Έγχρωμο, Ισπανία-Γαλλία-Ιταλία 2018

Διάρκεια:  132´

Σενάριο- Σκηνοθεσία: Ασγκάρ Φαραντί

Παίζουν: Πενέλοπε Κρουζ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Ρικάρντο Νταρίν

Ο διακεκριμένος  Ιρανός Ασγκάρ Φαραντί  φτιάχνει  ένα ιδιαίτερο κοινωνικό νουάρ, γυρισμένο στην Ισπανία. Η εξαφάνιση της μεγάλης κόρης της ηρωίδας , που είχε πάει στο πατρικό χωριό της για το γάμο της κόρης της αδελφής της, αναταράσσει τα θεμέλια της οικογένειας.

Για να γίνει επαρκώς  κατανοητή η ταινία, απαιτείται να προσέξουμε τις προθέσεις  του σκηνοθέτη, που δείχνει πως γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά τους κανόνες του είδους, αναφερόμενος  σε τέσσερις σχολές  επιρροής.

1) Στο παραδοσιακό αμερικάνικο μελόδραμα-νουάρ,  με τις συμβάσεις  του είδους  και ειδική αναφορά στην λογική του Σερκ, που «δένει» τα θέματά του με οικονομικούς δεσμούς.

2) Στο σύγχρονο ισπανικό θρίλερ, όπου οι ρίζες των λύσεων βρίσκονται πάντα στο παρελθόν.

3) Στις σχέσεις της ταινίας  του με το σινεμά του Αλμοδοβάρ των ακραίων καταστάσεων.

4) Στις σχέσεις του επίσης με το μεταμοντέρνο νουάρ που διαδραματίζεται στην αμερικανική επαρχία, όπως π.χ.  στις Τρείς Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ στο Μιζούρι, αλλά και την λογική των Κοέν (Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους) και επίσης του  Βρετανού Τζον Μακένζι (Πάση θυσία).

Όλα στο φιλμ είναι βραδυφλεγή, παρά το συμβάν που ταράσσει  εντυπωσιακά μόνο τη μητέρα (Κρουζ), ο χρόνος κυλάει ήρεμα χωρίς εξάρσεις και δραματουργικές εντάσεις. Όλοι  στο χωριό δείχνουν  να ξέρουν, να νιώθουν, να κατανοούν… και απλά σε μια ράθυμη τελετή αναμένουν τη λύση.

Ο Φαραντί αξιοποιεί όλο το γνωστό του οπλοστάσιο. Η φωτογραφική αισθητική, ίδια με τον Εμποράκο, αποκλείει τη φωτογένεια, απομονώνει χρώματα λευκά, καφέ και κίτρινα.

Τα πλάνα του διαδέχονται  το ένα το άλλο  σε χαρακτηριστική ηρεμία.

Χώροι εσωτερικοί, αργά τράβελινγκ, μεσαία πλάνα και πλαν –αμερικέν ,καθορίζουν τη σκηνή μιας  μίνι και προαναγγελθείσας οικογενειακής τραγωδίας.

Σ΄ αυτήν την οικογένεια κυκλοφορεί κάτι το ασύμμετρο και είναι ο οικονομικός ανταγωνισμός, η διάθεση για εκδίκηση, το κλείσιμο  του κύκλου, που οδηγεί σε μια αναδιάταξη και  νέα περισυλλογή.

Ακόμα και με την τελική ευτυχή λύση, στο θέμα της απαγωγής, οι σχέσεις, ενισχυμένες από ενοχές και φανερωμένα πια μυστικά, παραμένουν κρίσιμες  και αμήχανες.

Νηφάλια  σκηνοθετική διαχείριση, συγκλονιστικά χαμηλότονος ο Μπαρδέμ, σιωπηλά έντονη η καταγγελία μιας οικογένειας, μιας μικροκοινωνίας, που υπάρχει, ζει και συμβιώνει  τεχνητά ήρεμα, απωθώντας μυστικά, ανταγωνισμούς, ζήλειες και ιδίως το κρυμμένο τέρας του ασύμμετρου.

Όλα ήταν και είναι μια απάτη,  που τη γνωρίζουν και παράλληλα την αποδέχονται όλοι. Ένας μείζων Φαραντί, έστω και εκτός Ιράν, αναδεικνύεται, όπως εξάλλου του αξίζει (και είναι) σε σπουδαίο διεθνή σκηνοθέτη.

Υ.Γ. Η έξοδος της ταινίας στους  κινηματογράφους από σήμερα, ανήμερα Χριστούγεννα.