Σήμερα (ξημερώματα Δευτέρας 13 Μαρτίου ώρα Ελλάδας) θα γνωρίζουμε και τους νικητές των 95^ων Όσκαρ που θα αυξήσουν και την εμπορικότητα των νικητριών ταινιών.

Εξάλλου στα τέλη Μαρτίου η σεζόν θεωρείται τελειωμένη, οι θεατές αραιώνουν κι ό,τι μπορούν να «μαζέψουν» οι αίθουσες από εισιτήρια και εισπράξεις θα το πετύχουν σε αυτό το σύντομο διάστημα.

Μετά την απονομή των Χρυσών Σφαιρών αλλά και των 76^ων βρετανικών BAFTA, λογικό είναι οι σινεφίλ να αναρωτιούνται ποια θα είναι η νικήτρια ταινία.

Μια ακατανόητη ταινία

Το φιλμ, που θα συγκεντρώσει τα Όσκαρ καλύτερης αγγλόφωνης δημιουργίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου, είναι σαφώς ψηλά, θα συζητηθεί και όσοι δεν το έχουν παρακολουθήσει θα το πράξουν χάρη στην υπεραξία των βραβείων.

Ρεκόρ υποψηφιοτήτων, ως γνωστόν, κατέχει το «Τα πάντα όλα» με ένδεκα, μια κάκιστη, ακατανόητη, μπερδεμένη κωμωδία του φανταστικού με υπερβολές και ακρότητες.

Υπαινιγμός για Ουκρανία

Πάμε τώρα στο γερμανικό «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» με εννέα υποψηφιότητες. Όπως είναι γνωστό, δεν διανεμήθηκε στις αίθουσες και είναι μια παραγωγή του Netflix στην πλατφόρμα του οποίου διατίθεται. Για τον γράφοντα, υπήρξε ένα μίνι σκάνδαλο το ότι κέρδισε τα κορυφαία BAFTA, μεταξύ των οποίων και της καλύτερης (!) ταινίας.

Τις διαφωνίες μου τις έχω καταγράψει κατά καιρούς. Όλα δείχνουν ότι προωθείται ως σαφώς αντιπολεμική ταινία για να θυμίζει τι γίνεται στην Ουκρανία. Πέρα από κάποια τεχνικά στο να κερδίσει και το βραβείο καλύτερης διεθνώς ταινίας.

Έξοχα «πνεύματα»

Εκεί βέβαια υπάρχουν και άλλα εξαιρετικά φιλμ, που θα άξιζε να βραβευθούν, αλλά φαίνεται πως αυτό το Όσκαρ πρέπει να το θεωρούμε σίγουρο. 

Εννέα επίσης υποψηφιότητες έχουν «Τα πνεύματα του Ινίσεριν» για τα οποία, πέραν των άλλων, έγραψα και αναλυτική κριτική. Το ότι θα «παίξει» στα βραβεία είναι σίγουρο αλλά κανείς δεν γνωρίζει μέχρι που θα φτάσει. Είναι ένα ευαίσθητο, δύσκολο, μινιμαλιστικό φιλμ σιωπών, ελλείψεων και υπαινιγμών, που μας μεταφέρει στην Ιρλανδία του 1923, πολύ προσωπική δουλειά, πρωτότυπη και ερμητική.

Αξεπέραστη η Μπλάνσετ

Ο Μπαζ Λούρμαν δεν έχει πολλές πιθανότητες με τον άκρως ριζοσπαστικό «Έλβις», που έχει οκτώ υποψηφιότητες, ενώ παίζει πολύ δυνατά ο Σπίλμπεργκ με το «The Fabelmans». Ελάχιστες πιθανότητες διαθέτει η «Tar» του Τοντ Φιλντ με έξι όμως υποψηφιότητες. 

Όλα όμως δείχνουν πως η Κέιτ Μπλάνσετ στον ομώνυμο ρόλο «κλείδωσε» το Όσκαρ της. Είναι μακράν η καλύτερη από τις άλλες. 

Όλα δείχνουν πως είναι κοντά στο βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου ο Μπρένταν Φρέιζερ για την «Φάλαινα» του Ντάρεν Αρονόφσκι (τρείς συνολικά υποψηφιότητες)

Πιο ψηλά δεν γίνεται

Κατά τα άλλα, παρατηρώ ορισμένες πολύ παράδοξες επιλογές.

Ας πούμε το «Τρίγωνο της θλίψης» του Ρούμπεν Έστλουντ, με βραβείο από το φεστιβάλ των Καννών, μπήκε στη δεκάδα για καλύτερη ταινία. Ακόμα διεκδικεί τα Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας και πρωτότυπου σεναρίου. Δεν προτείνεται όμως για καλύτερη διεθνή δημιουργία, πράγμα παράλογο και εξωφρενικό. Για την ταινία το γράψαμε.

Είναι φωτοκόπια αξέχαστων δημιουργών, του Μπουνιουέλ και ιδίως Φερρέρι. Και το ερώτημα του γράφοντος είναι απλό. Αν είναι να επιστρέψει το σινεμά μισό αιώνα πίσω γιατί να παρακολουθούμε ομοιώματα του τότε και όχι επανεκδόσεις τους;

Για τις γυναίκες

Τι γίνεται τώρα με τις γυναίκες; Το συνταρακτικό για τις αποκαλύψεις του φιλμ της Σάρα Πόλεϊ «Woman talking», που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα κακοποίησης αναρίθμητων γυναικών στην Κολομβία, μπήκε στη δεκάδα για καλύτερη δημιουργία. 

Διεκδικεί ακόμα και το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου. Δεν προτείνεται όμως για την σκηνοθεσία, όπως και καμιά γυναίκα. Ακόμα δύο μαύρες ηθοποιοί η Βαϊόλα Ντέιβις («Η γυναίκα βασιλιάς») και η Ντανιέλ Ντεντγουάιλερ («Till») δεν βρίσκονται στην πεντάδα για καλύτερο ρόλο.

Σπουδαίες διεθνείς ταινίες

Κατά τα άλλα, ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο αναμένεται να κερδίσει δίκαια το Όσκαρ στην κατηγορία μεγάλου μήκους ταινίας κινούμενου σκίτσου για τον ριζοσπαστικό και κοινωνικοποιημένο τρόπο που αντιμετώπισε τον μύθο του «Πινόκιο», ενώ να θυμίσω πως στην διεθνή ταινία υπάρχουν μερικά έξοχα «κομμάτια». 

Αναφέρω το άκρως ευαίσθητο βελγικό «Close» και ακόμα το συνταραχτικό αργεντίνικο «Aργεντινή 1985» βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Σημειώνω ακόμα το «Ήσυχο κορίτσι», ένα υπέροχο δείγμα ευαισθησίας και λιτότητας, από την Ιρλανδία, αλλά και την παρουσία του Σκολιμόφσκι με το «ΕΟ».

* Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στις 12.03.2023