Πολλοί θα θυμάστε το παρακάτω ανέκδοτο.

«Σε μια τάξη της ΣΤ ´ δημοτικού στα βόρεια Προάστεια των Αθηνών η δασκάλα έδωσε στα παιδιά το εξής θέμα για να γράψουν Έκθεση: «Μια φτωχή οικογένεια».

Ο Γιαννάκης έγραψε :

«Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια βίλα μια οικογένεια.

Φτωχός ήταν ο μπαμπάς , φτωχή η μαμά , φτωχά και τα παιδιά .Φτωχοί ήταν και ο κηπουρός, οι δασκάλες του πιάνου και των Γαλλικών , ο σωφέρ, οι μαγείρισσες, οι καθαρίστριες, η οικονόμος, η υπηρέτρια .Όλοι ήταν φτωχοί σ

αυτή την βίλα »!

Το θυμήθηκα παρακολουθώντας τα ρεπορτάζ για το καλάθι του νοικοκυριού που στην πλειοψηφία τους ήταν αναμενόμενου περιεχομένου μέχρι πλήξεως.

Πήρε φωτιά το διαδίκτυο με τις δηκτικές και ειρωνικές αναφορές στο «καλάθι» να περισσεύουν.

Άλλος εκτιμά πως αυτές τις μέρες έγινε η μεγαλύτερη δωρεάν διαφημιστική καμπάνια υπέρ των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ. Άλλοι κακεντρεχώς έγραφαν πως «βγήκαν για έλεγχο στις τιμές και για να βάλουν πρόστιμα αυτοί που «χαϊδεύουν» τους κερδοσκόπους».

Άλλοι καυτηρίαζαν το γεγονός ότι αυτοί που έχουν σαν ευαγγέλιο την ασύδοτη «ελεύθερη αγορά» βγήκαν να προστατεύσουν των χαμηλόμισθο και τον άνεργο από τον πληθωρισμό και την ακρίβεια.

Το «καλάθι του νοικοκυριού» μοιάζει με τα παλιά μέτρα διατίμησης αλλά χωρίς το εύρος τους. Δημιουργήθηκε ως ασπίδα προστασίας αυτών που δυσκολεύονται να αγοράσουν ακόμα και τα απαραίτητα προς το ζην βασικά προϊόντα.

Ως επικοινωνιακή κίνηση της κυβέρνησης δεν τη λες και κακή.

Ο κόσμος όμως, αλλά και οι καταναλωτικές οργανώσεις είναι εξαιρετικά επιφυλακτικοί έως καχύποπτοι καθώς υπάρχει στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα η αίσθηση πως ζούμε μια γενικευμένη προσπάθεια των επιχειρήσεων να πάρουν πίσω τη «χασούρα» που είχαν το προηγούμενο διάστημα και πως οι νέες αυξήσεις σε προϊόντα των σούπερ – μάρκετ που αποδίδονται στον πόλεμο και την ενεργειακή κρίση ήρθαν απλώς να προστεθούν στις παλιές αυξήσεις λόγω της πανδημίας.

Σήμερα όσο ποτέ στο παρελθόν ο θυμωμένος και παραζαλισμένος καταναλωτής θέλει να μάθει τις βαθύτερες ρίζες της ακρίβειας που ροκανίζει το εισόδημά του και δεν δέχεται τις εξηγήσεις - ή τουλάχιστον τις πιο πολλές από αυτές- που προβάλλει η κυβέρνηση.

Εξάλλου και στο παρελθόν κυβερνήσεις για να πείσουν ότι …μάχονται κατά της ακρίβειας πήραν ανάλογα επικοινωνιακής μάλλον φύσεως μέτρα.

Στην βόρεια Ευρώπη υπάρχει πιο οργανωμένο και «συνειδητοποιημένο» καταναλωτικό κίνημα. Οι πολίτες ξέρουν την αξία και την αποτελεσματικότητα του μποϋκοταζ και οι κυβερνήσεις ξέρουν ότι δεν μπορούν να παίζουν με το κόστος ζωής. Εδώ δεν ξέρουν ακόμα οι καταναλωτές πως να αντιδράσουν οργανωμένα ενώ και η Πολιτεία δεν ξέρει τα όρια των δικών της πρωτοβουλιών και το πολιτικό κόστος τους.