι. 

Αν κάτι έχουμε με αξιώσεις να προβάλουμε στο εξωτερικό, είναι η μοναδική βιοποικιλότητα που βοηθά στην παραγωγή εξαιρετικών προϊόντων, η παράδοση της διατροφής μας και η καινούργια γενιά υπερπροσοντούχων νέων. Η αξία ενός πολιτικού και ενός κόμματος που θέλει να κυβερνήσει είναι να ενώσει αυτές τις πραγματικές εθνικές δυνάμεις σε ένα ΣΧΕΔΙΟ.

ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΡΟΤΙΚΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ
Παρ ό,τι η συμμετοχή των αγροτικών προϊόντων στις ελληνικές εξαγωγές είναι σημαντική, σε καθαρά μεγέθη, και παρά τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις που ακόμα ρέουν, το αγροτικό εισόδημα στην Ελλάδα παρουσιάζει πτωτική πορεία, αποτρέποντας τους νέους από την ύπαιθρο. Στην πραγματικότητα έχουμε μείωση της παραγωγής, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρώπης. Ως αιτίες μπορούν να αναφερθούν η έλλειψη δυναμικών συνεταιρισμών-παρά την ελπιδοφόρα παρουσία κάποιων ομάδων παραγωγών που προωθούν καινοτόμα προϊόντα- αλλά και η γήρανση του αγροτικού πληθυσμού, όπως, και κατά τη γνώμη μου το βασικότερο, η απουσία ενός σταθερού δικτύου συμβουλευτικών υπηρεσιών, κεντρικά και περιφερειακά. Εν ολίγοις, η έλλειψη σχεδίου.

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΠΟΡΟΠΑΡΑΓΩΓΗ

Η Ελλάδα του μικρού, κατά κανόνα, κλήρου αλλά και της γεωμορφολογίας της που μας προσφέρει διαφορετικά περιβάλλοντα και μικροκλίματα –και εξ αυτών των λόγων πλούσια βιοποικιλότητα- θα έπρεπε να είναι ευρωπαϊκό κέντρο σποροπαραγωγής. Εδώ και χρόνια, θα είχαμε λύσει πολλά προβλήματα, εάν ενισχύαμε την έρευνα, εκπαιδεύαμε κατάλληλα τους ενδιαφερόμενους, ενθαρρύναμε και αδειοδοτούσαμε αναλόγως νέους αγρότες-επιχειρηματίες, αν σκεφτόμασταν έξυπνα. Η απλώς λογικά. Επί τη βάσει των θρυλούμενων «συγκριτικών πλεονεκτημάτων». Στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο μέρος του πολλαπλασιαστικού υλικού εισάγεται. Ο τζίρος της δραστηριότητας αυτής ξεπερνά τα 200 εκατομμύρια το χρόνο. Οι επιχειρήσεις που ασχολούνται σήμερα είναι λίγες, τα αγροτικά ερευνητικά μας κέντρα πέρασαν από τις μύριες ταλαιπωρίες των συγχωνεύσεων, υποχρηματοδοτήσεων και εν γένει περιθωριοποιήσεων των τελευταίων χρόνων και η αξία των ντόπιων ποικιλιών, η υπεραξία της ταυτότητας της πρωτογενούς παραγωγής, μόλις που ανιχνεύεται στις πολιτικές μας προτεραιότητες.

ΟΙ ΩΡΑΙΕΣ ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΠΟΥ ΩΡΑΙΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ

Πάντα πίστευα στην ανάγκη ενίσχυσης της υψηλής τυποποίησης και της διακριτής ταυτότητας των προϊόντων της ελληνικής γης. Περιπλανιέμαι με κάθε ευκαιρία στα, ανά την Ελλάδα, σύγχρονα παντοπωλεία που έχουν τοποθετημένα στα ράφια τους εξαιρετικά, σε ποιότητα και εμφάνιση, ελληνικά προϊόντα. Και χαίρομαι για τον πολλαπλασιασμό τους και την ποικιλία της γεωγραφικής τους καταγωγής. Καταμετρώ τις ετικέτες και παρακολουθώ τις διεθνείς και εγχώριες βραβεύσεις παλαιότερων αλλά και νεότερων παραγωγών. 

Την ίδια στιγμή θλίβομαι γιατί γνωρίζω ότι πολλές από αυτές τις ωραίες σχεδιαστικές υπογραφές δεν θα υπάρχουν τον επόμενο χρόνο. Σκέφτομαι τις περιορισμένες δυνατότητες που έχουν όλες αυτές οι μικρές εταιρείες, η καθεμία  ξεχωριστά, να αντέξουν στα λειτουργικά, φορολογικά, ασφαλιστικά τους έξοδα, να βρουν το μίτο της Αριάδνης για τις διεθνείς αγορές. 

Αναλογίζομαι την αγωνία όσων ξεκινούν, αλλά και όσων βρίσκονται στα μισά του δρόμου, για την επόμενη μέρα του κόστους παραγωγής και κυρίως της ανυπαρξίας δρόμων για τις εξαγωγές, επάνω στους οποίους θα μπορούσαν να βαδίσουν. Εκατοντάδες επιχειρήσεις ανοίγουν κάθε χρόνο και πολλές από αυτές χάνονται άδοξα ή άλλες κρατιούνται μέχρις εξαντλήσεως κάποιων ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Έχοντας δουλέψει και επταήμερο και ολοήμερο μάταια. 

Με πληγώνει αυτή η ματαιότητα και η σπατάλη δυνάμεων. Υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης!! Και απλώς Ανάπτυξης! Ας παρουσιαστούν!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19 Μαΐου 2019