«Εκτός από ομόφυλα ζευγάρια». Μία τόσο μικρή φράση, έκτασης μόλις τεσσάρων λέξεων, αποτελεί μία τεράστια εκκρεμότητα της ελληνικής νομοθεσίας αναφορικά με την τεκνοθεσία από άτομα του ίδιου φύλου. Παρόλο που οι οικογένειες με ομόφυλους γονείς φαίνεται να μην «χωρούν» ακόμη στην ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο και να είναι αόρατοι στα μάτια της Πολιτείας, εχθές, Κυριακή 7 Μαΐου, περίπου 10 χαρούμενες οικογένειες με γονείς του ίδιου φύλου «χώρεσαν» στο πάρκο της Νέας Ελβετίας όπου διοργανώθηκε η ετήσια Γιορτή των Οικογενειών από τις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Μέρας για την Ισότητα των Οικογενειών (IFED).

Διεκδικώντας ορατότητα και συμπερίληψη χωρίς διακρίσεις, γονείς και παιδιά συναντήθηκαν στην καρδιά της άνοιξης για να γνωριστούν, να παίξουν και να αποδείξουν πως υπάρχει αρκετή ελευθερία για όλ@.

«Με αφορμή τη σημερινή μέρα οι Οικογένειες Ουράνιο Τόξο πραγματοποιούμε ταυτόχρονες δράσεις στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και την Κρήτη. Έχουμε έρθει με τις οικογένειές μας, με τα παιδιά μας, να παίξουμε, να βρεθούμε. Αυτή τη στιγμή όσες οικογένειες είμαστε εδώ γνωριζόμαστε αλλά πάντα έχουμε την ελπίδα και προσκαλούμε να έρθουν κι άλλες οικογένειες, όχι απαραίτητα με ομόφυλους γονείς, αλλά “συμμαχάκια”, άνθρωποι ανεκτικοί και συμπεριληπτικοί, που έχουν κοινά σημεία αναφοράς με εμάς σχετικά με το πώς ονειρευόμαστε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας, τι κοινωνία θέλουμε και ποιες αξίες μοιραζόμαστε», εξηγεί στο makthes.gr η Λίο, μέλος της Γραμματείας Β. Ελλάδας των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο.

Ενισχύοντας μέρα με τη μέρα τους δεσμούς που τις ενώνουν, οι οικογένειες με ομόφυλους γονείς της Θεσσαλονίκης «χτίζουν» το δικό τους «χωριό», όπως λέει η Λίο, μοιράζονται τις χαρές, τους φόβους και τις ανησυχίες τους και ενώνουν τις φωνές τους απέναντι σε ένα κράτος που κωφεύει και στερεί δικαιώματα από τις ίδιες και τα παιδιά τους:

«Σήμερα είμαστε εδώ περίπου 10 οικογένειες – τουλάχιστον τόσες γνωριζόμαστε μεταξύ μας και έχουμε αναπτύξει ισχυρές σχέσεις. Είναι σαν να χτίζουμε το δικό μας “χωριό” γιατί είμαστε άνθρωποι με κοινά σημεία αναφοράς, που αντιμετωπίζουμε κάποια κοινά προβλήματα και προκλήσεις στην καθημερινότητά μας και ο κοινός παρονομαστής όλων των παραπάνω είναι ότι τα παιδιά μας στερούνται βασικών δικαιωμάτων», συμπληρώνει η Λίο.

