Του Σπύρου Βούγια

Πρώην υπουργού, επικεφαλής της παράταξης «ΠΟΛΗχρωμη Θεσσαλονίκη»

Επέλεξα μια παράφραση του τίτλου της γνωστής ταινίας του Μπαρμπέτ Σρεντέρ («Νέα γυναίκα, μόνη, ψάχνει»), επιχειρώντας να περιγράψω πιο παραστατικά την κατάσταση αλλά και την ψυχολογική διάθεση στην οποία βρίσκεται η πόλη εν όψει των επόμενων κρίσιμων δημοτικών εκλογών που θα διεξαχθούν τον Οκτώβριο του 2023.

Την εβδομάδα που πέρασε, ο νυν δήμαρχος Κωνσταντίνος Ζέρβας άνοιξε πρώτος την αυλαία της προεκλογικής εκστρατείας, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του σε μια αδιάφορη πολιτικά και αμήχανη πολεοδομικά, μονοδιάστατη κομματική εκδήλωση.

Μπροστά σε ένα μάλλον μουδιασμένο ακροατήριο φίλων και συνεργατών του στο Δήμο, βουλευτών, δημάρχων και κομματικών μελών από ευρύτερες τοπικές οργανώσεις της Νέας Δημοκρατίας, η συγκέντρωση (παρότι είχε λίγο περισσότερο κόσμο από τότε), δεν διέθετε τίποτα από τη φρεσκάδα, την αισιοδοξία και την ελπιδοφόρα προοπτική που υποσχέθηκε ο ίδιος, ως νέος και ανεξάρτητος υποψήφιος, στον ίδιο χώρο, 4 χρόνια πριν.

Στην ομιλία του επικεντρώθηκε στο νέο όραμα της παράταξής του, προτείνοντας τη συγκρότηση μιας «Συμμαχίας για τη Θεσσαλονίκη του 2030» και επανέλαβε τον κουραστικό πλέον κατάλογο των τίτλων από τα σχέδια ή έργα (κυβερνητικά και δημοτικά) που επαναλαμβάνει διαρκώς στο δημοτικό συμβούλιο από το φθινόπωρο του 2019, από τα οποία, όχι μόνο δεν υλοποιήθηκε αλλά ούτε και προχώρησε στην πράξη, ούτε ένα.

Δεν επαρκεί εδώ ο χώρος για να αναφερθούμε αναλυτικά σ’ αυτά. Οι πολίτες ζουν τα προβλήματα καθημερινά και τα γνωρίζουν. Αξίζει μόνο να αναφέρουμε οτι ο δήμαρχος ανακοίνωσε ανερυθρίαστα, ως πρώτη του προτεραιότητα, την υλοποίηση του «πάρκου μνήμης» στην Πλατεία Ελευθερίας, έργο έτοιμο από την προηγούμενη διοίκηση που ακύρωσε αδικαιολόγητα, διχάζοντας το δημοτικό συμβούλιο, εκθέτοντας την πόλη και οδηγώντας στα άκρα τη σχέση του Δήμου με την Εβραϊκή κοινότητα. Όσο για την προτεινόμενη «Συμμαχία», πώς μπορεί να είναι πειστικός κάποιος που, αδιαφορώντας για τις διαφορετικές επιλογές των πολιτών και την άτυπη πολιτική ηθική, αντί να απευθύνει πρόταση συνεργασίας προς τις συγγενείς δημοτικές παρατάξεις, απέσπασε κάποια από τα εκλεγμένα στελέχη τους, δελεάζοντάς τα με θέσεις και προνόμια σε διάφορους δημοτικούς φορείς και οργανισμούς και δημιουργώντας ως διοίκηση μια ετερόκλητη «Λεγεώνα των ξένων».

Με βάση τα παραπάνω, πιστεύω πως η πόλη έχει βγάλει τα συμπεράσματά της και ξέρει πλέον τι θέλει και τι χρειάζεται. Παραμένοντας τα τελευταία χρόνια μόνη και ακυβέρνητη, ψάχνει ανυπόμονα μια ενδιαφέρουσα και γοητευτική συλλογική κίνηση που θα ταράξει τα νερά και θα προσφέρει μια νέα, ανεξάρτητη και αισιόδοξη εναλλακτική για το μέλλον. Και εκτιμώ πως, αν μια τέτοια πρόταση τελικά προκύψει, θα είναι πειστική και νικηφόρα.