Στην Ελλάδα, η τεκνοθεσία από γονείς του ίδιου φύλου είναι μία εκτός ορίων περιοχή για τη νομοθεσία χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως στην κοινωνία δεν υπάρχουν ομόφυλες οικογένειες που ζουν και μεγαλώνουν ευτυχισμένα παιδιά. Το μόνο που καταφέρνει η Πολιτεία επιμένοντας να μην αναγνωρίζει την τεκνοθεσία σε άτομα του ίδιου φύλου – ακόμα κι αν εκείνα έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης- είναι να δημιουργεί όλο και περισσότερους «αόρατους» γονείς και οικογένειες δύο ταχυτήτων. Κανένας ετερόφυλος γονιός δεν πρέπει να «βαφτίσει» ο ίδιος το παιδί του για να έχει δικαίωμα στην ανατροφή του, να συντάσσει εξουσιοδότηση κάθε φόρα που ο άλλος γονέας θα πρέπει να πάρει το παιδί τους από το σχολείο ή ακόμα χειρότερα να ξέρει πως αν του συμβεί κάτι το παιδί δεν θα χάσει έναν αλλά δύο γονείς καθώς για το κράτος η «άλλη μαμά» ή ο «άλλος μπαμπάς» δεν υπάρχει:

«Σε οικογένειες όπως η δική μας ο δεύτερος γονιός είναι αόρατος, δεν έχει δικαίωμα προς το παιδί,δεν υπάρχει πουθενά και μέχρι πριν κάποια χρόνια ήταν για την κοινωνία ο “νονός”, η “νονά”, ο “θείος”, η “θεία” για να μπορεί να έχει ένα ρόλο στη ζωή του παιδιού του», επισημαίνει η Λίο.

Επιβεβαιώνοντας όσα περιγράφει η Λίο για τις διακρίσεις που υφίστανται αλλά και τα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν μόνο οι ομόφυλοι γονείς στην Ελλάδα, η Λένα, έτερο μέλος της Γραμματείας Β. Ελλάδος των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο θυμάται πώς όταν γεννήθηκε ο γιος της (με τη σύζυγός της να είναι η βιολογική του μητέρα) άνθρωποι από το φιλικό της περιβάλλον, γνωρίζοντας τις παραπάνω συνθήκες, την προέτρεπαν να γίνει νονά του παιδιού της προκειμένου να έχει έναν ρόλο στη ζωή του:

«Όλοι οι φίλοι μου από νεαρή ηλικία ήξεραν ποια είμαι. Όταν γεννήθηκε ο γιος μου μου έλεγαν να γίνω νονά του για να έχω έναν ρόλο στη ζωή του. Απαντούσα ότι δεν θέλω να το κάνω αυτό γιατί ο μόνος ρόλος που θέλω να έχω στη ζωή του παιδιού μου είναι ο ρόλος της μαμάς, και αυτόν έχω. Δεν με νοιάζει τι ξέρει και τι δεν ξέρει ή τι θέλει και τι δεν θέλει ο κόσμος. Εμένα με νοιάζουν τα δικαιώματα των παιδιών μας και αυτά απαιτώ».

«Οι περισσότεροι άνθρωποι – από ότι καταλαβαίνουμε και βλέπουμε στην καθημερινότητά μας- δεν γνωρίζουν το πλαίσιο. Νομίζουν ότι εφόσον έχει θεσμοθετηθεί το σύμφωνο συμβίωσης είναι καλυμμένα και τα παιδιά μας. Όσοι μαθαίνουν τι συμβαίνει πραγματικά λυπούνται και αισθάνονται την αδικία γιατί για αυτό πρόκειται: για μία κατάφορη αδικία», καταλήγει η Λίο.

Τέλος, η Λένα στέλνει το δικό της μήνυμα με αφορμή την Γιορτή των Οικογενειών, οραματιζόμενη και αγωνιζόμενη για έναν κόσμο με χώρο για όλες τις οικογένειες:

«Διεκδικώ τα δικαιώματα της οικογένειάς μου και του γιου μου. Πιστεύω στη δημοκρατία και πως όλοι πρέπει να έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Θεωρώ αδιανόητο σε οικογένειες όπως η δική μας, με δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες, το παιδί να έχει λιγότερα δικαιώματα αναφορικά με τον έναν γονέα και να μην αντιμετωπιζόμαστε ως οικογένεια από την Πολιτεία. Είμαστε οικογένειες, είμαστε χαρούμενες οικογένειες, και εμείς οι γονείς και τα παιδιά μας, και χαιρόμαστε για όλες τις οικογένειες στην Ελλάδα. Είμαστε παρέα τους και είναι παρέα μας».